Bogumił Piotr

Z Wikipedii

Niektóre informacje zawarte w artykule wymagają weryfikacji.
Zajrzyj na stronę dyskusji, by dowiedzieć się odnośnie jakich informacji pojawiły się wątpliwości.

Barokowa rzeźba bł. Bogumiła z kapliczki w Koźminie

Bogumił Piotr herbu Leszczyc (ok. 1135 – ok. 1204) biskup poznański, arcybiskup gnieźnieński. Błogosławiony Kościoła katolickiego. Obecnie niektórzy twierdzą, że postać powstała ze zlania dwóch historycznych postaci, jednak nie ma dowodów na ostateczne poparcie którejkolwiek z teorii, a przez historyków kościoła katolickiego traktuje się go jako jedną postać.

Urodził się w Koźminie (Wschodnia Wielkopolska). Pochodził ze znakomitego rodu Leszczyców. Nie jest pewne czy jego drugie imię, Piotr, to imię nadane na chrzcie czy przyjęte jako imię zakonne po wstąpieniu do cystersów. W 1167 r. został biskupem poznańskim. Już rok później, gdy zmarł arcybiskup Zdzisław objął jego tron w Gnieźnie.

Jako arcybiskup Bogumił Piotr dochody z kilkunastu wsi należących do kapituły przekazał na rzecz zakładanego wówczas, z fundacji Kaziemierza Sprawiedliwego, opactwa cysterskiego w Sulejowie, zaś cystersom z Łękna przekazał dochody z trzech kolejnych wsi. Do naszych czasów dotrwały wzmianki o tym, że abp Bogumił Piotr w 1191 wziął udział w konsekracji kolegiaty sandomierskiej. Był również sędzią w sporze między benedyktynami a norbertanami o opactwo św. Wincentego we Wrocławiu w 1193 r. (opactwo trafiło w ręce norbertanów). Starał się również pogodzić zwaśnionych książąt – Kazimierza Sprawiedliwego i Mieszka Starym. Wiadomo również, że ufundował kościół parafialny pw. Świętej Trójcy w należącym do siebie Dobrowie.

W 1198 r. arcybiskup złożył rezygnację na ręce legata papieskiego, kardynała Piotra, i przeniósł się do Dobrowa, gdzie na warciańskiej wyspie założył pustelnię. Według podań nie odciął się jednak całkowicie od ludzi i co niedzielę dla okolicznych mieszkańców odprawiał msze św. i wygłaszał kazania. Arcybiskup przeżył tam ok. 5 lat. Zmarł ok. 1204 r. Pochowano go w kościele w Dobrowie.

Kult Bogumiła Piotra rozpoczął się tuż po jego śmierci, obejmując zwłaszcza wschodnią Wielkopolskę. Wierni modlili się za jego wstawiennictwem przede wszystkim, by uprosić zdrowie dla żywego inwentarza oraz o szczęśliwe połowy ryb. Przy jego grobie składano liczne wota dziękczynne. Oficjalny proces beatyfikacyjny rozpoczął w roku 1625 prymas Maciej Łubieński. Akta przesłano do Rzymu w 1651 r. Nie został on jednak zakończony, gdyż księga cudów, którą wypożyczył Sebastian Głębocki, spłonęła w jego dworze w Głębokim pod Kruszwicą. Proces po raz kolejny rozpoczął w 1908 r. biskup kujawski, Stanisław Kazimierz Zdzitowiecki. Zakończył się on beatyfikacją Bogumiła Piotra przez papieża Piusa XI 27 maja 1925. Papież Paweł VI ogłosił bł. Bogumiła Piotra wraz z bł. Jolentą Heleną patronami archidiecezji gnieźnieńskiej. Ponadto patronuje on także archidiecezjom gdańskiej, poznańskiej, wrocławskiej, diecezji włocławskiej i miastu Koło.

W ikonografii bł. Bogumił przedstawiany jest w szatach pontyfikalnych z krzyżem w ręku. Zwykle, gdy przechodzi suchą nogą przez rzekę. Atrybutem jego jest ryba.

Do naszych czasów przetrwała stuła bł. Bogumiła Piotra, przechowywana w skarbcu archikatedry poznańskiej.

W liturgii wspomnienie bł.Bogumiła Biskupa obchodzone jest 10 czerwca.

Poprzednik
Arnold I