Filip Orleański, hrabia Paryża

Z Wikipedii

Ludwik Filip Albert Burbon-Orleański, Hrabia Paryża

Ludwik Filip Albert Burbon-Orleański, Hrabia Paryża, pretendent jako Filip VII Burbon (24 sierpnia 1838 – 8 września 1894) – starszy syn Ferdynanda Filipa Orleańskiego i Hélène Mecklemburg-Schwerin, starszy brat Roberta, księcia Chartres. Wnuk Ludwika Filipa I – króla Francuzów, i Marii Amelii Burbon, księżniczki Obojga Sycylii. Po śmierci swojego ojca w 1842, otrzymał tytuł Prince Royale i został następcą tronu.

Po abdykacji jego dziadka w 1848, starano się osadzić na tronie francuskim, a regencję złożyć w ręce jego matki, ale plany te spełzły na niczym. Filip razem z resztą swojej rodziny zamieszkał w Wielkiej Brytanii, a we Francji proklamowana II republikę.

Młody Filip Orleański

Spis treści

1 Życie po abdykacji dziadka
2 Potomstwo
3 Nadzieja na przywrócenie monarchii
- 3.1 Zobacz też

[edytuj] Życie po abdykacji dziadka

Filip został historykiem, dziennikarzem, a nawet dobrowolnie służył razem ze swoim młodszym bratem – Robertem, księciem Chartres, jako oficer w amerykańskiej wojnie secesyjnej. Był kapitanem i przez prawie rok służył pod generałem George'em McClellanem, w Armii Potomacu. Opuścił armię po klęsce Peninsular Campaign. Później opisał tą wojnę.

[edytuj] Potomstwo

W 1864 poślubił swoją kuzynkę – Marię Izabelę Orleańską (1848-1919), infantkę hiszpańską. Była ona córką infantki Ludwiki Ferdynandy Hiszpańskiej i Antoniego Orleańskiego, księcia Montpensier (1824-1890) – najmłodszego syna Ludwika Filipa I i Marii Amelii Burbon. Para ta miała 8 dzieci:

Amélie Orleańską (1865-1951), od 1886 żonę Karola I Portugalskiego,
Louis-Philippe Robert, księcia Orleanu (1869-1926),
Hélène Orleańską (1871-1951), od 1895 żonę Emmanuela Filiberta, drugiego księcia Aosty,
Charles Orleański (1875-1875),
Isabelle Orleańską (1878-1961), od 1899 żonę swojego brata ciotecznego Jana Orleańskiego, księcia de Guise,
Jacques Orleańskiego (1880-1881),
Louise Orleańską (1882-1958), od 1907 drugą żonę Carlosa Tancredi Burbon-Sycylijskiego, babcię Jana Karola I, króla Hiszpanii (poprzez swoją córkę Marię Mercedes Burbon-Sycylijską),
Ferdinand Orleański, książę Montpensier (1884-1924), od 1921 męża Marii Isabelle Gonzales de Olañeta et Ibaretta, trzeciej markizy Valdeterrazo.

[edytuj] Nadzieja na przywrócenie monarchii

W 1873, przewidując restaurację monarchii przez Zgromadzenie Narodowe (po upadku Napoleona III, Filip wycofał swoje pretensje do tronu Francji na rzecz pretendenta legitymistów – Henryka, hrabiego de Chambord. Francuzi zrozumieli, że Filip zostanie w takim razie następcą Chamborda, w razie jego bezpotomnej śmierci i tym samym zjednoczy dwie różne linie pretendentów powstałe po 1830 roku. Jednak Chambord odmówił uznania trójkolorowej flagi Francji i nadzieje na restauracje monarchii znowu spełzły na niczym. W 1883 Chambord zmarł i tym samym wygasła linii francuskich Burbonów, Filip odziedziczył po nim pretensje do tronu jako król Filip VII z dynastii orleańskiej. Sprzeciwili się temu Karlistowscy pretendenci do tronu Hiszpanii – potomkowie w prostej linii króla Ludwika XIV.

Filip mieszkał w Sheen House, w Sheen, w Wielkiej Brytanii. Zmarł w Stowe House, w 1894.