Liverpool F.C.

Z Wikipedii

Liverpool FC
Pełna nazwa	Liverpool Football Club
Przydomek	The Reds
Barwy	czerwone
Data założenia	15 marca 1892
Stadion	Anfield Road
Liczba miejsc	45 362
Prezes	Tom Hicks George Gillett
Trener	Rafael Benítez
Liga	Premier League
Rozgrywki	Champions League
2007/08	4 miejsce
Debiut w I lidze	1894
Stroje domowe 　 Stroje wyjazdowe
Strona internetowa klubu

Liverpool Football Club – klub piłkarski założony 15 marca 1892 roku w portowym mieście Liverpool w północno-zachodniej Anglii obecnie grający w Premiership. Najbardziej utytułowany angielski klub. Członek i założycieli grupy G-14, zrzeszającej najsilniejsze i najbogatsze kluby Starego Kontynentu, reprezentujący ich wspólne interesy przed federacjami piłkarskimi FIFA oraz UEFA.

Spis treści 1 Historia 1.1 Początki i pierwsze sukcesy 1.2 Bill Shankly 1.3 Bob Paisley 1.4 Tragedia na Heysel 1.5 Zmierzch potęgi 1.6 Odbudowa 1.7 Rafa Benítez i "rafalucja" 1.8 Sezon 2006/2007 1.9 Sezon 2007/2008 2 Anfield Road 2.1 The New Anfield Road 3 Hymn 4 Kadra na sezon 2007/2008 4.1 Bramkarze 4.2 Obrońcy 4.3 Pomocnicy 4.4 Napastnicy 5 Kobiecy zespół 6 Trenerzy i sukcesy 6.1 Trenerzy i sukcesy 7 Podsumowania 7.1 Sukcesy 7.2 Klubowe rekordy 8 Główni sponsorzy 9 Przypisy 10 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia

[edytuj] Początki i pierwsze sukcesy

Obecny stadion Liverpoolu - Anfield Road - początkowo był używany za stadion drugiego klubu z Liverpoolu - Evertonu - założony w 1878 roku. The Tofees grali na nim od 1884 roku, wynajmując go od właścicieli ziemi na której stał. W 1891 roku jeden z dotychczasowych wynajemców Anfield Road, John Houlding, wykupił całość praw do stadionu, i zażądał od Evertonu zwiększenia czynszu ze 100 funtów do 250. Właściciele Evertonu odmówili i szybko przenieśli się na oddalony o około jedną milę od Anfield drugi stadion – Goodison Park. Nie przeniósł się jednak cały zespół. W Evertonie doszło do rozłamu i na stadionie postanowiło zostać trzech piłkarzy. Mając stadion i zalążek składu John Houlding stworzył własną drużynę. 15 marca 1892 roku powstał Liverpool Football Club. Początkowo, uważając się niejako za spadkobiercę Evertonu nowy klub nazywał się Everton Athletic (pełna nazwa to Everton F.C. and Athletic Grounds), jednak Football Association odmówiło zarejestrowania takiej nazwy. Wówczas zmieniono nazwę na Liverpool F.C.

Pierwszym dyrektorem klubu, a jednocześnie współtrenerem mianowano Johna McKennę, który natychmiast ściągnął na Anfield trzynastu szkockich zawodowców. Na sezon 1893/1894 klub wybrano do uczestnictwa w angielskiej Second Division. Liverpool wygrał niepokonany ligę i awansował do First Division. W 1886 roku menadżerem The Reds został pierwszy z największych w historii zespołu trener, Anglik Tom Watson, który pracował w klubie aż do roku 1915 i zawieszenia rozgrywek na czas trwania pierwszej wojny światowej. Pod wodzą Watsona Liverpool zdobył swoje dwa pierwsze mistrzostwa – w latach 1901 i 1906 – a w 1914 dotarł do swojego pierwszego finału Pucharu Anglii, którego jednak wówczas nie zdobył.

Po pierwszej wojnie światowej menadżerem został David Ashworth, a kapitanem reprezentant Anglii, obrońca Ephraim Longworth. Liverpool zdobył wówczas dwa tytuły z rzędu – sezony 1921/1922 i 1922/1923. Jednak na tym dobra passa klubu z Anfield skończyła się. Na kolejne mistrzostwo czekano aż ćwierć wieku i dopiero po kolejnej wojnie, w 1947 roku puchar znowu powędrował do Czerwonych. Jak dotąd jest to najdłuższy w historii klubu okres bez mistrzostwa Anglii. Jak się okazało rok 1947 był ostatnim wzlotem przed największym w historii Liverpoolu upadkiem i w 1954 roku klub spadł do niższej klasy rozgrywek.

