Niszczyciele typu Akizuki

Z Wikipedii

Akizuki to typ japońskich okrętów klasy niszczycieli (wielkich niszczycieli) okresu II wojny światowej, zbudowanych w ilości 12 jednostek, a także nazwa głównego okrętu typu.

Spis treści 1 Historia 2 Opis i ocena konstrukcji 3 Służba 4 Dane techniczne:

[edytuj] Historia

Wielkie niszczyciele typu Akizuki zostały zaprojektowane jeszcze przed rozpoczęciem II wojny światowej, jako okręty obrony przeciwlotniczej dla szybkich japońskich grup lotniskowców. Były one całkowicie odmienne od wcześniejszych niszczycieli japońskich, w których nacisk kładziono na silne uzbrojenie artyleryjskie (działa 127 mm) i torpedowe. Były one zainspirowane brytyjskimi krążownikami przeciwlotniczymi typu Dido, jednakże w odróżnieniu od nich niszczyciele typu Akizuki były pierwszymi uniwersalnymi okrętami umiarkowanej wielkości, przeznaczonymi do celów obrony przeciwlotniczej zespołów floty.

Wśród przyczyn konstruowania nowych okrętów obrony przeciwlotniczej na bazie niszczycieli, a nie krążowników była chęć uzyskania uniwersalnego eskortowca, zdolnego także do zwalczania okrętów podwodnych i ratowania załóg zestrzelonych samolotów, do czego przydatna była manewrowość i umiarkowane rozmiary. Ważnym czynnikiem była także ich niższa cena i możliwość szybszego wprowadzenia do służby serii okrętów, zwłaszcza mając na uwadze, że mogą one ponosić duże straty broniąc lotniskowców. Wreszcie, przewidziane jako uzbrojenie nowo opracowane działa przeciwlotnicze kalibru 100 mm nadawały się na uzbrojenie niszczycieli i nie wymagały konieczności budowy większych okrętów, dla których z kolei byłyby za lekkim uzbrojeniem. Jako główne uzbrojenie przewidziano 8 takich dział, a w toku rozwoju projektu dodano ponadto wyrzutnię torpedową, co zwiększyło uniwersalność okrętów. Całość uzbrojenia wymagała dużego kadłuba - z wypornością 2700 ton okręty typu Akizuki zaliczały się do największych niszczycieli okresu II wojny światowej, mniejszych jedynie od francuskich "superniszczycieli" typu Volta.

Nowe niszczyciele w odróżnieniu od dotychczasowych zaklasyfikowano jako niszczyciele 1 klasy typu Otsu (Otsu Gata, w wolnym tłumaczeniu: typu "B"). Nieoficjalnie nazywano je niszczycielami przeciwlotniczymi (Boku kuchikukan). Budowę głównego niszczyciela "Akizuki" rozpoczęto w lipcu 1940, wszedł on do służby 11 czerwca 1942. Pierwsze 7 okrętów budowano według projektu o oznaczeniu F51. Opracowano następnie typ F53, różniący się uproszczeniami technologicznymi i stosowaniem stali gorszej jakości, lecz kolejne 4 okręty, począwszy od "Fuyutsuki" miały jedynie część uproszczeń, w tym brak rufowego dalmierza. Według dokumentacji F53 zbudowano dopiero niszczyciel "Hanazuki".

Początkowe plany zakładały budowę aż 55 niszczycieli tego typu - 6 w programie z 1939 roku, 10 w programie z 1941 oraz 39 w programie zasadniczym i uzupełniającym z 1942, lecz z uwagi na braki surowców i mocy przemysłu spowodowane wojną, anulowano zamówienia na ostatnie 39 okrętów, a budowa serii rozciagnęła się w czasie. Zdołano ukończyć przed zakończeniem wojny 12 niszczycieli i rozpoczęto budowę jeszcze jednego, lecz nie wodowano go. Okręty otrzymały nazwy stanowiące różne określenia Księżyca.

