Mychajło Omelianowicz-Pawlenko

Z Wikipedii

Mychajło Omelianowicz-Pawlenko (ur. 1878 w Tyflisie, zm. 1948 w Paryżu) – ukraiński generał i działacz niepodległościowy.

Urodził się w rodzinie, w której żywe były tradycje kozackie. Ukończył szkołę oficerską oraz rosyjską Michajłowską Akademię Sztabu Generalnego. Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej i I wojnie światowej. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem św. Jerzego. Był także komendantem szkoły oficerskiej.

Po proklamowaniu w 1917 Ukraińskiej Republiki Ludowej tworzył zręby armii ukraińskiej, a po 1918 także w Zachodnio-Ukraińskiej Republice Ludowej. W latach 1918-1920 dowódca Ukraińskiej Armii Galicyjskiej. Jednostki pod jego dowództwem oblegały Lwów broniony przez Polaków. Po zawarciu rozejmu z Polską i wtargnięciu na ukraińskie i polskie tereny Armii Czerwonej, a następnie po zawarciu polsko-ukraińskiej umowy sojuszniczej, oddziały podporządkowane Omelianowiczowi-Pawlence tym razem broniły Lwowa przed bolszewikami. Sam Omelianowicz-Pawlenko był bardzo popularny wśród szeregowych żołnierzy za skromność i szacunek dla podwładnych. Z kolei oddziały te były bardzo pozytywnie oceniane przez m.in. Józefa Piłsudskiego i Mariana Kukiela.

Po zakończeniu wojny Mychajło Omelianowicz-Pawlenko przebywał w Warszawie, następnie zamieszkał w Pradze, a potem w Paryżu. W czasie II wojny światowej dowodził 109 batalionem Ukrainische Hilfpolizei. Działał dalej na rzecz niepodległości Ukrainy. Zmarł w Paryżu.