[edytuj] Bill Shankly

W 1959 klub objął Bill Shankly, uważany za najlepszego trenera w historii Liverpoolu, a przez wielu za najlepszego w historii wyspiarskiej piłki. Już pierwszy rok jego pracy oznaczał rewolucję – zwolnienie niemal całego dotychczasowego składu i budowę nowego. W swoim trzecim sezonie jako menadżera ponownie wprowadził Liverpool do pierwszej ligi, z której już nie miał spaść.

Kolejne lata przyniosły "nowemu" Liverpoolowi sukcesy. W 1964 roku byli mistrzami ligi. Sukces powtórzyli w 1966, w międzyczasie zdobywając pierwszy w historii klubu Puchar Anglii, pokonując w finale Leeds United 2-1.

Gdy Shankly obejmował klub, drużyna była w drugiej lidze. Po dziesięciu latach jego pracy Liverpool wchodził w lata siedemdziesiąte jako najsilniejszy angielski zespół. W 1973 Liverpoolczycy zdobyli dwa trofea, kolejne mistrzostwo, oraz swój pierwszy europejski puchar – Puchar UEFA. W 1974 drugi raz po Puchar Anglii. Po tym sukcesie Bill Shankly zrezygnował z posady na Anfield i zakończył swoją karierę menadżera. Kibice klubu do dziś pamiętają go nie tylko jako wspaniałego trenera, budowniczego potęgi The Reds, ale też za jego liczne wypowiedzi i szczere oddanie całemu klubowi. Słynne są zwłaszcza trzy jego powiedzenia:

• W Liverpoolu są dwie wielkie drużyny: Liverpool i jego rezerwy.
• Jesteś tak dobry jak twój ostatni mecz.
• Smucą mnie ludzie, mówiący że piłka to sprawa życia i śmierci. To coś o wiele ważniejszego.

[edytuj] Bob Paisley

Kolejnym menadżerem Liverpoolu został dotychczasowy asystent Billa Shankly'ego, Bob Paisley. Prowadził klub przez dziewięć sezonów i jak się okazało dorównał swojemu wielkiemu poprzednikowi. Kontynuował jego pracę i pod jego wodzą Liverpool zdobył w sumie 21 trofeów, w tym trzy razy Puchar Europy, raz Puchar UEFA, sześć razy mistrzostwo Anglii i trzy razy Puchar Ligi Angielskiej.

W roku 1976 Liverpool zdobył swój drugi Puchar UEFA, ale miało się okazać, że jest to jedynie wstęp do największych sukcesów. W 1977 The Reds zdobyli swój pierwszy Puchar Europy, pokonując w finale rozegranym w Rzymie Borussię Mönchengladbach 3-1. Największą gwiazdą ówczesnej drużyny był dwukrotnie wybierany najlepszym piłkarzem Europy Kevin Keegan. Jeżeli po tym sukcesie wielu wydawało się, że jest jednorazowy, musieli wkrótce przyznać się do pomyłki. Co prawda po tym sukcesie sprzedano do Hamburgera SV Kevina Keegana, lecz na jego miejsce sprowadzono z Celticu Kenny'ego Dalglisha, dzisiaj przez wielu uważanego za najlepszego w historii gracza The Reds. Z Dalglishem w składzie Liverpool obronił Puchar Ligi Mistrzów, w finale na Wembley zwyciężając 1-0 Club Brugge. Te dwa zwycięstwa były początkiem dominacji angielskich klubów na Starym Kontynencie, które w latach 1977/1984 zdobyły siedem z ośmiu pucharów Europy (oprócz Liverpoolu dwukrotnie Nottingham Forest F.C. – 1979 i 1980 – a raz Aston Villa w 1982). W 1981 roku Liverpool zdobył swój trzeci Puchar Europy. W finale pokonał Real Madryt 1-0.

Także w rodzimej lidze Liverpool był najmocniejszym klubem, zdobywając za rządów Paisleya tytuły w latach 1976, 1977, 1979, 1980, 1982, 1983, a także Puchar Ligi w latach od 1981 do 1983. Swoją pracę Bob Paisley zakończył w 1983 roku zwycięstwem w lidze angielskiej i pucharze ligi. Do dzisiaj jest jedynym w historii trenerem, który trzykrotnie sięgał po najważniejsze klubowe trofeum w Europie, Ligę Mistrzów.

