1 Dywizja Lekka (niemiecka)
Z Wikipedii
| 1 Dywizja Lekka 1. leichte Division |
|
| Historia | |
| Państwo |  Niemcy |
| Sformowanie | 1938 |
| Rozformowanie | 1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | gen. mjr Friedrich Wilhelm von Loeper |
| Ostatni | gen. mjr Werner Kempf |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | wojska pancerne |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojska lądowe |
| Skład | patrz tekst |
1 Dywizja Lekka (niem. 1. leichte Division ) – niemiecka lekka dywizja pancerna z okresu II wojny światowej
Spis treści |
[edytuj] Historia
Dywizja została sformowana zgodnie z rozkazem z dnia 10 listopada 1938 roku w Wuppertalu z przeformowania 1 Brygady Lekkiej.
W związku z planem ataku na Polskę w dniu 1 sierpnia 1939 roku została zmobilizowana. Następnie weszła w skład 10 Armii jako jej odwód. W trakcie kampanii wrześniowej brała udział w walkach w ramach 10 Armii.
Od rana 1 września 1939 roku 1 Dywizja Lekka atakowała pozycje obronne polskiej 28 Dywizji Piechoty pod Łągiewnikami, Raczynem i Masłowicami. 3 września jej oddziały przełamały polskie pozycje nad Wartą i wdarły się pod Konopnicę. 5 września skierowano 1 Dywizję Lekką w rejon Przedborza dla przyśpieszenia działań na tym kierunku. 6 września rano przekroczyła ona w Przedborzu Pilicę i działając z rejonu Czermna dotarła do pozycji obronnych 36 Dywizji Piechoty w Rudzie Malenieckiej, gdzie toczyła walki o przeprawę przez rzekę Czarną. 7 września nacierała na pozycje obronne 36 Dywizji Piechoty na linii Kazanów-Sierosławice-Modliszewice.
Po zepchnięciu oddziałów polskich w kierunku Szydłowca, 8 września 1 Dywizja Lekka ruszyła przez Końskie na Radom, a następnie na Kozienice. W drodze pod Jedlnią napotkała opór będącej w odwrocie Wileńskiej Brygady Kawalerii. 4 Pułk Ułanów Zaniemeńskich i 13 Pułk Ułanów Wileńskich stawiały opór cofając się w stronę przeprawy na Wiśle. Po walkach w rejonie Kozienice-Ryczywół i zepchnięciu polskiego zgrupowania na Magnuszew i Ryczywół, dywizja 9 września opanowała przeprawę w Maciejowicach.
21 września wraz z 29 Dywizją Zmotoryzowaną i elementami 2 Dywizji Lekkiej walczyła ze zgrupowaniem polskim broniącym magazynów amunicji w Palmirach. Były to 68 i 69 Pułki Piechoty z 17 Dywizji Piechoty i I batalion 14 Pułku Piechoty.
Po zakończeniu walk w Polsce, na podstawie rozkazu z dnia 18 października 1939 roku została przekształcona w 6 Dywizję Pancerną.
[edytuj] Dowódca
- gen. mjr Friedrich Wilhelm von Loeper (1938 – 1939)
- gen. mjr Werner Kempf (październik 1939)
[edytuj] Skład
- 11 pułk pancerny (Panzer-Regiment 11)
- 65 batalion pancerny (Panzer-Abteilung 65)
- 4 pułk strzelców konnych (Kavallerie-Schützen-Regiment 4)
- 6 batalion motocyklowy (Kradschützen-Abteilung 6)
- 76 pułk artylerii (Artillerie-Regiment 76)
- 6 batalion rozpoznawczy (Aufklärungs-Abteilung 6)
- 41 batalion przeciwpancerny (Panzer-Abwehr-Abteilung 41)
- 82 batalion łączności (Nachrichten-Abteilung 82)
- 57 batalion pionierów (Pionier-Bataillon 57)
[edytuj] Bibliografia
- Wojciech Zalewski - Piotrków 1939 wyd. Bellona - Warszawa 2000
- Jan Wróblewski - Armia Prusy wyd. MON - Warszawa 1986
- Dariusz Jędrzejewski, Zbigniew Lalak – Niemiecka broń pancerna 1939-1945 wyd. Lampart - Warszawa 1997
