Wiktor Petrow
Z Wikipedii
Wiktor Płatonowicz Petrow, ukr. Віктор Платонович Петров, pseud. W. Domontowycz, Wiktor Ber, (ur. 10 października 1894, zm. 8 czerwca 1969) – ukraiński filolog, etnograf, historyk, pisarz.
Petrow urodził się w Dniepropietrowsku w rodzinie prawosławnego duchownego. W 1918 r. zakończył Wydział Historyczno-Filologiczny na Uniwersytecie im. Szewczenki w Kijowie. Od 1919 r. Petrow był członkiem i pracownikiem naukowym Akademii Nauk Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, gdzie z mniejszymi lub większymi przerwami pracował do końca swojego życia. Współtworzył historyczny słownik języka ukraińskiego. Publikował wiele prac naukowych, głównie z dziedziny etnografii, folkloru i językoznawstwa. W latach 20. dał się poznać także jako wybitny literaturoznawca, publikując doskonałe rozprawy o twórczości H. Skoworody, M. Kostomarowa, M. Gogola, W. Hugo i P. Kulisza. W l. 40. współtworzył i redagował czasopismo "Ukrajins'kyj zasiv" w Charkowie. W 1943 r. kierował katedrą etnografii Ukraińskiego Instytutu Nauki we Lwowie, a w l. 1944-1945 pracował w Ukraińskim Instytucie Nauki w Berlinie.
Po II wojnie światowej mieszkał w różnych miastach Bawarii. Był współtwórcą i członkiem emigracyjnej organizacji pisarzy MUR (Mystec'kyj Ukrajins'skyj Ruch) działającej w latach 1945-49 w obozach dla przesiedlonych na terenie Niemiec. Redagował wszystkie publikacje MUR-u (m.in. czasopismo "Chors"), publikował swoje prace także w in. emigracyjnych czasopismach i almanachach ("Switannia", "Arka", "Pochid", "Zahrawa", "Pu-hu"). 18 kwietnia 1948 r.
Petrow zagadkowo zniknął z Monachium, by rok później zjawić się w Moskwie i ponownie zniknąć do 1956 r. W latach 60. zaczął intensywnie publikować swoje prace naukowe – z archeologii, językoznawstwa, etnogenezy narodów, ale ostatecznie zakończył swoją działalność jako pisarz. W 1968 r., na rok przed śmiercią, 74-letni Petrow obronił doktorat. Rok później, 8 czerwca 1969 r., zmarł. Do dziś pisarz pozostaje postacią zagadkową w historii literatury ukraińskiej.
