Gaston Thorn
Z Wikipedii
| Gaston Egmond Thorn | |
| Data urodzenia | 1928 |
| Data śmierci | 2007 |
| Premier Luksemburga | |
| Okres urzędowania | od 1974 do 1979 |
| Przynależność polityczna | Partia Demokratyczna |
| Poprzednik | Pierre Werner |
| Następca | Pierre Werner |
Gaston Egmond Thorn (ur. 3 września 1928 w mieście Luksemburg, zm. 26 sierpnia 2007 w mieście Luksemburg) – polityk luksemburski, przewodniczący Komisji Europejskiej w latach 1981-1985.
W czasie II wojny światowej członek ruchu oporu, spędził kilka miesięcy w więzieniu. Po wojnie studiował prawo w Montpellier, Lozannie i Paryżu, a następnie praktykował je w Luksemburgu. Polityką zajął się w 1959 r., wstępując do liberalnej Partii Demokratycznej, której przewodniczącym był od 1961 r.
W latach 1969-1980 był ministrem handlu zagranicznego i ministrem spraw zagranicznych Luksemburga. W latach 1974-1979 był premierem kraju, w okresie 1977-1980 ministrem gospodarki. W latach 1959-1969 był też członkiem Parlamentu Europejskiego.
W 1980 r. Thorn został wybrany na przewodniczącego Komisji Europejskiej, zastępując na tym stanowisku Roya Jenkinsa i obejmując stanowisko 12 stycznia 1981 r. Był postrzegany jako człowiek związany z prezydentem Francji Valéry Giscardem d'Estaing i rzecznik interesów francuskich w polityce europejskiej.
Chociaż Thorn osobiście nie był zbyt ekspansywnym przewodniczącym, za jego kadencji Komisja rozszerzała swoje prerogatywy, kosztem krajów narodowych i Parlamentu Europejskiego, z którym Komisja była w stałych zmaganiach. Przygotował w ten sposób grunt pod jeszcze większe znaczenie Komisji za swojego następcy, Jacques'a Delors.
Po odejściu ze stanowiska Thorn przeszedł do sfery biznesu, zostając prezesem największej luksemburskiej kompanii medialnej. Był prezesem Banque Internationale de Luxembourg.
Thorn pozostał aktywny w polityce międzynarodowej, jako prezes International European Movement oraz członek Trilateral Commission i Jean Monnet Committee. Był też przewodniczącym Międzynarodówki Liberalnej, grupującej liberalne partie polityczne – był jej honorowym przewodniczącym.
Jego żoną była dziennikarka Liliane Thorn-Petit.
Gaspard-Théodore-Ignace de la Fontaine • Jean-Jacques Willmar • Charles-Mathias Simons • Baron de Tornaco • Emmanuel Servais • Baron de Blochausen • Édouard Thilges • Paul Eyschen • Mathias Mongenast • Hubert Loutsch • Victor Thorn • Léon Kauffmann •
Émile Reuter • Pierre Prüm • Joseph Bech • Pierre Dupong • Joseph Bech • Pierre Frieden • Pierre Werner • Gaston Thorn •
Pierre Werner • Jacques Santer • Jean-Claude Juncker
Walter Hallstein • Jean Rey • Franco Malfatti • Sicco Mansholt • François-Xavier Ortoli • Roy Jenkins • Gaston Thorn • Jacques Delors • Jacques Santer • Romano Prodi • José Manuel Durão Barroso
Paul-Henri Spaak • Oswaldo Aranha • José Arce • Herbert Vere Evatt • Carlos P. Romulo • Nasrollah Entezam • Luis Padilla Nevro • Lester B. Pearson • Vijaya Lakshmi Pandit • Eelco N. van Kleffens • José Maza • Rudecindo Ortega • Wan Waithayakon • Leslie Munro • Charles Habib Malik • Víctor Andrés Belaúnde • Frederick Henry Boland • Mongi Slim • Muhammad Zafrulla Khan • Carlos Sosa Rodriguez • Alex Quaison-Sackey • Amintore Fanfani • Abdul Rahman Pazhwak • Corneliu Mănescu • Emilio Arenales Catalan • Angie Elisabeth Brooks • Edvard Hambro • Adam Malik • Stanisław Trepczyński • Leopoldo Benites • Abdelaziz Bouteflika • Gaston Thorn • Hamilton Shirley Amerasinghe • Lazar Mojsov • Indalecio Liévano • Salim A. Salim • Rüdiger von Wechmar • Ismat T. Kittani • Imre Hollai • Jorge E. Illueca • Paul J. F. Lusaka • Jaime de Piniés • Humayun Rasheed Choudhury • Peter Florin • Dante Maria Caputo • Joseph Nanven Garba • Guido de Marco • Samir S. Shihabi • Stoyan Ganev • Samuel Insanally • Amara Essy • Diogo Freitas do Amaral • Razali Ismail • Hennadiy Udovenko • Didier Opertti Badan • Theo-Ben Gurirab • Harri Holkeri • Han Seung-soo • Jan Kavan • Julian Hunte • Jean Ping • Jan Eliasson • Haya Rashed Al-Khalifa • Srgjan Kerim