[edytuj] Tragedia na Heysel

Tak jak dziewięć lat wcześniej po Billu Shanklym posadę menadżera obejmował jego dotychczasowy asystent, Bob Paisley, tak samo w 1983 roku menadżerem został asystent Paisleya, Joe Fagan. 63-letni trener zaczął pracę od wielkiego sukcesu – Liverpool został pierwszym angielskim klubem, który zdobył trzy ważne trofea w jednym sezonie. Sezon 1983/1984 zakończył mając na koncie Puchar Europy, mistrzostwo kraju i Puchar Ligi Angielskiej. W drużynie Fagana pojawiła się już nowa gwiazda światowej piłki, kupiona kilka lat wcześniej przez Paisleya. Był to Walijczyk Ian Rush, który przez kilka lat tworzył wspaniały duet napastników z Dalglishem. Dzisiaj niektórzy sądzą, że ich współpraca jest wzorem do naśladowania dla młodych napastników.

Chociaż kariera Fagana jako menadżera zaczęła się wspaniale, miał zostać na stanowisku jedynie przez dwa sezony, i zakończyła się tragedią. W 1985 roku The Reds dotarli do swojego piątego finału Pucharu Ligi Mistrzów. Miał on zostać rozegrany na Stadionie Heysel w Brukseli. Przeciwnikiem wyspiarzy był Juventus. Jednak przed rozpoczęciem meczu doszło do tragedii spowodowanej przez angielskich chuliganów, którzy doprowadzili do zawalenia się muru oddzielającego ich sektory od sektorów włoskich kibiców. Zginęło wówczas trzydziestu dziewięciu kibiców Starej Damy. Mimo to finał został rozegrany. Jedyną bramkę strzelił z rzutu karnego Michel Platini.

Jednak najpoważniejsze konsekwencje miały miejsce po meczu. UEFA wykluczyła wówczas wszystkie angielskie kluby z rozgrywek pucharowych. Zarówno Liverpool, jak i wszystkie inne kluby, w tym między innymi nowego mistrza Anglii - Everton - i wszelkie inne zespoły. Przez sześć lat nie mogli występować w europejskich rozgrywkach. Był to ogromny cios dla angielskiego futbolu. Z najsilniejszej wówczas ligi świata odeszło wielu świetnych piłkarzy – np. Gary Lineker przeszedł z Evertonu do FC Barcelony. Angielskie kluby po zakazie musiały długo odbudowywać swą siłę.

[edytuj] Zmierzch potęgi

W 1985 roku Kenny Dalglish, już kończący karierę, objął posadę menadżera klubu. Pod jego wodzą klub zdobył trzy mistrzostwa i dwa Puchary Anglii. Już w sezonie 1985/1986 odzyskano, kosztem lokalnego rywala, Evertonu, mistrzostwo, a w finale Pucharu Anglii pokonano The Tofees 3-1. Jednak sukcesy Liverpoolu pod wodzą Dalglisha i tym razem zostały przyćmione przez tragedię. 15 kwietnia 1989 roku miał się odbyć półfinał Pucharu Anglii pomiędzy drużynami: Liverpool FC - Nottingham Forest. Na stadionie Hillsborough w Sheffield doszło do wielkiej tragedii. Setki fanów Liverpoolu zostały w trakcie spotkania stratowane. Zginęło wówczas dziewięćdziesięciu sześciu fanów klubu. Śledztwo wykazało, że stało się to z powodu przeludnienia stadionu i słabej kontroli policji nad tłumem. W 1990 roku Liverpool zdobył ostatnie jak dotąd mistrzostwo Anglii. W 1991 roku nowym menadżerem został inny były gwiazdor Liverpoolu, Graeme Souness. Pomimo zdobycia Pucharu Anglii w 1992 roku nie były to już dobre czasy dla klubu. W sezonie 1993/1994 klub sensacyjnie odpadł z Pucharu Anglii przegrywając z Bristol City. Władzę w klubie przejął wówczas inny członek dawnego sztabu szkoleniowego z lat 80', Roy Evans.

[edytuj] Odbudowa

Royowi Evansowi nie udało się odbudować potęgi. Co prawda klub poprawił swoje wyniki w lidze, jednak za jego kadencji nigdy nie znalazł się powyżej trzeciego miejsca w lidze. Udało się jednak wypromować nowe pokolenie piłkarzy. Na miejsce starzejących się dawnych gwiazdorów, kończących karierę Iana Rusha i Johna Barnesa, przyszli młodzi wychowankowie klubu Robbie Fowler, Steve McManaman i Jamie Redknapp. Jednak inni zawodnicy nie dorównywali im umiejętnościami. Jedynym sukcesem klubu prowadzonego przez Evansa był Puchar Ligi w 1995.

