Twierdza Srebrnogórska
Z Wikipedii
Twierdza Srebrnogórska - twierdza wzniesiona w latach 1765-1777 w okolicach Srebrnej Góry. Jeden z największych tego typu obiektów w Europie.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Twierdzę Srebrnogórską zbudowano w XVIII w. według projektu włoskiego inżyniera Frantza Ignatza von Pinto, zmodyfikowanego przez pułkownika Ludwika Wilhelma Regelera, w celu ochrony zdobytego przez Prusy (w 1740 r.) Śląska. Pod budowę fortyfikacji wybrano dwa górujące nad Przełęczą Srebrną (586 m n.p.m.) wzniesienia: Forteczną (Warowną) Górę (686 m n.p.m.) oraz Ostróg (627 m n.p.m.). Twierdza składa się z sześciu fortów. Budowa całego kompleksu trwała 12 lat (1765-1777), jej koszt wyniósł 1 668 000 talarów (w tym 70 000 przekazane jako "ofiara" Ślązaków).
Lata świetności Twierdzy trwały do 1800 roku, kiedy to zmarł Fryderyk Wilhelm II, jeden z największych jej zwolenników. W tym samym roku fortyfikacje odwiedził ambasador USA w Berlinie, John Quincy Adams (prezydent Stanów Zjednoczonych w latach 1825-1829)
Pierwszym, i jak dotąd jedynym sprawdzianem dla obronności fortyfikacji było oblężenie przez wojska napoleońskie podczas wojny Prus z Francją (1806-1807). 28 czerwca 1807 r. Francuzi (oraz Legiony Polskie) szturmem zdobyły Srebrną Górę. Twierdza nie została jednak zajęta, gdyż 9 lipca 1807 podpisano pokoj w Tylży.
W latach 1830-1848 Twierdzę Srebrnogórską wykorzystywano jako więzienie dla działaczy ruchu "Młodych Niemców". Internowano tu m.in. Wilhelma Wolfa oraz Fryderyka Reutera. 1 stycznia 1860 roku wydano rozkaz likwidacji przestarzałej już twierdzy. Ostatni żołnierze opuścili ją w 1867 r., przez kilka następnych lat fortyfikacje posłużyły wojskom pruskim jako poligon doświadczalny do prób z artylerią i materiałami wybuchowymi.
W II poł XIX w. zaczęto dostrzegać korzyści płynące z turystyki i rekreacji. Władze pruskie nakazały zaprzestać niszczenia twierdzy i uczynić z niej atrakcję dla przyjezdnych. Na początku XX w. dojazd do znajdującej się między fortami Przełęczy Srebrnej umożliwiła zębata kolej sowiogórska. Po I wojnie światowej główny fort odremontowano i urządzono w jego wnętrzu restaurację "Donjon".
Dynamiczny rozwój srebrnogórskiej turystyki przerwała II wojna światowa. Na fortach Ostróg (Spitzberg) i Wysoka Skała (Hohenstein) utworzono karny obóz jeniecki, Oflag VIII "b" (15 grudnia 1939-1 września 1941) dla polskich oficerów. Więziono tu łącznie ponad 300 osób, w tym m.in. dowódcę Obrony Wybrzeża z 1939 r. - kontradmirała Józef Urunga oraz komandora Stefana Frankowskiego.
Lata powojenne przyniosły postępującą dewastację twierdzy złupionej wcześniej przez wojska radzieckie. Dopiero w 1965 roku PTTK i Komenda Dolnośląskiej Chorągwi ZHP podpisała porozumienie, na mocy którego uprzątnięto II Fort Rogowy i nadano mu nazwę "Harcerz". Fort Ostróg uprzątnięto przy pomocy ówczesnego (1969) ministerstwa Górnictwa i przemianowano na Fort "Górnik". W dniu 28 czerwca 1974 na terenie Fortu Donżon otwarto muzeum ciężkiej broni palnej.
[edytuj] Architektura
Twierdza składa się z sześciu fortów i kilku bastionów. Głowny jej trzon tworzy zespół bastionów z donżonem w środku. Obiekt ten posiadał 151 pomieszczeń fortecznych (kazamat) rozmieszczonych na trzech kondygnacjach. Do pięciopoziomowych kazamat prowadzi osiem bram, w sieni znajdują się wydrążone stanowiska strzeleckie. Ogromne magazyny, studnia, zbrojownia, kaplica, więzienie, szpital, piekarnia, browar, warsztaty rzemieślnicze i prochownia czyniły fort całkowicie samodzielnym i samowystarczalnym. W jego wnętrzu mieściło się 3756 żołnierzy, olbrzymie zapasy amunicji, opału i żywności. Do obrony służyły 264 działa i moździerze. W obrębie twierdzy wydrążono 9 studni, w tym najgłębszą (84 m) na terenie Fortu Ostróg.
[edytuj] Ciekawostki
- Do historii przeszła śmiała ucieczka z Oflagu VIII "b" dziewięciu polskich oficerów. Trzech z nich zdołało przedostać na Bliski Wschód do Brygady Karpackiej (walczyli w Libii pod Tobrukiem), pozostałych sześciu schwytano.
- Krążą opowieści o skarbach ukrytych przez hitlerowców w podziemiach twierdzy. W 1995 roku odnaleziono za pomocą georadaru dwie sporej wielkości, dobrze zamaskowane komory podziemne, zbudowane prawdopodobnie podczas II wojny światowej.
[edytuj] Bibliografia
- Włodzimierz Koszarski, Bartłomiej Ranowicz, Sudety: Sudety Środkowe (część zachodnia) i Przedgórze Sudeckie, Warszawa 1982, ISBN 83-217-2341-1
- Zbigniew Martynowski, Krzysztof R. Mazurski, Sudety: Ziemia Kłodzka i Góry Opawskie, Warszawa 1978, ISBN 83-217-2508-2