nazwa	rozpoczęcie budowy, stocznia	wodowanie	wejście do służby	los
"Akizuki"	30. 7. 1940, Maizuru	2. 7. 1941	11. 6. 1942	zatopiony 25.10.1944
"Teruzuki"	13. 11. 1940, Mitsubishi, Nagasaki	21. 11. 1941	31. 8. 1942	zatopiony 12.12.1942
"Suzutsuki"	15. 3. 1941, Mitsubishi, Nagasaki	4. 3. 1942	29. 12. 1942	złomowany 1948
"Hatsuzuki" ("Hatsutsuki")	25. 7. 1941, Maizuru	3. 4. 1942	29. 12. 1942	zatopiony 25.10.1944
"Niizuki"	8. 12. 1941, Mitsubishi, Nagasaki	29. 6. 1942	31. 3. 1943	zatopiony 6.7.1943
"Wakatsuki"	9. 3. 1942, Mitsubishi, Nagasaki	24. 11. 1942	31. 5. 1943	zatopiony 11.11.1944
"Shimotsuki"	6. 7. 1942, Mitsubishi, Nagasaki	7. 4. 1943	31. 3. 1944	zatopiony 25.11.1944
"Fuyutsuki" ("Fuyuzuki")	8. 5. 1943, Maizuru	20. 1. 1944	25. 5. 1944	złomowany 1948
"Yoizuki"	25. 8. 1943, Uraga Dock, Tokio	25. 9. 1944	31. 1. 1945	1947 → Chiny
"Harutsuki"	23. 12. 1943, Sasebo	3. 8. 1944	28. 12. 1944	1947 → ZSRR
"Hanazuki" ("Hanatsuki)	10. 2. 1944, Maizuru	10. 10. 1944	26. 12. 1944	1947 → USA
"Natsuzuki"	1. 5. 1944, Sasebo	2. 12. 1944	8. 4.1945	złom. 1948
"Michitsuki"	3. 1. 1945, Sasebo	-	-	złom. 1948

[edytuj] Opis i ocena konstrukcji

Okręty typu Akizuki miały architekturę typową dla niszczycieli, z dwoma wieżami artylerii na dziobie i rufie, w dwóch poziomach. Ich kadłub miał podwyższony pokład dziobowy na 1/3 długości. Mimo swojej odmienności od innych japońskich niszczycieli, miały też ich charakterystyczne cechy, jak krótką, wieżową nadbudówkę dziobową i wygięty kształt dziobnicy (zmieniony na późniejszych jednostkach na prosty). Unikalną cechą ich architektury było ustawienie wieży dziobowej nr 2 - na niskiej i krótkiej nadbudówce, nie łączącej się z oddaloną od niej nadbudówką dziobową. Siłownia rozmieszczona była w układzie liniowym - dwie kotłownie (dziobowa z dwoma kotłami) i za nimi dwie maszynownie. Siłownia okrętów powtarzała typ Kagero, bez zwiększenia mocy mimo większych wymiarów okrętów, przez co osiągały one mniejszą, lecz stosunkowo dobrą prędkość 33 w. Kotły wytwarzały parę o ciśnieniu 30 atm. Spaliny z kotłów były odprowadzane przez jeden zbiorczy komin o długiej, wygiętej podstawie, co było cechą nietypową dla japońskich niszczycieli, a typową dla japońskich krążowników (sylwetka niszczycieli typu Akizuki przypominała sylwetkę japońskiego małego krążownika Yubari, mającego jedynie niewiele większe rozmiary). Wyrzutnia torpedowa była umieszczona na pokładzie, na śródokręciu, za kominem i platformą ze stanowiskami działek plot. Za nią znajdowały się pojemniki na torpedy zapasowe, wkomponowane w niską nadbudówkę rufową, na której był umieszczony dalmierz rufowy i wieża nr 3. Okręty miały bardzo dobre własności morskie i manewrowość, pozbawione były problemów ze statecznością, zdarzających się innym japońskim okrętom. Ich zaletą był ponadto wielki zasięg, jak na niszczyciele, dostosowany dla celów eskortowych.