W sezonie 1998/1999 zarząd postanowił wprowadzić zmiany. Zatrudniono byłego trenera reprezentacji Francji, Gérarda Houllier, aby stworzył duet menadżerski z Evansem. Współpraca jednak nie układała się i po zaledwie kilku miesiącach stary menadżer zrezygnował z posady. Zaczęła się nowa era.

Zespół kontrolowali menadżer Houlier i jego asystent, były zawodnik The Reds Phil Thompson i początkowo działało to wspaniale. Sezon 2000/2001 był najlepszym od wielu lat. Liverpool zdobył Puchar UEFA, Anglii oraz Ligi Angielskiej. W kolejnym sezonie przyszło wicemistrzostwo kraju. Do drużyny wprowadzili się znakomicie kolejni wychowankowie – Michael Owen, Steven Gerrard i Jamie Carragher. Wydawało się, że klub jest na najlepszej drodze do odzyskania dominacji w Anglii. Jednak później wszystko się zacięło. Houlier nie miał pomysłu na grę Liverpoolu, zespół nie miał własnego stylu, grał mało efektowną, a co gorsza coraz mniej skuteczną piłkę. Kolejni sprowadzani piłkarze okazywali się nie spełniać oczekiwań. Ostatnim trofeum Houliera był Puchar Ligi w 2003. Po kompletnie nieudanym sezonie 2003/2004 znienawidzony już przez kibiców, a nawet przez wielu piłkarzy, Francuz został zwolniony.

[edytuj] Rafa Benítez i "rafalucja"

Na miejsce Houliera zatrudniono uważanego za najlepszego trenera w Hiszpanii Rafaela Beníteza. Pracując w latach 2001-2004 w Valencii, zdobył z klubem dwukrotnie mistrzostwo kraju oraz Puchar UEFA. Były to pierwsze wielkie sukcesy tego klubu od blisko ćwierć wieku.

Swoją pracę zaczął od zapowiedzi zdobycia mistrzostwa w ciągu trzech sezonów i poważnej przebudowy składu, zwanej niekiedy "Rafalucją", Z zespołem pożegnało się wielu piłkarzy Houliera, w tym El Hadji Diouf, Bruno Cheyrou, Salif Diao, Stephane Henchoz i wielu innych.

Skład podczas Finału LM 2005 25 maja 2005 Stadion Olimpijski im. Kemala Atatürka, Stambuł Jerzy Dudek Steve Finnan Jamie Carragher Sami Hyypiä Djimi Traore Luis García Xabi Alonso Steven Gerrard John Arne Riise Harry Kewell Milan Baroš Bramkę zdobył również rezerwowy Vladimír Šmicer.

Na ich miejsce przychodzili głównie Hiszpanie, na czele z Xabim Alonso i Luisem Garcíą. Nowy trener zaczął budowę drużyny od defensywy. Już po krótkim okresie jego pracy obrona spisywała się bardzo dobrze, czego nie można było powiedzieć o ataku. Po niespodziewanym odejściu Owena do Realu Madryt pozostali gracze na czele z Milanem Barošem często zawodzili, a Djibril Cissé po złamaniu nogi przez większość sezonu nie był w stanie grać. Niewypałem okazało się sprowadzenie Fernando Morientesa. Zaskakujące były jednak efekty takiego stylu gry. W Premiership Liverpool zajął dopiero piąte miejsce, grając bardzo nierówno przez cały sezon. Natomiast w Lidze Mistrzów była to zupełnie inna drużyna.

Uważany za przeciętny zespół Liverpool niespodziewanie pokonywał teoretycznie mocniejsze zespoły. Po wyjściu z grupy z łatwością pokonał Bayer Leverkusen. W ćwierćfinale niespodziewanie zwyciężył 2-1 finalistę sprzed dwóch lat i jednego z wielkich faworytów, Juventus, a w półfinale 1-0 Chelsea F.C. W finale w Stambule spotkał się z kolejnym faworytem, A.C. Milan. Po nieprawdopodobnym meczu, w którym Liverpool przegrywał do przerwy 0-3, "The Reds" zdołali w drugiej połowie wyrównać w ciągu siedmiu minut. W dogrywce wspaniałymi obronami popisał się bramkarz Jerzy Dudek, a następnie wspaniale bronił rzuty karne. Ostatecznie Liverpool wygrał rzuty karnych 3-2. Największymi bohaterami klubu byli Dudek, oraz Steven Gerrard który poderwał zespół do walki strzelając bramkę na 1-3, i Jamie Carragher, który grał wspaniale w obronie w drugiej połowie i dogrywce, uniemożliwiając przeciwnikom oddanie wielu strzałów i blokując kolejne.

