Przestrzeń kosmiczna
Z Wikipedii
Przestrzeń kosmiczna – przestrzeń poza obszarem ziemskiej atmosfery. Za granicę pomiędzy atmosferą a przestrzenią kosmiczną przyjmuje się umownie wysokość 100 km nad powierzchnią Ziemi, gdzie przebiega umowna linia Karmana. Ściśle wytyczonej granicy między przestrzenią powietrzną a przestrzenią kosmiczną nie ma. Fizycy przyjmują 80-100 km.
Charakteryzuje się ona brakiem jakiegokolwiek ośrodka, jak np. powietrza (panuje w niej wysoka próżnia), co uniemożliwia rozchodzenie się w niej fal dźwiękowych, a także bezpośrednią wymianę cieplną (przekazywanie ciepła może odbywać się jedynie na drodze promieniowania podczerwonego). Przestrzeń kosmiczną przenika ze wszystkich stron promieniowanie kosmiczne, składające się głównie z fal elektromagnetycznych w zakresie promieniowania rentgenowskiego oraz promieniowania gamma. Ciała wystawione na bezpośrednie działanie promieni słonecznych rozgrzewają się do temperatury przekraczającej 100°C, natomiast pozostające w cieniu stygną do ponad –180°C. Ponadto przestrzeń w Układzie Słonecznym wypełniają wysokoenergetyczne cząstki wiatru słonecznego.
Przyczyną śmierci organizmu wystawionego na działanie próżni jest całkowity ubytek tlenu z organizmu, a co za tym idzie ustanie akcji serca. Człowiek nie zamarza gwałtownie, nie zagotowuje mu się krew ani nie wybucha.
Zakłada się, iż człowiek wystawiony na działanie próżni kosmicznej straci przytomność w przeciągu 9-11 sekund z powodu gwałtownego ubytku tlenu z organizmu poprzez płuca. Wstrzymywanie oddechu przyniesie jednak bardziej katastrofalne skutki w postaci rozerwania płuc i dostania się pęcherzyków gazu do jamy ciała. Na skutek zmiany ciśnienia w jamie brzusznej w pierwszych kilku sekundach możliwe jest nastąpienie zapaści sercowo-naczyniowej, również prowadzącej do utraty przytomności. Gwałtowny ubytek gazów z żołądka może upośledzić ruchy oddechowe. Występuje również gwałtowne pocenie. Woda na powierzchni jamy ustnej i spoconych częściach ciała zagotuje się. Eksperymenty na zwierzętach wykazały, że w przeciągu minuty może nastąpić migotanie komór serca, jednak w większości wypadków praca serca ustawała po 90 sekundach. Po zatrzymaniu akcji serca próby reanimacji nie przyniosły rezultatu. Śmierć mózgowa następuje po 2 minutach.[1]
