Bayern Monachium

Z Wikipedii

Bayern Monachium

Pełna nazwa

Fußball-Club Bayern München e. V.

Przydomek

Bawarczycy, FC Hollywood, Gwiazda Południa.

Barwy

czerwono-białe

Data założenia

27 lutego 1900

Adres

Säbener Straβe 51 81547 Monachium

Stadion

Allianz Arena

Liczba miejsc

69 901^[1]

Prezes

Franz Beckenbauer

Trener

Jürgen Klinsmann

Liga

Bundesliga

2007/2008

1. miejsce

Debiut w I lidze

1965





Stroje domowe





Stroje wyjazdowe

Bayern Monachium (niem. FC Bayern München) - niemiecki klub sportowy założony w 1900 r. w Monachium. Oprócz sekcji piłkarskiej posiada również sekcje koszykówki, piłki ręcznej, kręgli, szachów, tenisa stołowego i gimnastyki, a także sekcję piłkarską kobiet; od 1966 do 1969 istniała sekcja hokeja na lodzie.

[edytuj] Historia

[edytuj] 1900 - 1945

Wszystko zaczęło się w lutym 1900 r. za sprawą berlińczyka Franza Johna, i osiemnastu innych graczy, którzy jako pierwsi przybyli do klubu. Drużyna zaczęła się rozrastać w 1907 r., kiedy Bayern przeniósł się do nowej siedziby, na Leopoldstrasse w Monachium. Ich pierwszym osiągnięciem było zdobycie pierwszego miejsca w Monachium, a na większy sukces czekali do 1910 r., kiedy to wygrali mistrzostwa wschodniego regionu. W następnym roku Bayern obronił tytuł. W tamtym okresie mieli już kadrowicza. Był nim Max Gaberl Gablonsky, który zadebiutował w przegranym 0:3 przez Niemcy meczu z Belgią. Wkrótce nastąpił szybki rozwój klubu. W 1920 r. Bayern miał już 700 członków i stał się tym, czym jest do dzisiaj - największym klubem w Monachium. W 1926 r. drużyna wygrała mistrzostwa południowych Niemiec, a w 1932 r. zdobyła swój pierwszy tytuł mistrzowski. Trenerem, organizatorem i menedżerem był wtedy Richard Dombi. Bayern stał się popularny w Niemczech. Wybuch II wojny światowej odwrócił jednak uwagę od piłki nożnej.

[edytuj] 1945 - 1967

Po wojnie niemiecka piłka wymagała rekonstrukcji i odbudowy. W 1954 drużyna narodowa pod wodzą Seppa Herbergera zdobyła swój pierwszy tytuł mistrza świata, dość niespodziewanie pokonując w finale Węgry 3:2. W kadrze grał wtedy kapitan Bayernu Jakob Streitle, ale finał przesiedział na ławce rezerwowych, patrząc jak Fritz Walter i reszta drużyny pokonuje zespół węgierski. Minęło jeszcze trochę czasu, zanim w drużynie narodowej czołowe miejsca zajęli piłkarze Bayernu. Sytuacja nie zmienia się nawet po zdobyciu przez monachijską drużynę Pucharu Niemiec w 1957 r. Następnie nastąpił okres bez sukcesów. Wielkie zawiedzenie spotkało Bawarczyków, kiedy nie zostali dopuszczeni w 1963 r. do nowo powstałej Bundesligi. Ale już po dwóch latach Bayern pod wodzą Tschika Cajkovskiego wkroczył w okres dobrobytu, w którym rozwinęły się talenty takich graczy, jak Franz Beckenbauer, Sepp Maier czy Gerd Müller. Pierwszy sezon w Bundeslidze Bawarczycy zakończyli na trzecim miejscu. Beckenbauer i Maier trafili do drużyny narodowej, która wywalczyła srebro na Mistrzostwach Świata w 1966 r. W 1967 Bayern zdobył swój pierwszy tytuł w Europie. Pokonując po dogrywce Rangers F.C. 1:0 zdobył Puchar Zdobywców Pucharów, a zwycięskiego gola zdobył "Bulle" Roth w 109 minucie.

