Wojna Dwóch Róż

Z Wikipedii

Wojna Dwóch Róż to wojna domowa, która toczyła się na terenie Anglii. Uważana jest za swoiste przedłużenie wojny stuletniej (wynikała z niej). Była to wojna o władzę pomiędzy dwoma rodami: Lancasterów, którzy mieli w herbie różę czerwoną oraz Yorków, którzy mieli w herbie różę białą. Wojna ta zaczęła się w roku 1455.

Angielski król Henryk VI po swoim francuskim dziadku odziedziczył obłęd, który też objawiał się tak jak u jego przodka, dlatego też rodzina Yorków czekała na pewne przejęcie tronu. Niespodziewanie królowa - Małgorzata Andegaweńska urodziła syna, przy czym było oczywiste, że nie może to być dziecko Henryka VI - głośne były plotki o romansie królowej. Yorkowie wszczęli bunt – tak zaczyna się wojna domowa.

Doradcą Yorków był hrabia Richard Neville, hrabia Warwick nazywany twórcą królów (The Kingmaker), gdyż odegrał w tej wojnie istotna rolę. On to doprowadził w roku 1460 do obalenia Henryka VI. Na jego miejsce osadzono na tronie przedstawiciela rodu Yorków Edwarda IV. Warwick uznał, że Yorkowie nie odwdzięczyli mu się tak, jak należy za usługi, więc przeszedł na stronę Lancasterów, co spowodowało obalenie Edwarda IV i powrót na tron Henryka VI. Panował on bardzo krótko. W roku 1461 został znowu obalony, a tron przywrócono Edwardowi IV.

W 1471 roku Henryk VI zmarł. Dwanaście lat później umarł Edward IV. Na tronie zasiada jego kilkunastoletni syn Edward V, który został obalony, a następnie razem ze swoim młodszym bratem zniknął bez śladu (prawdopodobnie zostali oni zamordowani przez swojego wuja Ryszarda III). Zbrodnie Ryszarda III spowodowały kolejny bunt przeciwko niemu. Na jego czele stanął spokrewniony przez swoja matkę z Lancasterami Henryk Tudor. W 1485 roku doszło do bitwy pod Bosworth. Ryszard III zginał w tej bitwie, a Henryk Tudor został nowym władcą Anglii (jako Henryk VII), rozpoczął panowanie dynastii Tudorów.

Bitwa pod Bosworth zakończyła historię średniowiecznej Anglii, tak jak bitwa pod Hastings ją zaczęła.