Johannes Blaskowitz
Z Wikipedii
(1883-1948)
Johannes Albrecht Blaskowitz (ur. 10 lipca 1883 w Paterswalde, Prusy Wschodnie koło Wehlau, zm. 5 lutego 1948 w Norymberdze) – niemiecki generał piechoty, w armii niemieckiej począwszy od 1900. Oficer Reichswehry, brał udział w walkach I wojny światowej.
Dowódca wielu jednostek Wehrmachtu w czasie II wojny światowej. Podczas kampanii wrześniowej dowodził 8 Armią - po wojnie uznany winnym licznych zbrodni na ludności polskiej i jednym z odpowiedzialnych za zrujnowanie Warszawy. Blaskowitz, jako dowódca 8 Armii (wraz z Güntherem von Kluge dowodzącym 4 Armią), był głównym odpowiedzialnym[1] za zbrodnie Wehrmachtu w Wielkopolsce w okresie tzw. tymczasowego zarządu wojskowego (1 września - 25 października 1939).
W latach 1940-1944 dowódca 2 i 9 Armii niemieckiej oraz podczas operacji we Francji 1 Armią i Grupą Armii G. W 1945 dowodził Grupą Armii H w Holandii. Od 10 kwietnia 1945, jako dowódca "Twierdzy Holandia" (niem. Festung Holland), odmówił[2] kapitulacji przed aliantami oczekując na wydanie rozkazu przez dowództwo niemieckie lub jego kapitulację. Po złożeniu broni przez podległe mu oddziały został skierowany do niewoli, którą spędził najpierw w Dachau, a następnie w obozie jenieckim w Allendorf.
Po wojnie Blaskowitz przebywał w Norymberdze w areszcie śledczym, gdzie był przesłuchiwany w procesie Naczelnego Dowództwa Wehrmachtu (niem. Oberkommando der Wehrmacht, OKW). Na początku 1948 został oskarżony[2] o zbrodnie wojenne, jednakże na skutek samobójczej śmierci (rzucając się w dół w rotundzie Pałacu Sprawiedliwości[2] w Norymberdze) w dniu 5 lutego 1948, w trakcie trwania procesu, ostatecznie nie został osądzony i skazany.
[edytuj] Kontrowersje
Kwestia odpowiedzialności Blaskowitza za zbrodnie wojenne, zwłaszcza wydarzenia z lat 1939 i 1940 w okupowanej Polsce jest sporna. Po zakończeniu kampanii wrześniowej Blaskowitz dowodził niemieckimi wojskami okupacyjnymi w Polsce, sprawował też zwierzchnictwo nad niemiecką policją i żandarmerią. Blaskowitz miał się wówczas sprzeciwić się[potrzebne źródło] zbrodniom wojennym SS i policji na polskiej ludności cywilnej i nawet spowodował postawienie pewnej ilości zbrodniarzy przed sądami[potrzebne źródło] polowymi z orzeczonymi wyrokami śmierci. Wyroki skazujące uchylono po interwencji Hansa Franka u Hitlera, a Blaskowitz został przeniesiony na front zachodni, Blaskowitz, prawdopodobnie w związku z tymi wydarzeniami, jako jedyny z dowódców armii nie został awansowany (rozpoczął i zakończył wojnę jako Generaloberst) w toku wojny. Resztę wojny spędził na froncie zachodnim, między innymi jako dowódca sił okupujących Holandię. Jest możliwe, iż hipoteza[potrzebne źródło] o zabójstwie przez więźniów z SS w Norymberdze była spowodowana zemstą za wyroki na członków SS, do których doprowadził Blaskowitz.
Przypisy
- ↑ Zbrodnie Wehrmachtu w Wielkopolsce w okresie zarządu wojskowego (1 września-25 października 1939). Kalisz: Okręgowa Komisja Badania Zbrodni Hitlerowskich w Łodzi, Instytut Pamięci Narodowej, 1986, ss. 12-16.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Gerd Ueberschär: Wojskowe elity III Rzeszy. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 2004, s. 46. ISBN 83-11-09880-8.
