John Alexander
Z Wikipedii
John Alexander (ur. 4 lipca 1951 w Sydney), tenisista australijski, zwycięzca turniejów wielkoszlemowych w grze podwójnej, zdobywca Pucharu Davisa.
W 1968 jako 17-latek został powołany na mecz finałowy Pucharu Davisa przez słynnego trenera ekipy australijskiej Harry Hopmana, stając się najmłodszym w historii uczestnikiem finału tych rozgrywek (a także najmłodszym reprezentantem Australii). Nie przyczynił się jednak do zdobycia trofeum - w parze z Rayem Ruffelsem przegrał grę podwójną, a Australijczycy, osłabieni przejściem na zawodowstwo Roya Emersona i Johna Newcombe'a, ponieśli na własnych kortach w Adelajdzie porażkę 1:4 z Amerykanami. W tym samym roku Alexander triumfował w wimbledońskim turnieju juniorów. W 1969 przegrał w finale juniorskiego Wimbledonu z reprezentantem RPA Byronem Bertramem, wygrał natomiast turniej Trofeo Bonfiglio w Mediolanie, wcześniej uznawany za nieoficjalne mistrzostwa Europy do lat 21, później rozszerzony także na graczy spoza Europy. Sukces w Mediolanie powtórzył w 1970. Uważany za wielką nadzieję australijskiego tenisa, w latach 1969-1971 figurował na szczycie rankingu światowego w kategorii do lat 21.
Nadziei na podobne osiągnięcia wśród seniorów nie spełnił. Najwyższe miejsce w rankingu - 8. - zajmował w 1975. Do grona tenisistów profesjonalnych dołączył w 1970. Wygrał siedem turniejów, w kolejnych dziewiętnastu był w finale. Rundy tej nie osiągnął jednak w żadnej z imprez zaliczanych do Wielkiego Szlema. W 1977 w drodze po tytuł w North Conway pokonał kolejno Harolda Solomona i Manuela Orantesa. Większe sukcesy zanotował w grze podwójnej - wśród 27 zwycięstw turniejowych były dwa wielkoszlemowe - Australian Open 1975 (z Philem Dentem) i 1982 (z Johnem Fitzgeraldem). Był również w wielkoszlemowych finałach deblowych na Australian Open (1970, 1973, 1977 - edycja grudniowa), Wimbledonie (1977) i French Open (1975). Zarobił na korcie ponad milion dwieście tysięcy dolarów.
Finał w 1968 nie był jedynym występem daviscupowym Johna Alexandra. Grał również w kolejnych dwóch edycjach imprezy (nie grał w 1973, kiedy Australia zdobyła Puchar), a po kilkuletniej przerwie od 1974 był już regularnym reprezentantem, odnosząc kilka cennych zwycięstw, m.in. nad Włochami Adriano Panattą i Corrado Barazzuttim w półfinale w 1976. Wówczas te dwa zwycięstwa nie dały Australii wygranej (Włosi awansowali do finału i zdobyli Puchar po pokonaniu Chile), ale rok później w finale w Sydney Alexander ponownie pokonał najpierw Barazzuttiego, a potem w decydującym, czwartym pojedynku Panattę. W kolejnych latach Alexander wypadał w meczach pucharowych nieco słabiej, m.in. w półfinałach w 1979 i 1982 przeciwko Amerykanom nie zdołał zdobyć punktu singlowego, przegrywając dwukrotnie z Johnem McEnroe oraz po jednym razie z Gene Mayerem i Vitasem Gerulaitisem (wygrał natomiast w 1979 debla z Dentem przeciwko Smithowi i Lutzowi). Łącznie rozegrał w zespole daviscupowym 41 spotkań, z czego wygrał 27. Był również reprezentantem w Pucharze Świata i w 1979 przyczynił się znacznie do zdobycia trofeum.
Wysoki (190 cm), praworęczny, preferował grę ofensywną, często atakował przy siatce, szczególnie po udanym pierwszym serwisie. Słabą stroną Alexandra było natomiast przygotowanie kondycyjne, Australijczyk słabo regenerował siły, co miało wpływ na rezultaty turniejowe. Atletyczny styl gry sprawił też, że w latach 1980-1981 musiał ograniczyć starty z powodu kontuzji barku. Po zakończeniu kariery pozostał związany z tenisem jako trener i komentator telewizyjny, pełnił m.in. funkcję kapitana reprezentacji żeńskiej w Pucharze Federacji.
Wygrane turnieje:
- gra pojedyncza:
- 1975 Fort Worth (World Chamionship Tennis), Tuscon
- 1977 North Conway
- 1979 Louisville
- 1982 Bristol, Sydney (Outdoor)
- 1983 Aucland
- gra podwójna:
- 1970 Kitzbuehel
- 1971 Gstaad, Los Angeles, Sydney (Outdoor), Hamburg
- 1972 Louisville (WCT), Bretton Woods
- 1973 Cincinnati, Toronto (WCT)
- 1974 Miami (WCT), Monte Carlo (WCT)
- 1975 Australian Open, Chicago, Las Vegas, San Antonio (WCT)
- 1976 Atlanta (WCT), Denver (WCT)
- 1977 Cincinnati, Lousville, Sydney (Outdoor), Waszyngton
- 1978 Brisbane, Los Angeles, Atlanta
- 1982 Australian Open, Sydney (Outdoor)
- 1983 Bristol
Finały turniejowe:
- gra pojedyncza:
- gra podwójna:
- 1970 Australian Open
- 1971 Vancouver (WCT)
- 1972 Quebec (WCT), St. Louis (WCT)
- 1973 Australian Open, Bruksela (WCT)
- 1974 San Francisco, Richmond (WCT)
- 1975 Fort Worth (WCT), North Conway, French Open, Tokio (hala)
- 1976 St. Louis (WCT)
- 1977 Adelajda, Australian Open (edycja grudniowa), Houston (WCT), Wimbledon
- 1979 Adelajda, Houston
- 1981 Meksyk, Maui
- 1984 Bristol, Rzym
- 1985 Bristol
Źródła:
- Zbigniew Dutkowski, 150 rakiet. Najlepsi tenisiści świata, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1984
