Strzelcy Siczowi

Z Wikipedii

Zasugerowano, aby ten artykuł zintegrować z artykułem Ukraińscy Strzelcy Siczowi.

Pomnik Strzelców Siczowych na cmentarzu Orląt lwowskich we Lwowie

Strzelcy Siczowi (ukr.: Січові стрільці) - jedna z najlepszych formacji armii Ukraińskiej Republiki Ludowej w latach 1917-1919, tworzone na Ukrainie od 1917 z Ukraińców galicyjskich, później także z Ukraińców naddnieprzańskich.

Galicyjsko - bukowiński kureń Strzelców Siczowych był organizowany w Kijowie w listopadzie 1917 z jeńców ukraińskich pochodzących z armii austro-węgierskiej, którzy chcieli bronić Ukraińską Centralną Radę przed atakiem bolszewików. Dowódcą był sotnik Ołeksandr Łysenko. Strzelcy Siczowi brali udział w styczniu 1918 w bojach pod Bachmaczem i w Kijowie, potem osłaniali urząd URL podczas wycofywania do Żytomierza.

Od tego czasu Strzelcami do końca istnienia dowodził płk Jewhen Konowalec. Po zdobyciu Kijowa 1 marca 1918 1 Kureń SS zatrzymał się w Kijowie w celu ochrony porządku i rozrósł się w pułk w składzie 2 pieszych kureni i jednego zapasowego, zwiadu konnego i baterii armat. Liczył 3000 podoficerów i żołnierzy ( w tym 1/3 Naddnieprzańców).

Po odmowie Pułku przedłużenia służby po przewrocie hetmańskim, Niemcy go rozbrolili, a żołnierzy rozpuścili do domów. Większość tych żołnierzy przeszła na służbę do dywizji zaporoskiej , w której 2 pułku piechoty (płk P. Bołboczan) utworzyli 3 kureń. Pod koniec sierpnia 1918 hetman Pawło Skoropadski wyraził zgodę na formowanie Zagonu Strzelców Siczowych, a na miejsce formowania wyznaczył Białą Cerkiew. W skład Zagonu wchodziły : 1 kureń piechoty (złożony z 4 sotni), sotnia karabinów maszynowych, zwiad konny, bateria armat, oddział techniczny. Stan oddziału wynosił 59 podoficerów i 1187 żołnierzy (bojowy – 46 podoficerów i 816 żołnierzy).

Stopniowo ich jednostki wzrastały od batalionu do korpusu. Walczyli przeciw bolszewikom i "białej" armii Denikina, we Lwowie (w okresie listopad 1918 - czerwiec 1919) oraz uczestniczyli w powstaniu przeciw hetmanowi P. Skoropadskiemu.

W okresie polsko-ukraińskich walk o Lwów, regularne oddziały Strzelców Siczowych zostały skutecznie powstrzymane przez ad hoc zorganizowane oddziały polskich gimnazjalistów - lwowskie Orlęta .

W grudniu 1919 roku Strzelcy Siczowi zostali rozbrojeni przez oddziały polskie, i internowani w obozach w Łucku i Równem na Wołyniu. Wiosną 1920 roku zezwolono na opuszczenie obozu tym żołnierzom, którzy zrezygnowali ze służby wojskowej.

Oficerami Strzelców Siczowych byli między innymi: płk Andrij Melnyk, płk Marko Bezruczko, ppłk Jurko Otmarsztejn, płk Roman Daszkewycz, płk Roman Suszko, kpt Wasyl Kuczabskyj, kpt Iwan Andruch, kpt Mychajło Matczak, kpt Jarosław Czyż, kpt Iwan Czornyj.

Patrz: Armia Czynna Ukraińskiej Republiki Ludowej