Główne uzbrojenie stanowiło 8 dział uniwersalnych 100 mm o kącie podniesienia luf do 90° i wyposażonych w dość zaawansowany system kierowania ogniem, oparty na przyrządach optycznych i przeliczniku wypracowującym dane do strzelania. Kaliber 100 mm był względnie niewielki jak na niszczyciele okresu II wojny światowej, lecz dzięki długiej lufie i dużej prędkości początkowej, dysponowały one świetnymi charakterystykami balistycznymi i dużą donośnością w poziomie i pionie (większą od amerykańskich armat 127 mm). Dzięki ich większej szybkostrzelności i ilości, waga salwy minutowej niszczycieli typu Akizuki wynosiła ponad 2000 kg i była większa od salwy minutowej budowanych równolegle klasycznych niszczycieli typu Yugumo, uzbrojonych w 6 dział 127 mm (1380 kg). Jedyną wadą była niska żywotność luf (350 wystrzałów). Typowe dla japońskich niszczycieli rozmieszczenie dział w zamkniętych wieżach (o masie 30 ton) polepszało warunki obsługi. Okręty ponadto były uzbrojone w poczwórną wyrzutnię torpedową, z systemem szybkiego przeładowania torpedami zapasowymi (przy tym, używane torpedy kalibru 610 mm były znacznie potężniejsze od torped 533 mm, używanych poza Japonią). Niszczyciele typu Akizuki otrzymały też od 1943 roku dość bogate wyposażenie radioelektroniczne, aczkolwiek na poziomie technicznym opóźnionym o kilka lat, niż na okrętach państw alianckich, dysponujących w tym okresie bardziej rozwiniętą techniką. Montowano radary Typu 21, a od 1944 Typu 22 i Typu 13.

Pierwsze cztery okręty otrzymały słabe lekkie uzbrojenie przeciwlotnicze, składające się jedynie z dwóch podwójnych działek automatycznych 25 mm Typ 96, rozmieszczonych na burtach na śródokręciu za kominem. Było ono później wzmacniane, a okręty wchodzące do służby od 1943 otrzymały już 5 potrójnych działek 25 mm, na stanowiskach dotychczasowych oraz po obu stronach komina i przed mostkiem (istnieją rozbieżności w publikacjach w zakresie ilości działek). W 1944 w miejsce rufowego dalmierza montowano potrójne działko 25 mm. Od lipca 1944 na okrętach dodawano 12 pojedynczych działek 25 mm, zwiększając ich liczbę do 27, oraz 4 wkm plot. Na niektórych dodano dalsze dwa potrójne działka po obu stronach platformy z reflektorem lub mostka. W 1945 na ocalałych okrętach liczba działek 25 mm sięgnęła 40 - 48.

Okręty typu Akizuki stanowiły ogólnie udany typ okrętów o własnościach pośrednich między niszczycielem a krążownikiem przeciwlotniczym, o wysokiej wartości bojowej i sporej żywotności. Były najbardziej zaawansowanym technicznie typem japońskich niszczycieli i uważane są za jedne z najlepszych typów niszczycieli II wojny światowej. Mimo jednak uzbrojenia o dobrych parametrach i zaawansowanego systemu kierowania ogniem opierającego się na dalmierzach optycznych i przelicznikach, na ich możliwościach odbił się ujemnie niższy poziom ówczesnej japońskiej techniki, zwłaszcza radioelektronicznej. Standardowe amerykańskie niszczyciele z końcowego okresu wojny, dzięki radarowym systemom kierowania ogniem i uzbrojeniu w działa uniwersalne z pociskami z zapalnikami radiolokacyjnymi, a także posiadaniu wyjątkowo skutecznych działek przeciwlotniczych 40 mm Boforsa kierowanych radarowo, wypełniały zadania przeciwlotnicze nawet lepiej, niż specjalizowane Akizuki. Pomimo dużej liczebności małokalibrowej artylerii plot pod koniec wojny, minusem było stosowanie działek przeciwlotniczych stosunkowo małego kalibru, o mniejszej skuteczności i niskiej celności w stosunku do szybko poruszających się celów. W efekcie, pojedyncze niszczyciele tego typu nie mogły przeciwstawiać się zmasowanym nalotom szybkich samolotów pokładowych, atakującym z różnych kierunków. Słabszą stroną okrętów typu Akizuki i japońskich niszczycieli w ogóle było wyposażenie do wykrywania i zwalczania okrętów podwodnych.