Kolejny sezon to ciąg dalszy przebudowy zespołu. Do składu doszli m.in. Peter Crouch, José Reina i Mohamed Sissoko, odszedł natomiast Milan Baroš. Znacznie poprawiła się gra Liverpoolu w lidze, w której zajął trzecie miejsce, punkt za drugim Manchesterem United, zdobywając 82 punkty, najwięcej od sezony 1987-1988. Liverpool dotarł także do finału Pucharu Anglii. Po dramatycznym meczu, okrzykniętym przez niektórych najlepszym finałem w historii, Liverpool zremisował z West Ham United 3-3, a w karnych pokonał przeciwników 4-1. Bohaterami byli strzelec dwóch bramek, w tym wyrównującej na 3-3 w 93 minucie, Steven Gerrard, i bramkarz Reina, który wspaniale bronił w dogrywce i obronił aż trzy karne przeciwników.

[edytuj] Sezon 2006/2007

Sezon 2006-2007 miał być atakiem na mistrzostwo Anglii. Mając już dobrze działającą defensywę i bardzo mocną pomoc Benítez wzmocnił ofensywę, w poprzednim sezonie wciąż szwankującą. Z klubem rozstali się Morientes i Cissé, na ich miejsce sprowadzono Craiga Bellamy'ego i dwukrotnego króla strzelców Eredivisie Dirka Kuyta. Do tego ściągnięto dwóch szybkich skrzydłowych – Mark Gonzáleza i Jermaine'a Pennanta.

Pierwsze mecze sezonu były obiecujące. Liverpool wygrał mecz o Tarczę Wspólnoty z Chelsea 2-1, po golach Johna Arne Riise i Petera Croucha. Awansował także do Ligi Mistrzów, pokonując w dwumeczu Maccabi Hajfa (0-2 na wyjeździe i 3-0 u siebie).

Skład podczas Finału LM 2007 23 maja 2007 Stadion Olimpijski, Ateny José Reina John Arne Riise Daniel Agger Jamie Carragher Steve Finnan Javier Mascherano Xabi Alonso Steven Gerrard Boudewijn Zenden Jermaine Pennant Dirk Kuyt

Jednak sezon ligi angielskiej rozpoczął się od trudnych meczów. W pierwszym meczu sezonu przyszedł jedynie remis z beniaminkiem ligi, Sheffield United F.C. 1-1. Po ciężkim meczu u siebie z West Ham (2-1), przyszły dwie porażki na wyjeździe. Bardzo ciężka była zwłaszcza przegrana w meczu z Tottenhamem 0-3. Następnie z Chelsea, mimo bardzo dobrego meczu, 0-1. Po ciężkim początku sezonu Liverpool zdaje się łapać formę (zwycięstwa nad Evertonem 3-0 i Newcastle 2-0) lecz następnie przegrana z Boltonem 0-2. Dużo lepiej wiedzie się Liverpoolowi w Lidze Mistrzów. W pierwszym meczu grupy C na stadionie Philipsa padł remis z PSV Eindhoven 0-0, lecz w następnych kolejkach The Reds zanotowali zwycięstwa u siebie nad Galatasaray SK 3-2 i na wyjeździe nad Girondins Bordeaux 1-0. Po trzech meczach prowadzili w grupie mając siedem punktów i wyprzedzając PSV różnicą strzelonych bramek. Najlepszy mecz FC Liverpoolu w lidze mistrzów w sezonie 2006/2007 był mecz z FC Barcelona. The Reds wygrali wtedy 2:1 grając na wyjeździe. Wtedy bramki strzelali Craig Bellamy i John Arne Riise. Pierwsza bramka padła po fatalnym błędzie bramkarza Bluargrany Victora Valdésa. W rewanżowym meczu The Reds ulegli na Anfield Katalończykom 0-1, ale i tak awansowali do kolejnej rundy, w której trafili na PSV. Pierwszy mecz na stadionie w Holandii praktycznie rozstrzygnął kwestię awansu, gdyż Anglicy zwyciężyli 0-3 po bramkach Stevena Gerrarda, John Arne Riise i Petera Croucha. W drugim meczu drużyna Liverpoolu wygrała 1:0 po golu Peatera Croucha. W półfinale drużyna trafiła na Chelsea. W pierwszym meczu na Stamford Bridge przegrała 1:0 po golu Joe Cola. W meczu rewanżowym odrobili straty wygrywając 1:0. Dogrywka nie przyniosła rozstrzygnięcia. Natomiast w rzutach karnych Liverpool był bezkonkurencyjny. Wygrał 4:1 i awansował do finału Ligi Mistrzów w Atenach. Przeciwnikiem podobnie jak w 2005 był włoski AC Milan, jednakże drużyna The Reds przegrała 2:1 i nie zdobyła kolejnego tytułu Mistrza Europy.