[edytuj] 1968-1976

"Złote lata Bayernu"

W 1968 roku nastąpiła przebudowa. Branco Zebec zwolnił Cajkovskiego i wprowadził do drużyny kilka zakazów, mających na celu polepszenie gry piłkarzy. To nie mogło skończyć się dobrze, jednak kibice nie mieli powodu do narzekania. Tym razem Bayernowi udało się wygrać Mistrzostwo kraju i Puchar Niemiec. W międzyczasie w Bundeslidze pojawiła się Borussia Moenchengladbach, która w 1970 i w 1971 roku "odebrała" tytuł mistrza Bayernowi.

W 1972 roku, już na nowym obiekcie Monachijczycy mieli powody do świętowania. Strzelający wówczas dla Bayernu bramki Gerd Mueller ustanowił dotąd niepobity rekord. Zdobył 40 bramek w sezonie, a stosunek goli jego drużyny w ostatniej kolejce wyniósł 55:13, co również jest rekordem (Wówczas za wygrany mecz otrzymywano 2 pkt.). Drużyna FCB oprócz Mistrzostwa zdobyła jeszcze (w wygranym 2:1 meczu przeciwko 1 FC Koeln) Puchar Niemiec. Trenerem w tym zwycięskim sezonie był Udo Lattek. W następnych latach Bayern zdobył kolejne 2 trofea mistrza Niemiec, oraz co najważniejsze wygrał Ligę Mistrzów. Po przebyciu długiej drogi Monachijczycy spotkali w finale Atletico Madrid. Wtedy w ostatnich minutach meczu "Katsche" Schwarzenbeck wyrównał wynik na 1:1, zapewniając Bayernowi druga szanse w meczu rewanżowym, w Brukseli, gdzie FCB wygrał 4:0 (po dwie bramki strzelili Uli Hoeness i Gerd Mueller). W tym samym roku (1974) niemiecka reprezentacja wygrała 2:1 z Holandią finał MS. W składzie było aż sześciu Bawarczyków (Maier, Beckenbauer, Schwarzenbeck, Breitner, Hoeness i Mueller), z których Breitner (karny) i Mueller strzelili gole.

W roku 1975 Bayern powtórzył swój sukces. W wygranym 2:0 (Roth, Mueller) meczu z Leeds w Paryżu FCB triumfował w Lidze Mistrzów. W następnym sezonie klub z Monachium ponownie zwyciężył europejski Puchar (1:0 przeciwko St. Etienne w Glasgow, bramkę strzelił Roth). Dodatkowo Bayern w tym roku zdobył Puchar Świata (0:0 i 2:0 z Belo Horizonte). W tych udanych latach druzyną kierował Dettmar Cramer. Niestety po tylu sukcesach FCB do roku 1980 pauzował w Bundeslidze.

[edytuj] 1977-1990

1977 był rokiem przemian, zarazem rokiem bez tytułów. Beckenbauer, a rok później Mueller wyjechali do USA kontynuować grę w tamtejszej lidze. W 1979 Uli Hoeness został menedżerem zespołu w wieku zaledwie 27 lat. Nowym trenerem został Pal Cernai, a prezydentem Willi O. Hoffman. Nastąpił lepszy okres w dziejach klubu. W 1980 Breitner i młody Rummenigge poprowadzili Bawarczyków do pierwszego od 6 lat mistrzostwa. W 1981 Bayern ponownie wygrał ligę i doszedł do finału Pucharu Mistrzów, gdzie jednak lepsza okazała się Aston Villa, wygrywając 1:0. W tym samym roku Niemcy przegrali finał Mistrzostw Świata z Włochami 1:3. Bramkę dla Niemców zdobył Breitner i jest on jedynym piłkarzem niemieckim, który celnie strzelił do siatki w dwóch finałach Mistrzostw Świata. W 1983 r. powrócił Udo Lattek; rok później Bayern zdobył Puchar Niemiec, pokonując po rzutach karnych Borussię Mönchengladbach. Lothar Matthäus strzelił w tym finale swojego ostatniego gola dla Borussii przed transferem do Monachium. Niedługo potem Rummenigge przeszedł do Interu Mediolan za rekordową wówczas sumę 11 milionów marek. W następnym roku Bayern ponownie zwyciężył w lidze. W 1987 doszedł do finału Pucharu Mistrzów, ale tak jak przed pięcioma laty przegrał, tym razem z FC Porto 1:2. W 1988 drużynę przejął Jupp Heynckes. Zbudował nowy zespół w oparciu o takich graczy, jak Matthäus, Bremhe, Eder, Hughes, Pfaff. W 1989 i 1990 zdobył mistrzostwo Niemiec, ale pozostawał nadal bez sukcesu w najważniejszym z europejskich pucharów; w tym samym czasie Niemcy zdobyli Mistrzostwo Świata z aż sześcioma graczami Bayernu w składzie.

