Edward Szczeklik
Z Wikipedii
Edward Szczeklik (ur. 18 czerwca 1898 w Pilźnie, Podkarpacie, zm. 3 czerwca 1985 we Wrocławiu) – lekarz, specjalista chorób wewnętrznych, kardiolog, profesor medycyny.
Studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w latach 1918-1923; podczas studiów odbywał także (w latach 1918-1921) służbę wojskową, m.in. podczas wojny 1919-1920. Po studiach pracował do 1924 pod kierunkiem Stanisława Ciechanowskiego w Zakładzie Anatomii Patologicznej UJ, a następnie (do 1931) jako asystent i potem adiunkt w II Klinice Chorób Wewnętrznych UJ u Witolda Orłowskiego, później u Józefa Latkowskiego. W latach 1931-1932 kontynuował studia medyczne w Paryżu i Wiedniu jako stypendysta Funduszu Kultury Narodowej.
Po powrocie do Krakowa, aż do wybuchu wojny w 1939 pracował na Oddziale IB Szpitala Św. Łazarza u Aleksandra Oszackiego. Podczas kampanii wrześniowej, w której brał udział jako oficer i lekarz wojskowy trafił jako jeniec wojenny do niewoli niemieckiej i po 3-miesięcznym pobycie w obozie jenieckim wrócił do Krakowa do pracy w swoim macierzystym oddziale. Po aresztowaniu Oszackiego przez gestapo Szczeklik został ordynatorem Oddziału i pozostał nim do końca wojny.
Po wojnie habilitował się u Tadeusza Tempki; już jako docent kierował przez rok Zakładem Patologii Ogólnej UJ, po czym wyjechał do Wrocławia, gdzie objął w 1946 kierownictwo najpierw I Kliniki Chorób Wewnętrznych tworzącej się tu nowej uczelni (początkowo połączonych Uniwersytetu i Politechniki), a następnie III Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych Akademii Medycznej. Na stanowisku tym pozostał aż do przejścia na emeryturę w 1968.
[edytuj] Źródła
- biografia prof Szczeklika na stronie Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego, autorstwa prof. L. Hirnlowej
- Encyklopedia Wrocławia, Wydawnictwo Dolnośląskie, 2000, str. 803, ISBN 83-7023-749-5
