Zagórz

Z Wikipedii

Współrzędne: 49°31' N 022°16' E

Zagórz

Herb Zagórza

Gmina
- rodzaj

Zagórz
miejsko-wiejska

Założono

1412

Prawa miejskie

1977

Burmistrz

Jacek Zając

Powierzchnia

22,39 km²

Położenie

49° 31' N
22° 16' E

Liczba mieszkańców (2004)
- liczba ludności
- gęstość

4963
221,7 os./km²

Strefa numeracyjna
(do 2005)

Kod pocztowy

38-540

TERC10
(TERYT)

3182517074

Urząd miejski³

ul. 3-go Maja 2
38-540 Zagórz
tel. 13 462-20-62; faks 13 462-20-62
(e-mail)

Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Strona internetowa miasta

ruiny klasztoru-warowni nad Oslawą, zdjęcie z roku 2005

zakole Osławy w Zagórzu 2005

dworzec kolejowy w Zagórzu

Zagórz – miasto w woj. podkarpackim, w powiecie sanockim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Zagórz. Położony w pobliżu ujścia Osławy do Sanu. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. krośnieńskiego.

Według danych z 31 grudnia 2004, miasto miało 4963 mieszkańców.

Spis treści

1 Historia
2 Turystyka
3 Edukacja
- 3.1 Szkoły podstawowe
- 3.2 Gimnazja
4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia

Wieś założona w XIV wieku. Pierwsze wzmianki odnotowują osadę o nazwie Sagorsze in terra sanociensis 1412, Zagorze 1439, in districto sanociensis 1505. Własność szlachecka dobra Mikołaja z Tarnawy (Tarnawski). Spory sądowe Tarnawskich z Kmitami z Sobnia. Tarnawcy jako właściele Zagórza są również posiadaczami dóbr w Karlikowie, Płonnej, Wielopole, Osławie, części Wysoczan, Smolnicy, Sukowatego. Od roku 1490 Zagórz jest własnością Piotra Kmity z Wiśnicza starosty spiskiego. W tym roku król Kazimierz odebrał Zagórz Tarnawskim z powodu opieszałości w wyprawie wojennej. W następnych latach w Zagórzu mieści się już tylko dwór Tarnawskich. W roku 1505 dzierżawcą króleskim wsi Zagórz jest Rafał Komarnicki. W roku 1710 w Zagórzu nad Osławą hr. Jan Stadnicki buduje obronny klasztor-twierdzę OO. Karmelitów. Klasztor zostaje następnie zamknięty dekretem cesarskim w roku 1789. W roku 1830 pożar niszczy klasztor. W polskiej literaturze XIX wieku Zagórz oraz klasztor zasłyną dzięki Zygmuntowi Kaczkowskiemu, który w książce Ostatni z Nieczujów opisał znajdujący się w nim legandarny grób Nieczui. W roku 1914 wieś liczyła 2400 mieszkańców (w tym 1200 Polaków, 600 Żydów oraz pozostałe społeczności). Jeszcze przed rokiem 1914 miejscowa ludność pracowała w licznych kopalniach ropy naftowej znajdujących się na terenie wsi. W okresie walk polsko-ukraińskich w roku 1918 w Zagórzu zorganizował się Komitet Obrońców Węzła Zagórskiego, składający się z kolejarzy oraz członków Sokoła. W tym też okresie zagórscy kolejarze we własnym zakresie zbudowali pociąg pancerny, który utrzymywał "porządek" na odcinku linii kolejowej Zagórz-Szczawne-Komańcza-Łupków.

[edytuj] Turystyka

Jest to jedno z dogodniejszych (oprócz Sanoka i Ustrzyk Górnych) miejsc dla rozpoczęcia wyprawy w Bieszczady. Przy dworcu PKS zatrzymują się prywatne busy, które mogą w sezonie dowieźć w głąb Bieszczadów, przeważnie dużą obwodnicą bieszczadzką w kierunku Wetliny. Na wzgórzu (15 min. drogi od dworca) Mariemont nad Osławą warto zobaczyć ruiny XVIII w. klasztoru-warowni oo. Karmelitów. Ponadto w mieście warto zobaczyć kompleks skoczni narciarskich Zakucie.