Melon

Z Wikipedii

Melon
Cucumis melo
Systematyka
Domena	jądrowce
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	naczyniowe
Nadgromada	nasienne
Gromada	okrytonasienne
Klasa	Rosopsida
Podklasa	ukęślowe
Rząd	dyniowce
Rodzina	dyniowate
Rodzaj	Ogórek
Gatunek	Melon
Nazwa systematyczna
Cucumis melo

Melon (łac. Cucumis melo) - to roślina z jadalnym owocem należąca do rodziny jednorocznych roślin dyniowatych.

[edytuj] Pochodzenie

Pochodzi prawdopodobnie z Azji lub Afryki, choć naukowcy nie są co do tego zgodni. Do dziś na obydwu tych kontynentach można spotkać jego dziko rosnące odmiany. Nazwa melon wywodzi się z języka greckiego, w którym wyraz melopepon oznacza dojrzałe, miękkie jabłko.

Owoc znany był już ponad 3000 lat temu. Pliniusz Starszy, w swoim "Historia naturalna" stwierdza, że uprawę melona Rzymianie przejęli od Greków. Informacje dotyczące tych owoców można również znaleźć w "De re rustica" - księdze o rolnictwie, ogrodnictwie i leśnictwie, autorstwa rzymskiego agronoma Columelli. Uprawiane w starożytności melony nie przypominały dzisiejszych, zbliżone były raczej do ogórków, a ich walory kulinarne nie zostały przez ich ówczesnych smakoszy docenione. Najprawdopodobniej pod koniec V wieku melon dotarł do Europy Środkowej. Jego uprawa rozpowszechniła się w średniowieczu dzięki misjonarzom, którzy przywieźli nasiona do Włoch, skąd wkrótce trafiły do Francji. Do Polski melon przywędrował w XVII wieku z rejonu Morza Czarnego i upowszechnił się, gdy zaczęli uprawiać go w oranżeriach polscy magnaci.

[edytuj] Skład

Melony w 90% składają się z wody, zawierają też sporo cukru i beta-karoten. Są niskokaloryczne (100 g miąższu dostarcza około 40 kcal) i bogate w witaminy: A i C (w 100 g melona jest 20 mg witaminy C, a dzienne zapotrzebowanie wynosi 70 mg) oraz składniki mineralne, zwłaszcza potas.

[edytuj] Kuchnia

Sok z dojrzałego melona doskonale gasi pragnienie, a nektar ma właściwości przeczyszczające i moczopędne. W medycynie ludowej polecany jest przy dolegliwościach nerek i bólach reumatycznych. Dieta bogata w te owoce wskazana jest także podczas rekonwalescencji po długich, ciężkich chorobach. Melonów powinny natomiast unikać osoby z zaburzeniami trawienia oraz chorzy na cukrzycę.

Dojrzałe i słodkie melony zazwyczaj jada się w naturalnej postaci, pokrojone na ćwiartki i w kostkę. Odmiany mniej aromatyczne można doprawiać sokiem z cytryny, porto lub odrobiną mielonego imbiru. Melony dodaje się do sałatek, kompotów i deserów, robi się z nich lody, sorbety i zupy na zimno, przyrządza dżemy oraz cztneje. Niektóre gatunki można też marynować i dusić. Przecier z miąższu melona jest znakomitym dodatkiem do gęstych drinków i ponczów owocowych. Owoce te doskonale komponują się zarówno z potrawami słodkimi, jak i wytrawnymi.

[edytuj] Rodzaje melonów

Na świecie istnieje wiele odmian melona, a w wyniku krzyżowania ciągle powstają nowe, różniące się między sobą wielkością, kształtem, kolorem miąższu i przede wszystkim smakiem. Niektóre owoce są okrągłe, inne owalne lub wężowate, zdarzają się melony niewiększe od orzecha włoskiego i okazy osiągające rozmiar dużej dyni. Miąższ, w zależności od odmiany, może być mniej lub bardziej słodki, aromatyczny i soczysty, a także mdły lub wręcz gorzkawy, i mieć barwę od białej poprzez żółtozieloną, do intensywnie pomarańczowej.

melony siatkowate
kantalupy
melony kasaba
melony zimowe

Melony można podzielić na cztery najważniejsze grupy odmian:

Melony siatkowate (lub melony osiatkowane) (np. Tourys i Galia)- okrągłe lub owalne, mają skórę pokrytą kremową siateczką białą lub jasnobrązową i aromatyczny miąższ, różowy, pomarańczowy lub zielonkawy.
Kantalupy - pochodzą z Włoch (ich nazwa wywodzi się ponoć od znajdującej się niedaleko Rzymu wioski Cantalupa). Są bardzo delikatne i źle się przechowują. Kantalupy mają owoce kuliste lub elipsoidalne, żebrowate, z guzkami lub brodawkami na skórce, o delikatnym pomarańczowym lub czerwonym miąższu.
Melony kasaba są wydłużone, o gładkiej skórce i białym lub zielonkawym bardzo słodkim miąższu.
Występuje też melon o smaku gorzkim. Melon zimowy (np. Honeydew) wolniej dojrzewają, ale dzięki grubej, twardej skórze można je dłużej przechowywać. Kuliste lub owalne, są mniej wonne i aromatyczne, niektóre bywają wręcz mdłe. Skóra gładka lub żebrowana ma kolor zielony, biały lub żółty, miąższ jest pomarańczowy lub zielonkawy.