Józef Werobej

Z Wikipedii

Józef Werobej (ur. 17 września 1890 w Zalesie ^[1], zm. 27 kwietnia 1976 w Londynie) - generał brygady Wojska Polskiego, oficer rosyjskiej piechoty.

Po ukończeniu gimnazjum wstąpił do armii rosyjskiej, gdzie ukończył szkołę podoficerską i szkołę chorążych. Od 1911 oficer zawodowy rosyjskiej piechoty. Brał udział w walkach frontowych podczas I wojny światowej. W grudniu 1917 wstępuje do Ligi Oficerskiej I Korpusu Polskiego na Wschodzie. W okresie sierpień 1918 - lipiec 1920 dowódca kompanii i batalionu w 1 Pułku Strzelców Polskich (późniejszy 43 Pułk Strzelców Legionu Bajończyków) Armii Polskiej we Francji dowodzonej przez gen. Józefa Hallera. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Sierpień 1920 - grudzień 1931 pełniący obowiązki, potem dowódca 83 Pułku Piechoty w Kobryniu. Grudzień 1931 - grudzień 1934 dowódca 44 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych w Równem. Jako najstarszy dowódca pułku od stycznia do sierpnia 1933 pełnił obowiązki dowódcy dywizji pod nieobecność Edmunda Knoll-Kownackiego i w czasie choroby płk. dypl. Bronisława Regulskiego, dowódcy Piechoty Dywizyjnej. Od tego drugiego oficera w grudniu 1934 przyjął obowiązki dowódcy Piechoty Dywizyjnej 13 DP i pełni je do kwietnia 1939 kiedy to otrzymał dowództwo 9 Dywizji Piechoty. Dywizją tą dowodził w czasie kampanii wrześniowej. W składzie Armii "Pomorze" wykonywał zadanie niewykonalne bronić przejść przez "korytarz" pomorski. Po rozbiciu dywizji w Borach Tucholskich udało mu się wydostać z okrążenia i dołączyć do sztabu armii "Pomorze". 13 września formalnie objął dowództwo 4 DP. 19 września dostał się do niewoli niemieckiej.