[edytuj] Służba

Wchodząc do służby od czerwca 1942, jedynie pierwsze okręty zdążyły wziąć udział w intensywnych walkach floty japońskiej na wodach mórz południowych, operując z baz Truk lub Rabaul. Na skutek rozciągnięcia budowy serii w czasie, ostatnie jednostki oddawane w grudniu 1944 lub później, na ogół nie wzięły już udziału w działaniach bojowych z powodu zaprzestania aktywnych operacji japońskiej floty po doznanych klęskach. Okrętów tych najczęściej używano jak zwykłych niszczycieli, do zadań eskortowych i do działań w składzie szybkich zespołów transportowo-uderzeniowych. Pierwsze dwa okręty zdążyły jeszcze wziąć udział w takim charakterze w walkach o Guadalcanal w 1942 roku, kolejne dwa - w dalszych walkach w rejonie Wysp Salomona w 1943 roku.

W swoim podstawowym przeznaczeniu - ochronie zespołów lotniskowców, użyto jedynie czterech niszczycieli, w czasie bitwy na Morzu Filipińskim w czerwcu 1944 i bitwy o Leyte w październiku 1944 (koło przylądka Engano), ponadto pojedyncze okręty osłaniały lotniskowce w bitwie koło wschodnich Wysp Salomona w sierpniu 1942 i bitwie koło wysp Santa Cruz w październiku 1942. Nie mogły one jednak skutecznie ochronić lotniskowców przed zmasowanymi nalotami lotnictwa amerykańskiego.

Skrócone losy okrętów (w kolejności budowy i wchodzenia do służby)

Akizuki (pol. "Jesienny Księżyc") - po wejściu do służby, początkowo wypełniał zadania eskortowe. W sierpniu został przebazowany do Rabaulu. Uczestniczył w składzie osłony lotniskowców w bitwie koło wschodnich Wysp Salomona 24 sierpnia 1942. Brał następnie udział w operacjach zaopatrzeniowych dla japońskich wojsk na Guadalcanal. 7 października wszedł w skład 61. dywizjonu niszczycieli 10. flotylli 3. Floty. Był okrętem flagowym sił eskorty konwoju z zaopatrzeniem, który został zawrócony na skutek bitwy sił przykrycia koło przylądka Esperance w nocy z 11 na 12 października 1942. Brał udział w operacji floty pod Guadalcanalem 25 października 1942, podczas której został uszkodzony bombą lotniczą. Od listopada do grudnia był remontowany w Japonii. 19 stycznia 1943 został uszkodzony torpedą amerykańskiego okrętu podwodnego USS "Nautilus" w rejonie Wysp Salomona (14 zabitych). Po prowizorycznej naprawie w Truk, podczas rejsu na Saipan 14 marca, pękł kadłub okrętu pod mostkiem, lecz udało się osadzić go na płyciźnie, a następnie odholować w czerwcu do Japonii, gdzie był remontowany w Nagasaki do końca października 1943. W listopadzie powrócił do Truk, po czym wypełniał zadania eskortowe. W lutym 1944 został ewakuowany z większością floty w rejon Singapuru. Brał udział w bitwie na Morzu Filipińskim 19-20 czerwca 1944 w składzie 10. eskadry niszczycieli (wraz z trzema innymi tego typu) osłaniającej lotniskowce w składzie zespołu adm. Ozawy. Po przegranej bitwie, powrócił na wody Japonii. Brał następnie udział w bitwie o Leyte, ponownie w składzie zespołu lotniskowców adm. Ozawy. Podczas starcia 25 października 1944 koło przylądka Engano, został zatopiony przez amerykańskie samoloty torpedowe (wg innej wersji - storpedowany przez amerykański okręt podwodny USS "Halibut").

"Teruzuki" (pol. "Blado świecący Księżyc") - 7 października 1942 wszedł w skład 61. dywizjonu 10. flotylli niszczycieli, po czym został przebazowany do Truk. Brał udział w składzie osłony lotniskowców w bitwie koło wysp Santa Cruz 26 października 1942. Podczas powrotu z operacji, "Terezuki" został lekko uszkodzony przez amerykańską torpedę lotniczą z samolotu PBY Catalina (zapalnik torpedy zadziałał przedwcześnie; 7 zabitych). Do 9 listopada był remontowany w Truk. 13 listopada w nocy wziął udział bitwie koło Guadalcanalu. Między innymi, dokonał ataku torpedowego na amerykańskie okręty i wziął główny udział w zatopieniu artylerią niszczyciela USS "Cushing". Następnie, w nocy z 14 na 15 listopada wziął udział drugiej bitwie koło Guadalcanalu. 7 grudnia 1942 "Terezuki" został przydzielony do 2. flotylli niszczycieli admirała Tanaki, prowadzącej nocne rejsy zaopatrzeniowe niszczycieli na Guadalcanal, nazywane przez Amerykanów "Tokio Express" i został okrętem flagowym Tanaki. Podczas rejsu zaopatrzeniowego 12 grudnia 1942 w nocy "Terezuki" został zatopiony pod Guadalcanalem dwoma torpedami amerykańskich kutrów torpedowych PT-37 i PT-40.

