Oset siny
Z Wikipedii
| Oset siny | |
 |
|
| Systematyka wg Reveala | |
| Domena | jądrowce |
| Królestwo | rośliny |
| Podkrólestwo | naczyniowe |
| Nadgromada | nasienne |
| Gromada | okrytonasienne |
| Klasa | Rosopsida |
| Rząd | astrowce |
| Rodzina | astrowate |
| Rodzaj | oset |
| Gatunek | oset siny |
| Nazwa systematyczna | |
| Carduus glaucus Baumg. | |
Oset siny, Oset siwy (Carduus glaucus) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny astrowatych.Występuje w górach południowej i środkowej Europy, w Polsce w Tatrach i Pieninach i jest tam rośliną średnio pospolitą. Przez Polskę przebiega północna granica jego zasięgu. Status gatunku we florze Polski: gatunek rodzimy.
Spis treści |
[edytuj] Charakterystyka
- Łodyga
- Wzniesiona, prosta, pojedyncza, lub posiadająca kilka wydłużonych gałązek. Oskrzydlona jest tylko dołem, na 1/3 wysokości. Jest prawie bezlistna.
- Liście
- Ulistnienie skrętoległe. Liście wąskojajowate lub odwrotnie jajowatolancetowate, o zaostrzonych końcach, Są całkiem nagie, brzegi mają podwójnie ząbkowane z cienkimi ostkami. Ostki na pierwszorzędowych ząbkach mają długość do 5 mm, na drugorzędnych ząbkach są mniejsze. Liście mają siny kolor, od tego właśnie pochodzi gatunkowa nazwa rośliny. Dolne liście duże, wyższe wybitnie mniejsze.
- Kwiaty
- Zebrane w koszyczek na szczycie pędów kwiatowych. Młode koszyczki zwisają, potem pęd wyprostowuje się. Mająca 15-22 mm długości okrywa koszyczków zbudowana jest z nieodgiętych łusek. Środkowe łuski okrywy o zaokrąglonych wierzchołkach nagle zbiegają w krótki, ostry koniec. Łuski te mają długość 4-6 razy większą od szerokości. Wszystkie kwiaty rurkowe, brzeżne podobne do środkowych. Korona o czerwonofioletowym kolorze. Kielich w postaci puchu kielichowego złożonego z pojedynczych włosków o długości 10-12 mm. Kwitnie od lipca do września, roślina owadopylna.
- Owoc
- Niełupka o długości 3,5-5 mm z puchem kielichowym. Roślina wiatrosiewna.
- Korzeń
- Wrzecionowato zgrubiały.
- Biotop, wymagania
- W górach, na skalistych zboczach, suchych korytach potoków, wśród wilgotnych skał, przy ścieżkach, wyłącznie na wapieniu. Roślina wapieniolubna, hemikryptofit. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla zespołu Carici sempervirentis-Festucetum.
[edytuj] Zmienność
Tworzy mieszańce z ostem nastroszonym.
[edytuj] Zobacz też:
[edytuj] Bibliografia
- Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
- Zbigniew Mirek, Halina Pięknoś-Mirkowa: Kwiaty Tatr. Przewodnik kieszonkowy. Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 2003. ISBN 83-7073-385-9.
- Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
