Puszcza Nalibocka
Z Wikipedii
Puszcza Nalibocka – duży, liczący ok. 240 tys. ha kompleks leśny w północno-zachodniej części Białorusi, na prawym brzegu Niemna, na Wyżynie Białoruskiej. Teren pagórkowaty i falisty. Bogata fauna, m.in. jeleń, łoś, dzik, jenot, bóbr, niedźwiedź brunatny; ptaki: głuszec, cietrzew oraz słonka. Rzeźba urozmaicona, polodowcowa. Duże powierzchnie zajmują bagna i bory sosnowe. Nazwa Puszczy wywodzi się od leżącego w odwiecznych borach, w widłach Niemna i Berezyny miasteczka Naliboki.
[edytuj] Okres II wojny światowej
W czasie II wojny światowej Puszcza była miejscem wzmożonej aktywności AK oraz partyzantki sowiecko-żydowskiej. Znaleźli tam schronienie m.in. zagrożeni wywózką do łagrów, żołnierze Korpusu Ochrony Pogranicza oraz Żydzi. Z początku stosunki między oddziałami polskimi i sowieckimi układały się pokojowo. Niemniej jednak trwało to krótko. Sowieci zaczęli rozbrajać oddziały polskie. Przez cały czas oddziały sowieckie napadały na polskie wsie i osiedla, grabiły i mordowały ludność. Oddziały AK stawały w ich obronie. Dochodziło do walk wręcz.
Historycy nie są zgodni co do faktów, ale oceniają że w latach 1939–1945 w Puszczy Nalibockiej i okolicach przebywało od 10 do 25 tysięcy leśnych, czyli: partyzantów, uciekinierów, ludzi szukających schronienia oraz pospolitych kryminalistów.