[edytuj] 1991-1999

Heynckes opuścił zespół w sezonie 91/92, a zastąpił go Søren Lerby. Ten jednak, nie odnosząc sukcesów, został wkrótce zastąpiony przez Ericha Ribbecka; Karl-Heinz Rummenigge i Franz Beckenbauer zostali wiceprezydentami klubu. W sezonie 93/94 Beckenbauer zastąpił pechowego Ribbecka i zdobył mistrzostwo kraju. Następnie zespół przejął Giovanni Trapattoni; Włoch, niezwykle popularny wśród graczy i w mediach, nie przyniósł oczekiwanych sukcesów. Doprowadził drużynę do półfinału Ligi Mistrzów (porażka z Ajaksem Amsterdam), ale w lidze zajął zaledwie 6. miejsce. Trapattoniego zastąpił Otto Rehhagel, który przyprowadził do zespołu kilku graczy, takich jak Klinsmann czy Sforza. On jednak też nie osiągnął zadowalających wyników i tymczasowo zastąpił go Beckenbauer. Po dramatycznym półfinale (2:2 w Monachium i 2:1 na Camp Nou) z Barceloną Bayern pod wodzą Cesarza sięgnął po Puchar UEFA, pokonując w finałowym dwumeczu Girondins Bordeaux (2:1 i 3:1). Po krótkim epizodzie trenerskim Beckenbauera do klubu powrócił Trapattoni. Dwa lata i dwa tytuły: mistrzostwo 1997 i Puchar Niemiec 1998. W 1998 roku Trapattoniego zastąpił utytułowany Ottmar Hitzfeld. Zdobył kolejne mistrzostwo Niemiec, a Puchar Mistrzów był niezwykle blisko. Po dramatycznej końcówce finału wygrał Manchester United F.C. 2:1 (2 gole Anglików po 90 minucie - Sheringham i Solskjaer), w tym samym roku Puchar Niemiec też był blisko, jednak dopiero po rzutach karnych wygrał Werder Brema.

[edytuj] 2000-2003

W 2000 r. Bayern sięgnął po mistrzostwo kraju i zdobył również Puchar Niemiec. W 2001 r. Bawarczycy pokonali w finałowym meczu LM Valencię w rzutach karnych i tym samym osiągnęli to czego nie udało im się 2 lata wcześniej. Rok później monachijski klub zajmuje 3. miejsce w lidze, za Leverkusen i Borussią Dortmund W 2003 r. Bayern zdobył mistrzostwo Niemiec po raz 18. oraz Puchar Niemiec po raz 10.; królem strzelców ligi, na pożegnanie z klubem, został Brazylijczyk Giovanne Elber (21 bramek, wspólnie z Christensenem z VfL Bochum).

