Interpunkcja
Z Wikipedii
Interpunkcja to używane w tekście znaki pisarskie (inaczej znaki przestankowe), które nie odpowiadają ani fonemom języka mówionego, ani leksemom. Za znaki interpunkcyjne uważa się znaki międzywyrażeniowe, czyli takie, które stosuje się wobec fragmentów zdania. Znakami interpunkcyjnymi nie są znaki wewnątrzwyrazowe lub międzywyrazowe. Przykładami znaków przestankowych są np. kropka, wykrzyknik czy średnik.
Interpunkcja to także zestaw zasad dotyczących stosowania tych znaków.
Najważniejszą funkcją znaków przestankowych jest zapewnienie tekstowi jednoznaczności (np. w przypadku wypowiedzi babcia Zosia i ja i babcia, Zosia i ja). Ułatwiają one także rozumienie oraz wygłaszanie tekstu (sugerując przerwy między wypowiedziami, intonację i zawieszenie głosu, itd).
Spis treści |
[edytuj] Interpunkcja polska
W jęz. polskim używa się następujących znaków przestankowych: kropka, przecinek, dwukropek, średnik, wykrzyknik, pytajnik, wielokropek, myślnik, nawias oraz cudzysłów. Ze względu na charakter można je podzielić na znaki:
- oddzielające (kropka, średnik, przecinek),
- prozodyczne (wielokropek, myślnik, pytajnik),
- emocji (wykrzyknik, wielokropek, myślnik, pytajnik),
- opuszczenia (wielokropek, myślnik),
- wyodrębniające (dwukropek, cudzysłów, nawias (otwierający i zamykający), para myślników lub przecinków).
Inne języki mają inny zestaw znaków przestankowych, np. w języku angielskim używa się apostrofu ('), a w chińskim i japońskim zamiast kropki stawia się znak 。.
[edytuj] Znaki typograficzne i diakrytyczne
Odpowiednio zaprojektowane znaki pisarskie są integralną częścią każdego z osobna kroju pisma i jego odmian. Należy jednak zwrócić uwagę, że znaki typograficzne nie są znakami przestankowymi. Najczęściej spotykane znaki typograficzne to: § (paragraf), & (et), * (asterysk), @(at), №, #(hash), / (ukośnik), ~ (tylda) oraz dywiz. Również znaków diakrytycznych nie uważa się za znaki przestankowe.
[edytuj] Historia
-
Zobacz więcej w osobnym artykule: Historia interpunkcji.
Większość stosowanych obecnie znaków interpunkcyjnych ustaliła się w jednym z trzech okresów:
- starożytności, zwłaszcza za sprawą bibliotekarza Arystofanesa z Bizancjum, który ustalił przydatny dla ówczesnych lektorów system kropek,
- czasach Karolingów, kiedy powstał znak zapytania i wykrzyknik oraz powstały zalążki dzisiejszego łącznika,
- renesansie, kiedy to ugruntował się przecinek, średnik, dwukropek oraz współczesna kropka.
