Doustne leki przeciwcukrzycowe
Z Wikipedii
Doustne leki przeciwcukrzycowe lub doustne leki hipoglikemizujące – grupa leków w postaci tabletek stosowanych w cukrzycy. Leki te różnią się pod względem mechanizmu działania, profilu farmakologicznego ale ich wspólną cechą jest zasadniczy efekt działania - obniżanie stężenia glukozy we krwi (działanie hipogikemizujące). Doustne leki przeciwcukrzycowe znajdują zastosowanie w leczeniu cukrzycy typu 2, oraz niektóre z nich (pochodne biguanidowe) pomocniczo w wybranych przypadkach cukrzycy typu 1 (zmniejszenie wahań glikemii poposiłkowej, obniżenie poziomu lipidów).
Pierwszym lekiem był karbutamid z grupy pochodnych sunfonylomocznika zastosowany w leczeniu cukrzycy w roku 1955. Leki tej grupy, wpływając na proces uwalniania insuliny z aktywnych jeszcze wysp trzustkowych pozwalają na leczenie pacjenta przy użyciu endogennej (własnej) insuliny, co z wielu względów jest najkorzystniejsze dla chorego. Mają poza tym znikome działanie uboczne i są dobrze tolerowane. Tylko wyjątkowo (np. glibenklamid) mogą powodować hipoglikemię, są dobrze tolerowane.
Pochodne biguanidu są nieco gorzej tolerowane, ponadto może wystąpić w trakcie ich stosowania groźne powikłanie (kwasica mleczanowa). Natomiast ich zaletą jest działanie obniżające poziom trójglicerydów, wpływają też korzystnie jeśli chodzi o redukcję wagi ciała.
Zdecydowana większość chorych na cukrzycę typu 2 może być z powodzeniem leczona tymi lekami w pierwszym okresie choroby.
Grupy doustnych leków hipoglikemizujących:
- pochodne sulfonylomocznika;
- tolbutamid, chlorpropamid,
- glibenklamid, gliklazid, glikwidon, glipizid,
- glimepirid,
- pochodne biguanidowe;
- inhibitory α-glukozydazy;
- glitazony, tiazolinediony;
- meglitinidy;
- repaglinid.
W późniejszym okresie, wraz z postępem choroby, dochodzi do wtórnej nieskuteczności tych leków i zachodzi konieczność leczenia przy użyciu insuliny. Najczęściej kojarzy się pochodną sulfonylomocznika z metforminą.
