Chlodwig zu Hohenlohe-Schillingsfürst

Z Wikipedii

Chlodwig Karl Victor, ks. Hohenlohe-Schillingsfürst 1819-1901
kanclerz Niemiec i premier Prus
Okres urzędowania	od 1894 do 1900
Poprzednik	Leo von Caprivi
Następca	Bernhard von Bülow

Chlodwig Karl Victor, ks. Hohenlohe-Schillingsfürst (31 marca 1819 – 6 lipca 1901), niem. polityk, kanclerz Niemiec i premier Prus

Urodził się w Schillingsfürst w Bawarii. Pochodził z mieszanej rodziny katolicko-protestanckiej (ojciec był katolikiem a matka protestantką), ale został wychowany w religii katolickiej. Karierę zaczął od pruskiej służby dyplomatycznej (był m.in. we Francja, Szwajcarii oraz we Włoszech

W 1845 r. został dziedzicznym członkiem Izby Wyższej bawarskiego Parlamentu, taka pozycja stała w kolizji z jego pruską karierą urzędniczą. Dlatego też wystąpił ze służby pruskiej w 1846 r.

W czasie rewolucji 1848 r. sympatyzował z liberałami i ich ideą zjednoczenia Niemiec. Dlatego też podjął się zadania ogłoszenia dworom: rzymskiemu, florenckiemu i ateńskiemu objęcia przez arcyksięcia austriackiego Jana godności regenta zjednoczonych Niemiec, plany te spaliły na panewce a do zjednoczenia kraju miało dojść dopiero po za kilkanaście lat.

W tym okresie Hohenlohe skupiał się głównie na zarządzaniu swymi posiadłościami. W 1859 r. odwiedził Rzym oraz Berlin i Anglię. Po wojnie prusko-austriackiej opowiadał się za ściślejszą unią z Prusami. Król Ludwik II był jednak przeciwny jakiemukolwiek uszczupleniu swej władzy, zdanie zmienił dopiero po tym jak Bismarck spłacił jego długi i oraz wsparł go nowymi funduszami. 31 grudnia 1866 r. książę został mianowany ministrem ds. dworu królewskiego oraz spraw zagranicznych i szefem rady ministrów.

Jako głowa bawarskiego rządu czuwał nad scaleniem państw południowoniemieckich z resztą kraju stając się Bismarcku jedną z najważniejszych osób w państwach niemieckich. Zajmował się też reorganizacją armii bawarskiej na wzór pruski, przyczynił się do utworzenia Parlamentu Ceł (Zollparlament), w którym został wiceprezydentem. Na początku 1870 r. został zmuszony do odejścia przez koalicję antypruską.

Mimo, że nie pełnił wówczas żadnej znaczniejszej funkcji to nadal wywierał osobisty wpływ na dwory w Monachium i w Berlinie. Po zjednoczeniu Niemiec został wybrany do Reichstagu, w którym został wicemarszałkiem. Brał udział w utworzeniu nowej partii o nazwie LIberalna Partia Cesarska, która skupiała się na wspieraniu instytucji cesarstwa oraz na opozycji wobec katolickiej Partii Centrum. Hohenlohe popierał Bismarcka w jego polityce antypapieskiej (Kulturkampf), podsunął mu także myśl zakazania działalności Towarzystwa Jezusowego. W 1872 r. Bisamrck chciał aby Hohenlohe został cesarskim posłem do Watykanu, ale papież odmówił jego przyjęcia. W 1873 r. książę rozpoczął pracę jako ambasador w Paryżu gdzie pozostawał przez 7 lat. W 1878 r. był członkiem delegacji niemieckiej na Kongresie Berlińskim. W 1880 r. po śmierci Bernhardta von Buelova - ministra spraw zagranicznych został wezwany do Berlina aby tymczasowo pełnić funkcję szefa resortu spraw zagranicznych oraz zastępować Bismarcka podczas jego nieobecności spowodowanej chorobą.

W 1885 r. został gubernatorem Alzacji i Lotaryngii, przyczynił się do pewnego załagodzenia postawy miejscowej ludności wobec władzy niemieckiej. Pozostawał w Strasbourgu do października 1894 r. kiedy został pilnie wezwany przez cesarza aby objąć stanowisko kanclerza. Mimo podeszłego wieku Hohenlohe zgodził się pełnić tą funkcję po swoim poprzedniku Caprivim. Okres ten nie cechował się jego zbyt wielką aktywnością, rzadko zabierał głos w parlamencie, większą część pracy wykonywali jego ministrowie. 17 października 1900 r. Hohenlohe zrezygnował ze stanowiska. Zmarł 6 czerwca w Ragaz.