Na górę strony

[edytuj] Sezon 2007/2008

Przed nowym sezonem ściągnięto z Atlético Madryt Fernando Torresa. Zawodnik, przy którego zakupie pobito transferowy rekord klubu (26,5 mln funtów^{[potrzebne źródło]}), miał wzmocnić atak Liverpoolu. Nie przełożyło się to jednak na sukcesy całej drużyny. Klub zajął czwarte miejsce w lidze, odpadł w półfinale Ligi Mistrzów, poległ w piątej rundzie Pucharu Anglii i w ćwierćfinale Pucharu Ligi.

[edytuj] Anfield Road

Stadion Liverpoolu, Anfield Road, został zbudowany w 1884 roku w pobliżu liverpoolskiego Stanley Park. Jego właścicielem był John Houlding, a przez pierwsze lata istnienia swoje spotkania rozgrywał na nim Everton. Jednak w 1892 roku po sporze z właścicielem stadionu Everton przeniósł się na pobliski Goodison Park. W tym samym roku mecze na Anfield zaczął rozgrywać nowo powstały klub Liverpool F.C.

W 1906 roku jedna z trybun została ochrzczona mianem The Kop, na cześć wzgórza w południowej Afryce, na którym podczas drugiej wojny burskiej poległ regiment strzelców z Lancashire (ponad 300 osób), spośród których wielu pochodziło z Liverpoolu. Obecnie na trybunie The Kop zasiadają najbardziej zagorzali fani klubu. W większości swoich spotkań na tym stadionie Liverpool gra w drugiej połowie atakując na bramkę stojącą pod tą trybuną. Zwykle przed frontem trybuny Liverpool gra bardziej ofensywnie i agresywnie.

Stadion Anfield leży w gęsto zabudowanej dzielnicy, co uniemożliwia poważną rozbudowę. Ostatnia modyfikacja stadionu miała miejsce w 1992 roku na stulecie Liverpoolu. Wyremontowano wówczas główną trybunę.

Obecnie stadion mieści 45 362 osoby. Średnia widownia w sezonie 2005/06 to 44 236 widzów.

[edytuj] The New Anfield Road

Jeszcze w czasach pracy Gérarda Houllier rozmyślano o zbudowaniu nowego stadionu. Sam menadżer usilnie do tego namawiał, uważając, że dodatkowe dochody na większym stadionie zbliżą przychody klubu, a przy tym możliwe wydatki na transfery, do funduszy jakie posiada Manchester United. W końcu także zarząd zdecydował się na budowę nowego obiektu.

30 lipca 2004 roku Liverpool otrzymał od Rady Miasta pozwolenie na budowę nowego stadionu na 61,000 miejsc zaledwie kilkaset metrów od Anfield. Mimo namów ze strony władz miasta, do których przyłączył się nawet brytyjski minister sportu, Liverpool zdecydowanie odrzucił pomysł, aby do rozgrywania na nowym stadionie spotkań dopuścić także Everton. Z tego powodu nie otrzymano wówczas dzierżawy gruntów pod budowę. W efekcie przeniesiono planowany początek budowy z lata 2005 na późniejszy termin, tak samo jak oddanie obiektu do użytku. Kłopoty powodowały także plany odnowy Parku Stanleya, w którym będzie się znajdował obiekt, oraz przebudowy starego stadionu. Według ostatecznych planów Anfield ma stać się miejscem publicznym, otoczonym sklepami, centrami handlowymi i usługowymi, oraz apartamentami i hotelami.

W marcu 2006 po koniecznych uzupełnieniach i zmianach w planie budowy ponownie złożono je do Rady Miasta. 11 kwietnia 2006, prawdopodobnie bez żadnych zastrzeżeń, Rada zaakceptowała je. Zaczęto poszukiwać inwestorów, którzy pomogą sfinansować projekt kosztujący, według szacunków, 160 mln £. We wrześniu otrzymano gwarancję 6 mln funtów pomocy od Unii Europejskiej.

