Ernest Lawrence

Z Wikipedii

Ernest Orlando Lawrence (ur. 8 sierpnia 1901 w Canton w Dakocie Południowej – zm. 27 sierpnia 1958 w Palo Alto w Kalifornii), amerykański fizyk, laureat Nagrody Nobla za wynalezienie i udoskonalenie cyklotronu oraz za wyniki uzyskane przy jego użyciu, w szczególności odnoszące się do pierwiastków sztucznie promieniotwórczych.

Ukończył uniwersytet stanowy w Dakocie Południowej w 1922, trzy lata później otrzymując doktorat z Yale, gdzie pracował do 1927, między innymi prowadząc eksperymenty z efektem fotoelektrycznym.

W 1928 przyjął ofertę pracy na uniwersytecie Berkeley w Kalifornii, a już dwa lata później został profesorem tej uczelni.

Koncepcję nowej metody przyspieszania cząstek w cyklotronie opracował w 1929. W 1931 potencjał 1800 woltów pozwolił na nadanie jonom wodoru energii rzędu 80000 elektronowoltów w urządzeniu o średnicy 4,5 cala^[1]. Kolejne udoskonalane modele były coraz większe i pozwalały na uzyskiwanie eksperymentów z cząstkami o większych energiach. W 1939 za te prace otrzymał Nagrodę Nobla.

W czasie II wojny światowej Lawrence przyłączył się do szeregu projektów które ostatecznie znalazły realizację w rozpoczęciu projektu "Manhattan". Był zwolennikiem elektromagnetycznej metody separacji wzbogaconego uranu; zaprojektował i zbudował calutron – wyspecjalizowaną odmianę spektometru masowego, służącą do pozyskiwania wzbogaconego uranu.

Po wojnie Lawrence był zwolennikiem i orędownikiem programów tzw. "Dużej Nauki", prowadząc kampanię na rzecz dotacji ze strony państwa na duże programy naukowe.

Pierwiastek o liczbie atomowej 103, odkryty w 1961, został nazwany na jego cześć lawrencium (Lr, Lorens).

Przypisy