"Suzutsuki" (pol. "Chłodny Księżyc") - w styczniu 1943 wszedł w skład 61. dywizjonu 10. flotylli niszczycieli 3. Floty i w marcu został przebazowany do Truk. Wypełniał głównie zadania eskortowe w tamtym rejonie. 12 grudnia 1943 powrócił do Japonii, skąd uczestniczył w dwóch transportach zaopatrzenia na Wake. Podczas drugiego, został ciężko uszkodzony 16 stycznia 1944 w cieśninie Bungo dwoma torpedami przez amerykański okręt podwodny USS "Sturgeon" (zginęło aż 135 marynarzy i przewożonych żołnierzy, wraz z dowódcą okrętu). Pomimo urwania dziobu i rufy, okręt został odholowany do Japonii, gdzie był remontowany do października. 16 października 1944, podczas eskorty konwoju na Tajwan, został ponownie uszkodzony torpedą okrętu podwodnego USS "Besugo", po czym remontowany do listopada. W składzie 41. dywizjonu 2. flotylli niszczycieli 2. Floty pozostawał głównie na wodach japońskich. Wziął udział w ostatniej operacji japońskiej floty Ten-Go - rejsie z pancernikiem "Yamato" na odsiecz Okinawie. Podczas nalotów amerykańskiego lotnictwa pokładowego 7 kwietnia 1945 na południe od Kiusiu, został uszkodzony trafieniem bomby, która zniszczyła wieże dziobowe (57 zabitych). Zdołał jednak powrócić do bazy (płynąc rufą naprzód). Jedynie częściowo wyremontowany, służył od czerwca jako pływająca bateria plot w Sasebo, gdzie zastała go kapitulacja. Po wojnie został złomowany.

"Hatsuzuki" (pol. "Księżyc w nowiu") - 15 stycznia 1943 wszedł w skład 61. dywizjonu 10. flotylli niszczycieli 3. Floty i w marcu został przebazowany do Truk. Wypełniał głównie zadania eskortowe w tamtym rejonie, m.in. razem z "Suzutsuki". W dniach 16-18 stycznia 1944 holował storpedowany "Suzutsuki" do Japonii. Brał udział w powietrzno-morskiej bitwie na Morzu Filipińskim 19-20 czerwca 1944 w składzie 10. eskadry niszczycieli (wraz z trzema innymi tego typu) osłaniającej lotniskowce w składzie zespołu adm. Ozawy. Brał następnie udział w powietrzno-morskim starciu 25 października 1944 koło przylądka Engano, będącym częścią bitwy o Leyte, ponownie w składzie zespołu lotniskowców adm. Ozawy. Ratując rozbitków po japońskiej porażce, "Hatsuzuki" został zatopiony wieczorem 25 października 1944 na północ od przylądka Engano przez amerykańskie krążowniki i niszczyciele, z całą załogą.

"Niizuki" (pol. "Księżyc w nowiu") - po wejściu do służby w marcu 1943, 21 czerwca został przebazowany do Truk. Został następnie okrętem flagowym 3. flotylli niszczycieli kadm. Teruo Akiyama. Brał udział w ostrzeliwaniu pozycji amerykańskich na wyspie Rendova w nocy 3 lipca 1943. W nocnym starciu czterech japońskich niszczycieli z amerykańskim zespołem krążowników i niszczycieli w zatoce Kula koło Kolombangary w nocy z 4 na 5 lipca 1943, dzięki wczesnemu wykryciu przeciwnika przez radar "Niizuki", Japończycy oddali salwę torpedową, która zatopiła niszczyciel USS "Strong" z wyjątkowo dużej odległości 11 mil. Podczas bitwy w zatoce Kula w nocy na 6 lipca, "Niizuki" będąc okrętem flagowym sił przykrycia operacji transportowej na Kolombangarę, został zatopiony ogniem amerykańskich krążowników i niszczycieli, z całą załogą lub jej większością oraz kadm. Akiyamą.

