Nabój 7,62 x 25 mm TT
Z Wikipedii
| 7,62 x 25 mm TT | |
 |
|
| Naboje 7,62 mm TT (lewy pełnopłaszczowy (P), prawy przeciwpancerny (P-41) | |
| Rodzaj | nabój pistoletowy |
| Kaliber | 7,62 mm |
| Średnica | |
| pocisku | 7,85 mm |
| max. szyjki | 8,44 mm |
| max. stożka przejściowego | 9,58 mm |
| max. łuski | 9,84 mm |
| kryzy | 9,96 mm |
| Długość | |
| łuski | 25,1 mm |
| naboju | 35 mm |
| Masa | |
| naboju | 10,5-10,8 g |
| pocisku | 5,5 g |
| materiału miotajacego | 0,52 g |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku | 420 m/s |
| Energia pocz. pocisku | 508 J |
| Ciśnienie max. | 220-240 MPa |
7,62 x 25 mm TT (7,62 x 25 mm wz.30, 7,62 mm TT, 7,62 mm nabój Tokariewa) – standardowy nabój pistoletowy Armii Czerwonej od 1930 roku.
Nabój stanowił wersję naboju 7,63 x 25 mm Mausera. Różnica w kalibrze jest na tyle niewielka że oba naboje są zamienne wymiarowo. Został wprowadzony do uzbrojenia wraz z pistoletem TT Tokariewa w 1930 roku. Nabój Tokariewa posiada łuskę butelkową, pocisk (standardowy typ P)najczęściej z rdzeniem ołowianym i płaszczem stalowym platerowanym miedzią. Nabój standardowo elaborowany był prochem P-45, P-85, P-125 (liczba oznacza ilość części azotanu potasu na 10 części masy prochowej). Od 1941 roku produkowano także naboje PT (z pociskiem smugowym), P-41 (z pociskiem przeciwpancerno – zapalającym), pojawiła się wtedy także wersja naboju P z rdzeniem stalowym. Po drugiej wojnie światowej nabój 7,62 x 25 mm TT stał się przepisowym nabojem pistoletowym we wszystkich krajach Układu Warszawskiego a także w ChRL i Jugosławii. W latach 1948-1956 amunicja 7,62 mm TT była produkowana także w Polsce.
Po rozpadzie ZSRR w latach 90. XX wieku w Rosji amunicja 7,62 x 25 mm TT przeżyła "drugą młodość", jako narzędzie pracy płatnych zabójców. Stało się tak gdyż amunicja przeciwpancerna 7,62 x 25 mm TT w odróżnieniu od słabszej amunicji 9 x 18 mm Makarowa doskonale sprawdzała się w przebijaniu lekkich kamizelek kuloodpornych. Nie bez znaczenia było że używający tej amunicji pistolety TT były tanie i powszechnie dostępne, co umożliwiało porzucanie ich na miejscu zbrodni zgodnie z popularnym w tym okresie zwyczajem płatnych zabójców.
[edytuj] Bibliografia
1. Stanisław Kochański, Broń strzelecka lat osiemdziesiątych, Bellona 1991. ISBN 83-11-07784-3
2. Ireneusz Chloupek, Rosyjski Mauser, Komandos 10/94. ISSN 0867-8669
