Stanisław Lanckoroński

Z Wikipedii

Stanisław Lanckoroński herbu Zadora (ur. 1590 – zm. 1657) – hetman polny koronny 1654-1657, wojewoda ruski od 1652, wojewoda bracławski od 1649.

Był posłem na sejmy z województwa ruskiego i sandomierskiego. W młodości służył wojskowo pod Stanisławem Koniecpolskim, walcząc zarówno z Tatarami (m.in. pod Martynowem) jak i ze Szwedami na Pomorzu (gdzie zdobył nawet okręt szwedzki). Dowódca chorągwi w bitwie pod Kłuszynem. Od 1646 kasztelan halicki.

W czasie powstania Chmielnickiego obronił skutecznie Kamieńca Podolskiego przed Kozakami. Na sejmie 1649 wybrany regimentarzem koronnym i kasztelanem kamienieckim. W 1649 bronił przed Kozakami Zbaraża. Od 1649 wojewoda bracławski i starosta stobnicki. Brał udział w bitwie pod Beresteczkiem 1651. W 1652 został mianowany wojewodą ruskim. Od 1654 hetman polny koronny.

Odznaczył się w bitwie pod Ochmatowem 1655 z Rosjanami. W czasie potopu szwedzkiego stoczył zwycięską bitwę pod Piątkiem. Niedługo potem doznał jednak porażki w bitwie pod Wojniczem (ocalili go wtedy od śmierci Stefan Bidziński i Wespazjan Kochowski). Odstąpił wraz z wojskiem kwarcianym Jana Kazimierza II Wazę i uznał za króla Karola X Gustawa.

Powrócił jednak do prawowitego monarchy w grudniu 1655 i zawiązał konfederację tyszowiecką przeciwko Szwedom. Wziął udział w trzydniowej bitwie pod Warszawą.