8 września 2006 Liverpool otrzymał od Rady Miasta dzierżawę terenów pod budowę na 999 lat. Na lato 2007 planowane jest rozpoczęcie budowy, która powinna trwać przez dwa lata.

[edytuj] Hymn

Hymnem The Reds jest przebój musicalowy Oscara Hammersteina II i Richarda Rogersa noszący nazwę You'll Never Walk Alone. W latach sześćdziesiątych utwór ten wykonywał rockowy zespół z Liverpoolu, a mianowicie Gerry & the Pacemakers. Obecnie jest on śpiewany przez fanów The Reds w tej właśnie wersji. Na Anfield zaczęto go nucić tuż po owym nagraniu. Na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, po tragedii na Hillsborough, stał się oficjalnym hymnem Liverpool FC, a jego tytuł został umieszczony na herbie klubu i nad bramą wejściową trybuny Kop.

[edytuj] Kadra na sezon 2007/2008

Reina 25 Carragher 23 Agger 5 Riise 6 Finnan 3 Gerrard 8 Xabi Alonso 14 Benayoun 19 Pennant 16 Torres 9 Kuyt 18

Podstawowe ustawienie Liverpool FC w sezonie 2007/2008

Stan z września 2007 roku ^[1]

[edytuj] Bramkarze

25.	José Reina	31.08.1982
30.	Charles Itandje	02.11.1982

[edytuj] Obrońcy

3.	Steve Finnan	24.04.1976
4.	Sami Hyypiä	07.10.1973
5.	Daniel Agger	12.12.1984
6.	John Arne Riise	24.09.1980
12.	Fábio Aurélio	24.09.1979
17.	Alvaro Arbeloa	17.01.1983
23.	Jamie Carragher	28.01.1978
37.	Martin Škrtel	15.12.1984

[edytuj] Pomocnicy

7.	Harry Kewell	22.09.1978
8.	Steven Gerrard (kapitan)	30.05.1980
11.	Yossi Benayoun	05.05.1980
14.	Xabi Alonso	25.11.1981
16.	Jermaine Pennant	15.01.1983
20.	Javier Mascherano	06.08.1984
21.	Lucas	01.09.1987

[edytuj] Napastnicy

9.	Fernando Torres	20.03.1984
10.	Andrij Woronin	21.07.1978
15.	Peter Crouch	30.01.1981
18.	Dirk Kuyt	22.07.1980
19.	Ryan Babel	19.12.1986

[edytuj] Kobiecy zespół

FC Liverpool, podobnie jak Arsenal Londyn oraz wiele innych klubów w swoich szeregach posiada również drużynę kobiet. W sezonie 2003/2004 niespodziewanie kobiecy zespół The Reds spadł z Kobiecej Premiership do FA Women's Northern Division Championship. W ubiegłym 2006 roku zmagały one się o wywalczenie awansu do Premiership, ale na drodze stanęła im drużyna Chelsea FC. Obecnym menagerem jest Keithem Cliffem. Objął on posadę po Johnie Williamie w lecie 2005 roku.

Do największych gwiazd kobiecej drużyny należą bramkarka Vanessa James (wcześniej reprezentowała Stafford Rangers oraz Stoke City), napastniczki Cheryl Foster (reprezentantka Walii) i Shelley James (występowała w Manchester City, Everton).

[edytuj] Trenerzy i sukcesy

[edytuj] Trenerzy i sukcesy

Liverpool miał w swojej historii 16 trenerów, którzy zdobyli dla tego klubu 60 różnych trofeów.

Trenerzy	Sukcesy
John McKenna (1892/96)	brak
Tom Watson (1896/1915)	Mistrzostwo Anglii x2
David Ashworth (1920/23)	Mistrzostwo Anglii
Matt McQueen (1923/28)	Mistrzostwo Anglii
George Patterson (1928/36)	brak
George Kay (1936/51)	Mistrzostwo Anglii
Don Welsh (1951/56)	brak
Phil Taylor (1956/59)	brak
Bill Shankly (1959/74)	Mistrzostwo Anglii x3, Puchar UEFA , Puchar Anglii x2, Superpuchar Anglii x3
Bob Paisley (1974/83)	Mistrzostwo Anglii x6, Puchar Mistrzów x3, Puchar UEFA , Puchar Ligi Angielskiej x3, Superpuchar Europy, Superpuchar Anglii x6
Joe Fagan (1983/85)	Mistrzostwo Anglii, Puchar Mistrzów, Puchar Ligi Angielskiej,
Kenny Dalglish (1985/91)	Mistrzostwo Anglii x3, Puchar Anglii x2, Superpuchar Anglii x4
Graeme Souness (1991/94)	Puchar Anglii
Roy Evans (1994/98)	Puchar Ligi Angielskiej
Gérard Houllier(1998/2004)	Puchar UEFA, Puchar Anglii, Puchar Ligi Angielskiej x2, Superpuchar Europy, Superpuchar Anglii
Rafael Benitez (2004-)	Puchar Mistrzów, Puchar Anglii, Superpuchar Europy, Superpuchar Anglii, Tarcza Dobroczynności

