Prowokacja gliwicka
Z Wikipedii
Prowokacja gliwicka - najbardziej znany z serii incydentów granicznych zaaranżowanych przez niemieckie służby specjalne pod koniec sierpnia 1939 roku, które dały III Rzeszy pretekst do zaatakowania Polski 1 września 1939 roku. Wszystkie prowokacje określono kryptonimem operacji Himmler.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Operację zorganizowano na rozkaz szefa policji Reinharda Heydricha. Akcję w Gliwicach przeprowadził 31 sierpnia 1939 roku Sturmbannführer Alfred Helmut Naujocks, oficer niemieckiej Służby Bezpieczeństwa Sicherheitsdienst (SD). Około godziny 20:00 jego oddział, przebrany w cywilne ubrania (nie było wśród nich ani kryminalistów, jak podaje jedna z wersji wydarzeń, ani ludzi ubranych w polskie mundury, gdyż mieli oni udawać powstańców śląskich) przypuścił atak na radiostację w Gliwicach, leżących wówczas w Niemczech przy granicy z Polską.
Stacja ta nie nadawała własnego programu, lecz tylko przekazywała program z Wrocławia. Tylko dzięki mikrofonowi burzowemu udało się Niemcom nadać przygotowany komunikat. Z przyczyn technicznych słuchacze radia usłyszeli tylko słowa: Radiostacja gliwicka znajduje się w polskich rękach. Pod budynkiem radiostacji pozostawiono ciało uprzednio zastrzelonego Ślązaka, Franciszka Honioka, znanego z propolskiej działalności, jako dowód polskiego zaangażowania (tak przygotowane zwłoki Niemcy nazywali konserwą[1]).
Adolf Hitler, nawiązując do całej serii zaaranżowanych incydentów, ogłosił już następnego dnia rano w Reichstagu: Dzisiaj w nocy Polska po raz pierwszy strzelała na naszym własnym terytorium, już przy pomocy regularnego wojska. Od 5:45 odpowiada się ogniem.
[edytuj] Filmy
- Der Fall Gleiwitz, reżyseria: Gerhard Klein (1961), produkcja DEFA-NRD
- Operacja Himmler - Polart
- Hitler's SS: A Portrait In Evil, reżyseria: Jim Goddard (1985), produkcja USA
[edytuj] Zobacz też
Przypisy
- ↑ Guz Eugeniusz, "Winni szukają winnych", 1984, str.310, ISBN 83-216-0351-3