I Proletariat

Z Wikipedii

I Proletariat, Wielki Proletariat, właśc. Międzynarodowa Socjalno-Rewolucyjna Partia Proletariat, pierwsza polska partia robotnicza, opierająca się na założeniach marksizmu, powstała w 1882 roku w Warszawie. Jej założycielem był Ludwik Waryński. Czołową rolę odgrywali w niej także Stanisław Kunicki, Maria Bohuszewiczówna i Marian Stefan Ulrych. Władza w partii należała do Komitetu Robotniczego, a później do Komitetu Centralnego, które były ciałami wieloosobowymi, a decyzje podejmowano demokratycznie. Partia istniała do 1886 roku, lecz najbardziej aktywna była przez pierwsze kilkanaście miesięcy, gdyż aresztowania najbardziej znanych działaczy w latach 1883-1884 (Waryńskiego, Aleksandry Jentysówny, Tadeusza Rechniewskiego, Henryka Dulęby) znacznie zahamowały rozwój partii.

Jako formy walki przewidywano strajki, manifestacje oraz terror. Partia opowiadała się za internacjonalizmem i sprzeciwała dążeniom niepodległościowym. Najważniejszym zadaniem była dla partii walka klas: wyzyskiwanych (robotników) z wyzyskującymi (kapitalistami). Partia wydawała własne czasopisma: Proletariat, Przedświt, Walka Klas, Robotnik.

Program był próba zastosowania marksizmu w warunkach polskich : rewolucja w interesie klasy robotniczej, hasło "proletariusze wszystkich krajów łączcie się" (internacjonalizm proletariacki), poprawa sytuacji bytowej, brak kwestii niepodległości, brak kwestii agrarnej.

Tradycje i działalność I Proletariatu kontynuował II Proletariat, powstały w 1888 roku.

To jest tylko zalążek artykułu historycznego. Jeśli możesz, rozbuduj go.