Reinhard Heydrich
Z Wikipedii
Reinhard Tristian Eugen Heydrich (ur. 7 marca 1904 Halle, zm. 4 czerwca 1942 Praga) — wysoki niemiecki dygnitarz nazistowski, i jeden z kierowników hitlerowskiego aparatu terroru oraz SS-Obergruppenführer i generał policji. Ze względu na swe zbrodnie, często nazywany "Archaniołem Zła".
Spis treści |
[edytuj] Lata 1922-1932
W 1922 roku wstąpił do marynarki Reichsmarine jako podchorąży, skąd po aferze obyczajowej w 1931 roku zwolniono go w stopniu porucznika. Po tym poznał młodą Linę von Osten, która została jego żoną. Miał z nią 3 synów (jeden z nich zmarł w wyniku wypadku samochodowego w 1943 roku) oraz córkę Marthę. Zaangażowanie rodziny Liny w NSDAP pomogło, gdy przedsiębiorcza małżonka zaaranżowała spotkanie Heydricha z Himmlerem w Monachium. Od czerwca 1931 roku był członkiem partii nazistowskiej NSDAP, jako członek SS miał nr 10120. W wyniku badania drzewa genealogicznego rodziny Heydricha odkryto, że ma on korzenie żydowskie ze strony ojca, Bruno Heydricha. Podejrzenia podkreślał "nienordycki", nieomal dość semicki wygląd. Dlatego też w szkole koledzy podśmiewali się z niego nazywając go "Suss" (niem. Żyd) lub "Biały Mojżesz". Powodowało to jego izolację w najbliższym otoczeniu, stworzył wtedy swój własny świat. Himmler miał wykorzystywać fakt domniemanego żydowskiego pochodzenia Heydricha, aby młody i ambitny Reinhard Heydrich nie próbował odsunąć go ze stanowiska.
Mając wielki talent odziedziczony po matce często grał na skrzypcach. Rodzice w Sakonii prowadzili szkołę muzyczną. Uprawiał również z zamiłowaniem szermierkę, reprezentował także Rzeszę podczas zawodów zajmując 1 miejsce.
[edytuj] Lata 1932-1939
W lipcu 1932 roku otrzymał od Heinricha Himmlera polecenie stworzenia partyjnej służby bezpieczeństwa SD. Oprócz tego od marca 1933 roku był kierownikiem bawarskiej policji politycznej. W kwietniu 1934 roku został również szefem Tajnej Policji Państwowej (Gestapo) w Berlinie. Od stycznia 1935 roku był szefem Głównego Urzędu SD. Stał się zastępcą Himmlera i według niektórych, osobą numer trzy w nazistowskim aparacie władzy. W 1936 roku został kierownikiem policji bezpieczeństwa (Sipo) w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych Rzeszy. Od 27 września 1939 do śmierci był szefem Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA) i w ten sposób podlegały mu prawie wszystkie służby bezpieczeństwa i policyjne III Rzeszy.
[edytuj] Lata 1939-1942
W 1939 kierował akcją o kryptonimie Tannenberg, której celem była eksterminacja polskiej warstwy przywódczej i inteligencji. W jej wyniku zamordowano ponad 20 000 Polaków.
W roku 1939 doprowadził do tzw. "Prowokacji gliwickiej". Alfreda Naujocksa wyznaczył do zadania, które polegało na zaatakowaniu rozgłośni radiowej w Gliwicach, pojmaniu pracowników przez przebranych Niemców oraz wygłoszenie prowokacyjnego antyniemieckiego oświadczenia. Rzekoma napaść na radio była pretekstem do ataku na Polskę. Następnie w tym samym roku zorganizował akcję pojmania brytyjskich agentów z przygranicznego miasta w Holandii. Akcją tą dowodził zaufany człowiek Heydricha, Walter Schellenberg.
Heydrich 29 czerwca 1941 wydał rozkaz, w którym polecał wszystkim tzw. Einsatzgruppen policji i służb bezpieczeństwa (tzn. SS i SD) wykorzystanie polskich kół antykomunistycznych i ich nastrojów antyżydowskich do oczyszczenia z Żydów terenów polskich nowo zdobytych na Sowietach. Miało to być zrobione tak, aby nie pozostał żaden ślad wskazujący na SS.
20 stycznia 1942 roku był organizatorem konferencji w Wannsee, której celem było omówienie realizacji decyzji Hitlera dotyczącego wymordowania Żydów, nazywanego przez nazistów "ostatecznym rozwiązaniem kwestii żydowskiej w Europie". Ciekawostką jest, że sam Reinhard Heydrich był Mischlingiem. Według standardów III Rzeszy nie był czysty rasowo, ponieważ posiadał żydowskich przodków.
23 września 1941 roku został oddelegowany z Berlina do Protektoratu Czech i Moraw obejmując funkcję protektora. Zajął miejsce Konstantina von Neuratha. W stosunku do podległej mu ludności stosował metodę "kija i marchewki". Zachęcał Czechów i Słowaków do współpracy z okupantem, dawał podwyżki a także nadzieję, iż podporządkowująca się ludność nie będzie represjonowana. Uległość mieszkańców protektoratu uwidoczniła się nawet w momencie zamachu na Heydricha. Mieszkańcy Pragi obecni przy rannym protektorze pomagali mu, a nawet ścigali zbiegających zamachowców.
27 maja 1942 roku Heydrich został ciężko ranny w zamachu dokonanym na przedmieściach Pragi przez czeskich cichociemnych - Jozefa Gabčika, Jana Kubiša i Josefa Valčíka (operacja Anthropoid). Osiem dni później Heydrich zmarł w wyniku zakażenia krwi. W ramach odwetu za jego śmierć czeskie wsie Lidice i Leżaki zostały zrównane z ziemią, a ich ludność wymordowana bądź wywieziona do obozów koncentracyjnych.
[edytuj] Zainteresowania lotnicze
Oprócz pierwszoplanowej kariery w aparacie bezpieczeństwa, Heydrich prawdopodobnie z przyczyn ambicjonalnych zainteresował się lotnictwem i pomimo zaawansowanego wieku jak na pilota, ukończył w 1940 kurs pilota myśliwskiego. W kwietniu 1940 latał w stopniu majora w jednostce myśliwskiej II/JG 77 w Norwegii na myśliwcu Bf 109E, zajmując się równolegle sprawami urzędowymi. 13 maja 1940 rozbił samolot podczas startu i został ranny. Służył na froncie w Norwegii i Holandii do maja, lecz bez efektów bojowych. Ponownie wrócił samowolnie do latania bojowego w połowie lipca 1941, po ataku Niemiec na ZSRR, ignorując zakaz Himmlera. Latał na swoim osobistym samolocie Bf 109E-7 w składzie II/JG 77 z lotniska Balti na południowym odcinku frontu wschodniego (powodując wielkie obawy dowództwa dywizjonu z uwagi na swoje niedoświadczenie bojowe i konieczność jego ochrony). 22 lipca 1941 jego samolot został uszkodzony nad terenem radzieckim i wylądował przymusowo na pasie "ziemi niczyjej", po czym zdołał uciec ku niemieckim liniom. Mimo ponownego zakazu latania wydanego mu przez Himmlera, wrócił jeszcze na front i latał przez krótki czas w składzie II/JG 52 pod koniec 1941. Pomimo braku sukcesów bojowych, został uhonorowany Żelaznym Krzyżem II klasy (1940) i I klasy (1941) i srebrną frontową odznaką lotniczą.
[edytuj] Źródła
1. Kessler, L. Heydrich - posłaniec śmierci, Warszawa 2000.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Linki zewnętrzne
