Topór

Z Wikipedii

Siekiera, topór – najstarsze, złożone narzędzie nadal używane. Wynaleziony przed rokiem 12000 p.n.e.. Jest rozwinięciem pomysłu kija z obciążonym końcem, który dał początek takim wynalazkom jak: maczuga, młotek, motyka itp. Zmieniał się materiał i zastosowanie, ale zasada działania pozostała nie zmieniona. Początkowo wykonywany z kamienia i rogu, brązu a następnie stali.

Obecnie siekiera składa się zazwyczaj z obucha w kształcie zaostrzonego klina wykonanego ze stali węglowej i styliska z twardego drewna. W obuchu wykonany jest otwór równoległy do ostrza (najczęściej o przekroju prostokątnym), w którym za pomocą klina mocowane jest stylisko. Rzadko spotyka się siekiery o dwóch ostrzach. Często też – w celu obniżenia ceny – ze specjalnie utwardzonej stali wykonuje się tylko sam koniec klina i łączy się go z tańszym i mniej wytrzymałym materiałem reszty obucha.

Obecnie najczęściej używana jest do prac ciesielskich i do rozdrabniania drewnianych szczap opałowych.

Występuje w różnych formach np.:

• jako ciężki, dwuręczny topór bojowy (Berdysz), lub lekki toporek rycerski
• jako ciężki, z krótkim drzewcem topór rzeźnicki, lub w formie laski (ciupaga)

Jest symbolem kata, oraz występuje w wielu herbach. Jako narzędzie kata służył do dekapitacji – czyli obcinania głowy. W późniejszych czasach zastąpiony przez gilotynę.