[edytuj] 2003-2008

W 2004 roku Bayern doszedł do 1/8 finału Ligi Mistrzów gdzie zmierzył się z Realem Madryt. W pierwszym meczu po błędzie Olivera Kahna, który przepuścił strzał z rzutu wolnego Roberto Carlosa padł remis 1:1. Na Santiago Bernabeu lepszy był Real i Bayern pożegnał z Champions League. W Bundeslidze "Bawarczycy" musieli uznać wyższość Werderu Brema, zajmując ostatecznie 2 miejsce, natomiast z Pucharem Niemiec pożegnali się odpadając z drużyną 2. Bundesligi Alemannią Aachen. Po sezonie z klubem rozstał się Ottmar Hitzfeld, który prowadził Bayern od 1998 r. Nowym trenerem został mianowany Felix Magath, prowadzący wcześniej VFB Stuttgart. Zmieniło się również miejsce rozgrywania meczów, Bayern przeniósł się na Allianz Arene, zupełnie nowy stadion wybudowany na Mistrzostwa Świata 2006 r. w Niemczech. Na początku dzielił go z innym monachijskim klubem - TSV 1860, jednak latem 2006 r. z powodu kłopotów finansowych "Lwy" odsprzedały swoje udziały. W sezonach 2003/2004 i 2005/20006 zespół zdobywał dublet, jednak nie osiągał sukcesów w Lidze Mistrzów. Następny sezon okazał się dla bawarskiej drużyny katastrofalny - tylko 4. miejsce w lidze, które nie dawało możliwości wystąpienia w kwalifikacjach do Ligi Mistrzów, oprócz tego zespół nie zdobył żadnego trofeum. Z prowadzeniem drużyny już w trakcie sezonu pożegnał się Magath a jego miejsce zajął ponownie Ottmar Hitzfeld. Przed sezonem 2007/2008 gruntownie przebudowano drużynę. Do zespołu dołączyło 8 piłkarzy m.in. włoski snajper Luca Toni, gwiazda Bundesligi Miroslav Klose oraz Franck Ribery. Wzmocnienia te okazały się strzałem w dziesiątkę ponieważ "Bawarczycy" zdobyli w tym sezonie Puchar Ligi, Puchar Niemiec a także Mistrzostwo Kraju. W Pucharze UEFA osiągnęli półfinał, w którym boleśnie ulegli późniejszemu zdobywcy tytułu - Zenitowi St.Petersburg, remisując najpierw w Monachium 1:1 i przegrywając 0:4 w St Petersburgu. W trakcie sezonu Ottmar Hitzfeld zapowiedział pożegnanie z Bayernem i przyjął propozycje przejęcia reprezentacji Szwajcarii po Mistrzostwach Europy 2008. Nowym trenerem Monachijczyków od 1 lipca 2008 będzie była gwiazda niemieckiej piłki nożnej oraz były trener piłkarskiej Reprezentacji Niemiec - Jurgen Klinsmann.

[edytuj] 2008-teraz

[edytuj] Allianz Arena

Konstrukcja Allianz Areny i zastosowane tutaj rozwiązania architektoniczne i techniczne sprawiają, że stadion ten uznawany jest, obok londyńskiego Wembley, za najnowocześniejszy sportowy obiekt świata. Z tymże w odróżnieniu od Wembley jest to stadion typowo piłkarski, nie ma tutaj bieżni lekkoatletycznej. Całkowita pojemność stadionu wynosi 69 901 miejsc (w tym 13 769 stojących, 2 152 dla VIP-ów, 1 374 w loży honorowej i 165 dla niepełnosprawnych). Jest to trzeci co do wielkości obiekt piłkarski w Niemczech, po Signal Iduna Park w Dortmundzie i Stadionie Olimpijskim w Berlinie. Zastosowano tutaj ciekawe rozwiązanie techniczne, które umożliwia zwiększenie pojemności stadionu podczas meczów Bundesligi z 5 200 miejsc dolnej kondygnacji południowego i północnego półkola do 6 800 miejsc stojących. Osiągnięta dzięki temu większa pojemność równoważy cenę niesprzedanych biletów. Oficjalnie 16 stycznia 2006 r. ilość miejsc została określona na 69 901, czyli dokładnie tyle, ile wynosiła średnia liczba widzów w sezonie 2005/2006. Stadion posiada trzy poziomy trybun i jest skonstruowany tak, że zapewnia doskonałą widoczność z każdego miejsca. Stadion jest wyposażony w nowoczesne nadajniki GSM 900/1800 oraz UMTS. Pod dachem po przeciwległych stronach za bramkami umieszczono dwa telebimy o powierzchni 100 m² każdy.