[edytuj] Podsumowania

Stan z dnia 6 lipca 2007 roku

[edytuj] Sukcesy

• Puchar Europy (5)

• 1977, 1978, 1981, 1984, 2005

• Puchar UEFA (3)

• 1973, 1976, 2001

• Superpuchar Europy (3)

• 1977, 2001, 2005

• Mistrzostwo Anglii (18)

• 1901, 1906, 1922, 1923, 1947, 1964, 1966, 1973, 1976,1977, 1979, 1980, 1982, 1983, 1984, 1986, 1988, 1990

• Puchar Anglii (7)

• 1965, 1974, 1986, 1989, 1992, 2001, 2006

• Puchar Ligi Angielskiej (7)

• 1981, 1982, 1983, 1984, 1995, 2001, 2003

• Superpuchar Anglii (15)

• 1964, 1965, 1966, 1974, 1976, 1977, 1979, 1980, 1982,1986, 1988, 1989, 1990, 2001, 2006

[edytuj] Klubowe rekordy

• Klubowe

• Najwyższe zwycięstwo 1892 - 10:1 z Rotherham Town
• Najwyższe zwycięstwo w historii Ligii Mistrzów 2007 - 8:0 z Besiktas Stambuł
• Najwyższa porażka 1954 - 1:9 z Birmingham City
• Najwyższy transfer do klubu - Fernando Torres – 26,5 mln funtów w lipcu 2007
• Najdrożej sprzedany zawodnik - Robbie Fowler – 11 mln funtów do Leeds United w styczniu 2002
• Najwieksza frekwencja - Sezon 1951/1952 - 61,905 przeciwko Wolverhampton
• Najmniejsza frekwencja - Sezon 1895/1896 - 1,000 przeciwko Loughborough Town

• Zawodnicy

• Najwięcej występów - Ian Callaghan - 857
• Najstarszy zawodnik - Ted Doig - 41 lat i 165 dni; sezon 1907/1908
• Najmłodszy zawodnik - Max Thompson - 17 lat i 129 dni; sezon 1973/1974
• Najwięcej sezonów - Phil Neal - 9
• Najwięcej kolejnych spotkań - Phil Neal - 417; od 1976 do 1983
• Najdłużej grający zawodnik - Elisha Scott - 21 lat i 52 dni; od 1913 do 1934
• Najwięcej bramek - Ian Rush - 346
• Najmłodszy strzelec bramki - Michael Owen - 17 lat i 144 dni; sezon 1996/1997
• Najstarszy strzelec bramki - Billy Liddell - 38 lat i 55 dni; sezon 1959/1960

[edytuj] Główni sponsorzy

• Carlsberg - duńskie piwo, które zostało zapoczątkowane w 1847 roku przez Jacoba Jacobsena. 8 sierpnia 2002 roku minęło dziecięciolecie współpracy firmy z drużyną FC Liverpool. Napis Carlsberg widnieje na koszulkach The Reds.
• Adidas - niemeckie przedsiębiorstwo produkujące ubrania, odzież oraz perfumy. Z Liverpoolem współpracuje od 1985 roku produkując dla niego komplety strojów piłkarskich.
• Orange - jedna z najbardziej popularnych sieci komórkowych w Wielkiej Brytanii oraz Europie. Została utworzona w 1994 roku. Jest oficjalnym Partnerem The Reds w sprawie komunikacji telefonicznej.
• MBNA - największy producent kart kredytowych, który współracuje także z Manchesterem United i połową drużyn Premiership.
• Lucozade Sport - producent napojów energetycznych, działający od 1990 roku na terenie Wielkiej Brytanii. Sponsorem Liverpoolu jest od 1991 roku. Dostarcza napoje dla całego zarządu i drużyny.
• Lucozade Sport Science Academy - spółka powstała w 2003 roku. Wytwarza większej jakości oraz bardziej energetyczne napoje niż Lucozade Sport, które trafiają również do The Reds, ale też do trenerów i piłkarzy z całego świata.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ [1] Skład ze strony lfc.pl

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Najlepsza 100 piłkarzy w historii Liverpoolu według kibiców