"Wakazuki" (pol. "Księżyc w pierwszej kwarcie") - po wejściu do służby, w sierpniu 1943 został przebazowany do Truk, a następnie do Rabaulu. W nocy z 1 na 2 listopada 1943 wziął udział w bitwie w zatoce Cesarzowej Augusty na Bougainville, zakończonej porażką japońską. 5 listopada, podczas nalotu amerykańskiego lotnictwa pokładowego na Rabaul, "Wakazuki" został lekko uszkodzony bliskimi wybuchami. Pod koniec listopada powrócił do Japonii na krótki remont. Brał udział w bitwie na Morzu Filipińskim 19-20 czerwca 1944 w składzie 10. eskadry niszczycieli (wraz z trzema innymi tego typu) osłaniającej lotniskowce w składzie zespołu adm. Ozawy. Zdjął sztab admirała z tonącego lotniskowca "Taiho". Brał następnie udział w starciu 25 października 1944 koło przylądka Engano, będącego częścią bitwy o Leyte, w składzie zespołu lotniskowców adm. Ozawy. Następnie bazował w Manili. Brał udział w eskorcie konwoju TA nr 4, który przybył w nocy z 9 na 10 listopada 1944 z zaopatrzeniem do Ormok na Leyte, a bezpośrednio potem został dołączony do eskorty konwoju TA nr 3 do Ormok. 11 listopada 1944 "Wakazuki" został zatopiony podczas zmasowanych ataków amerykańskiego lotnictwa pokładowego w zatoce Ormok, wraz z 3 innymi niszczycielami.

"Shimozuki" (pol. "Księżyc mrozu") - początkowo po wejściu do służby w marcu 1944 jego załoga szkoliła się na wodach Japonii. Wziął następnie udział w bitwie na Morzu Filipińskim 19-20 czerwca 1944 w składzie 10. eskadry niszczycieli (wraz z trzema innymi tego typu) osłaniającej lotniskowce w składzie zespołu adm. Ozawy. Brał następnie udział w starciu 25 października 1944 koło przylądka Engano, będącego częścią bitwy o Leyte, w składzie zespołu lotniskowców adm. Ozawy. 24 listopada 1944 w Singapurze został okrętem flagowym 31. flotylli eskortowej kadm. Heitaro Edo. Został następnie storpedowany 25 listopada 1944 na zachód od Borneo dwoma torpedami przez amerykański okręt podwodny USS "Cavalla" i zatonął z większością załogi i sztabem flotylli.

Fuyutsuki (pol. "Zimowy Księżyc") - podczas eskorty krążownika "Oyodo", uszkodzony 12 października 1944 przez amerykański okręt podwodny USS "Trepang", remontowany w Kure do listopada. Wziął udział w ostatniej operacji japońskiej floty Ten-Go 7 kwietnia 1945, podczas której ratował rozbitków z pancernik "Yamato". Uszkodzony wówczas przez ostrzał amerykańskich samolotów (12 zabitych). Ciężko uszkodzony 20 sierpnia 1945 na Morzu Japońskim na minie lotniczej, nie wyremontowany.

Hanatsuki (pol. "Kwitnący Księżyc") - po wejściu do służby w grudniu 1944, służył na wodach Japonii, głównie do celów eskortowych i szkolenia załogi. 31 marca 1945 został okrętem flagowym 31. flotylli eskortowej. Jego jedyną operacją bojową była początkowa eskorta pancernika "Yamato" i innych okrętów biorących udział w operacji Ten-Go 6 kwietnia 1945, przez cieśninę Bungo, po czym powrócił do bazy. Uszkodzony 24 lipca 1945 w bazie Kure przez amerykańskie lotnictwo pokładowe zespołu TF 38. Po wojnie, w sierpniu 1947 został przekazany USA w ramach reparacji. Pod oznaczeniem DD-934, został przebadany przez specjalistów amerykańskich, po czym złomowany w Japonii.

