Antoni Kępiński
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach. |
Antoni Kępiński (urodzony 16 listopada 1918 w Dolinie koło Stanisławowa - zmarł 8 czerwca 1972 w Krakowie) był jednym z najbardziej znanych polskich psychiatrów.
Urodził się w koło Stanisławowa (obecnie zachodnia Ukraina), edukację odbył w Gimnazjum Nowodworskiego w Krakowie, które ukończył w 1936 roku. Rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, ale przerwała je wojna. Jako ochotnik uczestniczył w Kampanii wrześniowej, a następnie został internowany na Węgrzech, skąd uciekł, przedostając się do Francji. Po przeprawie przez Pireneje do Hiszpanii, został zatrzymany przez władze hiszpańskie i uwięziony w obozie jenieckim Miranda del Ebro. Po uwolnieniu udał się do Anglii, gdzie przez krótki czas wchodził w skład polskich sił zbrojnych.
Ostatecznie w latach 1944-1945 skończył studia medyczne w Edynburgu i uzyskał dyplom w 1946 roku. Wkrótce wrócił do kraju. Swoje losy związał z Kliniką Psychiatrii Collegium Medicum UJ. Na krótko przed śmiercią w 1972 roku został mianowany profesorem tej Katedry.
Został pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.
Kępiński był nie tylko lekarzem, naukowcem, ale także myślicielem humanizmu i filozofem. Jest również znany jako twórca koncepcji metabolizmu energetyczno-informacyjnego i psychiatrii aksjologicznej.
Jego dorobek naukowy to ponad 140 publikacji i wiele książek z których najbardziej znane to :
- Lęk
- Melancholia
- Podstawowe zagadnienia współczesnej psychiatrii
- Poznanie chorego
- Psychopatie
- Psychopatologia nerwic
- Refleksje oświęcimskie
- Rytm życia
- Schizofrenia
- Z psychopatologii życia seksualnego
Antoni Kępiński brał udział w programie leczenia osób więzionych w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu.
Bibliografia Na temat twórczości Kępińskiego wiele artykułów napisał ks. Józef Tischner. Zob. także Krzysztof Murawski, Jaźń i sumienie. Wybrane zagadnienia rozwoju wewnętrznego człowieka w pracach C.G. Junga i A. Kępińskiego, Ossolineum, Wrocław 1983. A. Jakubik, J. Masłowski: Antoni Kępiński - człowiek i dzieło, PZWL, Warszawa 1981, s. 25. Tischner J.: Filozofia wypróbowanej nadziei, Znak, 26(1974), nr 237, s. 331-345. Pytel M.: Odbiór prac Antoniego Kępińskiego przez studentów Uniwersytetu Jagiellońskiego w 25 lat po jego śmierci. Praca magisterska napisana pod kierunkiem prof. Z. Ryna, Collegium Medicum UJ, Kraków 1998. Maszynopis. http://www.poradnikmedyczny.pl/mod/archiwum/1245_mistrz_antoni_kępiński.html
