Sanktuarium Maryjne w Grodowcu

Z Wikipedii

Sanktuarium Maryjne w Grodowcu - pielgrzymkowy zespół kościelny w Grodowcu należy do najważniejszych tego typu obiektów w granicach diecezji zielonogórsko–gorzowskiej. W skład zespołu kościelno–pielgrzymkowego wchodzi kościół parafialny pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela (wzmiankowany w XIII wieku), kaplica Góry Oliwnej, Kalwaria z XIX wieku, oddalona ok. 500 m od świątyni, monumentalne schody wraz z tarasami, murem oraz rzeźbą figuralną z XVIII/XIX wieku. Obecny barokowy kościół parafialny wybudowano w latach 1702-24, wykorzystując mury starszego kościoła z lat 1591-1602. Najstarszą częścią jest środkowa nawa chóru.

Kościół jest budowlą halową wzniesioną na planie prostokąta, 3-nawową, z wąskim prezbiterium. Monumentalna neogotycka wieża pochodzi z 1856 roku, wzniesiona jest na planie ośmioboku, jej wysokość wynosi 40 metrów. Wieża wzniesiona została w miejscu wcześniejszej, rozebranej w 1835 roku. Bryłę kościoła pokrywa dwuspadowy dach o połaciach z blachy miedzianej. Budowla ma prostokątną przybudówkę od strony wschodniej, w której mieści się zakrystia. Od strony południowej, na drugiej osi od wschodu oraz na osi piątej znajdują się dwie kruchty. W kruchcie zachodniej (tzw. baptysterium), w narożach balustrad, znajdują się figury Najświętszej Marii Panny i św. Jana Nepomucena z około 1749 roku. W niszy piwnicznej pod schodami znajduje się kaplica pod wezwaniem św. Aleksego z połowy XVIII wieku. Nawę główną nakrywa 6-przęsłowe sklepienie kolebkowe z lunetami, a nawy boczne sklepienia żaglowe. Wnętrze kościoła jest późnobarokowe, pochodzi z pierwszej połowy XVIII wieku. W świątyni znajduje się 8 ołtarzy.

Przy ołtarzu głównym znajduje się cudowna figura Matki Bożej Grodowieckiej (Matka Boża przedstawiona jest jako dziecko). Rzeźba ta mierzy ok. 100 cm wysokości. Można w niej odnaleźć cechy późnogotyckie. Po lewej stronie ołtarza głównego mieści się ołtarz boczny, poświęcony zaślubinom Najświętszej Marii Panny ze św. Józefem, po prawej zaś ołtarz Dobrej Śmierci, zwany także Umarłych. Pozostałe ołtarze boczne to: ołtarz św. Barbary (rokokowy), św. Jana Chrzciciela (późnobarokowy), chrztu Jezusa w Jordanie, Świętego Krzyża oraz ołtarz Czternastu Wspomożycieli (czyli św. Akacjusza, Barbary, Błażeja, Cyriaka, Dionizego, Erazma, Eustachego Rzymskiego, Idziego, Jerzego, Katarzyny Aleksandryjskiej, Krzysztofa, Małgorzaty, Pantaleona oraz Wita). Pod tym ołtarzem znajduje się grobowiec Barberiny Campanini von Cocceji. Ambona z przełomu XVII i XVIII wieku jest unikalnym dziełem snycerskim. Przedstawia ona sceny z życia Chrystusa: rozmnożenie chleba oraz Przemienienie Pańskie na górze Tabor.

Przy wejściu na schody południowe z połowy XVIII wieku, po obu stronach umieszczono figury św. Jana Nepomucena i Mikołaja z ok. 1736 r. W centrum placu usytuowana jest rzeźbiona w kamieniu grupa Ukrzyżowania. Zamknięcie podejścia zwieńczone jest bramą architektoniczną, która łączy się z Kaplicą Góry Oliwnej. W 1999 r. rozbudowano pobliskie schody zachodnie. Schody te wraz z wejściem były założeniem powstałym na przełomie XIX i XX w.

[edytuj] Galeria

Grupa Ukrzyżowania	Widok od strony południowej	Wieża-widok od strony zachodniej	Ołtarz główny
Ołtarz boczny	Ambona	Św.J.Nepomucen	Św.Mikołaj
Brama

[edytuj] Bibliografia:

• M.R.Górniak,I.Pakiet, Gmina Grębocice, Grębocice 2002
• M.R.Górniak, Gmina Grębocice. Informator historyczno-geograficzny, Grębocice-Lublin 2005
• A.Bok, Głogów i okolice. Przewodnik turystyczny, Głogów 2002