Yoizuki (pol. "Księżyc widoczny o zmroku") - po wejściu do służby w styczniu 1945 służył na wodach Japonii, głównie do celów eskortowych i szkolenia załogi. 16 lutego 1945 uczestniczył w odpieraniu nalotu amerykańskich 'Superfortec' na Yokosuka. 25 maja 1945 wszedł w skład 41. dywizjonu 31. flotylli eskortowej. 5 czerwca 1945 został uszkodzony na minie, po czym remontowany w Kure. Uszkodzony następnie 24 lipca 1945 w bazie Kure przez amerykańskie lotnictwo pokładowe zespołu TF 38. Po wojnie służył do celów repatriacji żołnierzy. 29 sierpnia 1947 został przekazany Chinom w ramach reparacji i nazwany "Fen Yang". W 1949 przeszedł na Tajwan, lecz wkrótce został rozbrojony i wycofany do rezerwy. W 1962 został złomowany.

Harutsuki - (pol. "Wiosenny Księżyc") - po wejściu do służby w grudniu 1944 służył na wodach Japonii, głównie do celów eskortowych i szkolenia załogi, nie biorąc udziału w działaniach bojowych. Po wojnie służył do transportu repatriantów. W lipcu 1947 został przekazany ZSRR w ramach reparacji. 28 sierpnia 1947 został przejęty przez nową załogę i podniesiono na nim banderę radziecką, 25 września otrzymał nazwę "Wniezapnyj". Służył w składzie 63. dywizjonu niszczycieli 5. Floty. Od kwietnia 1948 do kwietnia 1949 okręt był w rezerwie, po czym przywrócono go do służby jako okręt szkolny "Oskoł". Otrzymał uzbrojenie z 21 działek plot 37 mm. 1 stycznia 1955 został przekształcony na krótko w hulk koszarowy PKZ-65, następnie od czerwca 1955 na okręt-cel CŁ-64, po czym od sierpnia 1965 ponownie w hulk koszarowy PKZ-37. Wycofano go ze służby 4 czerwca 1969 i sprzedano na złom.

Natsuzuki (pol. "Letni Księżyc") - po wejściu do służby w kwietniu 1945 służył na wodach Japonii, głównie do celów eskortowych i szkolenia załogi, nie biorąc udziału w walkach. 16 czerwca 1945 został uszkodzony w rejonie Sasebo na minie lotniczej, nie wyremontowany do końca wojny. Po wojnie służył do transportu repatriantów. 25 sierpnia 1947 został przekazany Wielkiej Brytanii w ramach reparacji, lecz nie wszedł do służby, ale po zbadaniu przez specjalistów został złomowany w 1948 w Japonii.

[edytuj] Dane techniczne:

• wyporność:
  • standardowa: 2701 t
  • pełna: 3700 t
• wymiary:
  • długość: 134,2 m
  • szerokość: 11,6 m
  • zanurzenie: 4,2 m
• napęd: 2 turbiny parowe o mocy łącznej 52 000 KM, 3 kotły parowe, 2 śruby
• prędkość maksymalna: 33 w
• zasięg: 8300 mil morskich przy prędkości 18 w
• zapas paliwa: 1097 t.
• załoga: 300

Uzbrojenie i wyposażenie:

• 8 dział 100 mm Typ 98 w wieżach dwudziałowych (4xII).
  • długość lufy - L/65 (65 kalibrów), kąt podniesienia - 90° donośność - 19.500 m (pozioma), 14.700 m (maks. pionowa), masa pocisku - 13 kg. Zapas amunicji - po 300 nabojów.
• 4 - 48 działek przeciwlotniczych 25 mm Typ 96, na stanowiskach podwójnych, potrójnych i pojedynczych (ilość zwiększana w latach 1943-45)
• 1 poczwórna wyrzutnia torpedowa 610 mm Typ 92 model 4 (1xIV) (8 torped Typ 93)
• 1-2 miotacze bomb głębinowych Typ 94, zrzutnie bg (72 bomby głębinowe)

• system kierowania ogniem artylerii głównej: dwa 4,5-metrowe dalmierze stereoskopowe (na nadbudówce dziobowej i rufowej) z przelicznikiem artyleryjskim Typ 94.
• urządzenia kierowania ogniem artylerii plot: 2,5-metrowy dalmierz, dwa 1,5 metrowe dalmierze
• hydrofon
• radar (od 1943): dozoru ogólnego Typ 21 lub (od 1944) dozoru ogólnego Typ 22 lub Typ 22 i dozoru powietrznego Typ 13