Stadion Allianz Arena

To co najbardziej wyróżnia tę konstrukcję w porównaniu z innymi obiektami sportowymi, to charakterystyczny dach i fasada stadionu. Są one zbudowane z 2 874 bardzo cienkich, foliowych poduszek napełnionych suchym powietrzem o łącznej powierzchni 64 000 m². Jest to największa foliowa konstrukcja świata. Powietrze jest stale pompowane przez wentylatory umieszczone pod stadionem. Każda z poduszek może zostać oddzielnie podświetlona na biało, czerwono, bądź niebiesko, w różnych odcieniach tych barw. Stadion jest podświetlany na kolory zgodne z barwami gospodarzy. Podświetlenie stadionu kosztuje około 60 € na godzinę, a ogromna moc do tego zużyta sprawia, że w przejrzystą noc Allianz Arenę można dostrzec nawet z odległych o 75 km austriackich szczytów. Stadion posiada rozbudowaną infrastrukturę. Na jego terenie znajdują się m.in. trzy żłobki, dwa sklepy dla fanów - "Megastore" Bayernu liczący 800 m² oraz TSV 1860 - z 400 m² powierzchni sklepowej. Poza tym wokół stadionu działa 28 kiosków z artykułami dla kibiców. Znajdują się tu sale konferencyjne, pomieszczenia biurowe, także kilka restauracji, które zajmują łącznie powierzchnię ok. 6 500 m². Do stadionu należy także czteropoziomowy parking na 10 500 samochodów i jest to jednocześnie największy samochodowy parking w Europie.

[edytuj] Sukcesy

Mistrzostwo Niemiec (21) - 1932, 1969, 1972, 1973, 1974, 1980, 1981, 1985, 1986, 1987, 1989, 1990, 1994, 1997, 1999, 2000, 2001, 2003, 2005, 2006, 2008
Puchar Niemiec (14) - 1957, 1966, 1967, 1969, 1971, 1982, 1984, 1986, 1998, 2000, 2003, 2005, 2006, 2008
Puchar Ligi Niemieckiej (6) - 1997, 1998, 1999, 2000, 2004, 2007, 2008
Superpuchar Niemiec (2) - 1987, 1990,
Puchar i Liga Mistrzów (4) - 1974, 1975, 1976, 2001
Puchar UEFA (1) - 1996
Puchar Zdobywców Pucharów (1) - 1967
Puchar Interkontynentalny (2) - 1976, 2001

[edytuj] Kadra 2008/2009

Nr	Gracz	Rok przyjścia	Poprzedni klub
Bramkarze
22	Michael Rensing	2000	TuS Lingen
--	Hans-Jörg Butt	2008	Benfica Lizbona
Obrońcy
2	Willy Sagnol	2000	AS Monaco
3	Lúcio	2004	Bayer Leverkusen
5	Daniel Van Buyten	2006	Hamburger SV
6	Martin Demichelis	2003	River Plate
21	Philipp Lahm	2005	VfB Stuttgart
23	Marcell Jansen	2007	Borussia Mönchengladbach
30	Christian Lell	2006	1. FC Köln
35	Breno	2008	São Paulo FC
Pomocnicy
7	Franck Ribéry	2007	Olympique Marsylia
8	Hamit Altintop	2007	Schalke 04 Gelsenkirchen
15	Zé Roberto	2007	Santos FC
16	Andreas Ottl	1996	SV Nord-Lerchenau
17	Mark van Bommel	2006	FC Barcelona
20	Jose Ernesto Sosa	2007	Estudiantes La Plata
31	Bastian Schweinsteiger	1998	TSV 1860 Rosenheim
36	Stephan Fürstner	1997	MTV Diessen
39	Toni Kroos	2006	Hansa Rostock
--	Tim Borowski	2008	Werder Brema
Napastnicy
9	Luca Toni	2007	AC Fiorentina
18	Miroslav Klose	2007	Werder Brema
11	Lukas Podolski	2006	1.FC Köln