In My Time of Dyin'

Z Wikipedii

In My Time of Dyin' – tradycyjny, anonimowy utwór, rodzaj "bluesa gospelowego", nagrany przez Boba Dylana na jego pierwszym albumie Bob Dylan w listopadzie 1961. Inne znane tytuły: In My Dying Room, Jesus Is Making Up My Dying Bed, Jesus Goin' to Make Up My Dying Bed, Jesus Gonna Make Up My Dying Bed, Jesus is a Dying-Bed Maker i Well, Well.

[edytuj] Historia utworu

Utwór ten zawsze cieszył się sporą popularnością czego dowodem jest to, że pojawiał się wśród najwcześniej nagrywanych pieśni.

• 3 grudnia 1927, na pierwszej swojej sesji nagraniowej, nagrał go Blind Willie Johnson jako Jesus Make Up My Dying Bed.
• W tym samym roku nagrał go kwartet gospelowy Thankful Quartet
• W październiku 1929 został nagrany przez Charleya Pattona, pod dziwnym tytułem Jesus Is A Dying-Bed Maker.
• 15 sierpnia 1933 nagrał go po raz pierwszy Josh White (pod pseudonimem "Singing Christian") jako Jesus Gonna Make Up My Dying Bed
• Dock Reed nagrał go w 1951
• W 1955 został nagrany powtórnie w Nowym Jorku przez Josha White'a jako Jesus Gonna Make Up My Dying Bed.

[edytuj] Wersja Boba Dylana

Robert Shelton w swoim tekście z okładki do albumu przypuszcza, że Dylan mógł posłużyć się zarówno wersją (wersjami) Josha White'a jak i Docka Reeda. Jednak dokładne wsłuchanie się w grę i śpiew Dylana może skłonić do uznania za wzór wersji Blind Willie'ego Johnsona. Dylan mógł się z nią zapoznać na wydanej w 1952 Anthology of American Folk Music Harry'ego Smitha (została ona wznowiona w 1997).

Niezależnie od tego jak było faktycznie, Josh White po wysłuchaniu wersji Dylana zaaprobował ją całkowicie mówiąc: Ten chłopak naprawdę wie co robi!

W tym okresie Dylan studiował muzykę bluesmana Roberta Johnsona oraz piosenkarza z Południa Richarda "Rabbita" Browna (który zyskał sławę w Nowym Orleanie). Echa techniki Johnsona można zauważyć w interpretacji tego utworu przez Dylana.

Muzyk zastosował tu dawny modalny styl strojenia, nie posługując się prawie progresją akordów, tylko użył techniki ślizgowej (ang. slide) wykorzystując w tym celu nakrętkę szminki do ust jego ówczesnej dziewczyny Suze Rotolo. Nadał utworowi dawne brzmienie, które różni się znacznie od wersji zarówno White'a jak i Reeda. Również śpiew Dylana, mającego wtedy 21 lat, jest nośnikiem wysoce emocjonalnych treści, które zawiera ten utwór o śmierci.

Z tego co wiadomo do tej pory Dylan nigdy nie wykonał tego utworu na żadnym znanym koncercie.

[edytuj] Dalsze wersje

• 24 lutego 1964 utwór został nagrany przez bluesmana "Mississippi" Freda McDowella i znalazł się na albumie My Home Is in the Delta
• W 1975 grupa Led Zeppelin nagrała tę kompozycję i umieściła na albumie Physical Graffiti
• W 1991 Lydia Lunch umieściła utwór na albumie Shotgun Wedding
• Zespół Pride and Glory również nagrał wersję tego utworu

[edytuj] Wersja Led Zeppelin

Zobacz więcej w osobnym artykule: In My Time of Dying.

[edytuj] Bibliografia

• Paul Williams. Bob Dylan. Performing Artist 1960-1973. The Early years. ISBN 1-84449-095-5
• Oliver Trager. Keys to the Rain. ISBN 0-8230-7974-0
• Chris Welch. Led Zeppelin: Dazed and Confused: The Stories Behind Every Song. ISBN 1-56025-818-7
• Dave Lewis. The Complete Guide to the Music of Led Zeppelin. ISBN 0-7119-3528-9

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Tekst: wersja White'a i Dylana