Karabin maszynowy DSzK

Z Wikipedii

Diegtiariewa-Szpagina Krupnokalibiernyj (DSzK)
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Rodzaj	wielkokalibrowy karabin maszynowy
Historia
Prototypy	1938
Produkcja seryjna	1938 – ??
Dane techniczne
Kaliber	12,7 mm
Nabój	Nabój 12,7 x 107 mm
Wymiary
Długość	1626 mm
Długość lufy	1000 mm
Długość linii celowniczej	1100 mm
Masa
broni	155 kg (karabin na podstawie)
karabinu właściwego	34 kg
wyposażenia dodatkowego	9 kg (załadowana taśma 50-nab.)
Inne
Prędkość pocz. pocisku	840 – 860 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna	550 – 600 strz./min
Szybkostrzelność praktyczna	80 strz./min
Zasięg skuteczny	1500-2000 m (do celów naziemnych) 1000 m (do celów powietrznych)

DSzK wz. 1938 (ros. Дегтярева – Шпагина Крупнокалиберный, ДШК) – wielkokalibrowy karabin maszynowy kalibru 12,7 x 107 mm, konstrukcji radzieckiej, z okresu przed II wojną światową.

[edytuj] Historia

W 1930 Wasilij Diegtiariow opracował wkm DK. Jego układ konstrukcyjny, zasada działania, ryglowanie oparte były na innym dziele tego konstruktora – ręcznym karabinie maszynowym DP. Nie była to zbyt udana konstrukcja. Mimo przyjęcia broni w 1934 do uzbrojenia armii radzieckiej, wyprodukowano niewielką jej ilość. Ostatecznie w 1939 karabin został wycofany z uzbrojenia. Równocześnie trwały prace modernizacyjne podjęte przez G. Szpagina i Kolesnikowa. Pierwszy z nich opracował mechanizm zasilania taśmowego typu bębnowego, a drugi – uniwersalną podstawę kołowo-trójnożną. Broń ta została przyjęta do uzbrojenia w 1938, pod oznaczeniem DSzK (skrót od Diegtiariowa-Szpagina Krupnokalibiernyj – Wielkokalibrowy Diegtiariowa i Szpagina).

W 1946 została przyjęta do uzbrojenia odmiana broni oznaczona DSzK wz. 1938/46. Nazywana była ona także DSzKM. Podstawowa zmiana w stosunku do pierwowzoru polegała na zastosowaniu donośnika przesuwakowo-dźwigniowego. Daje on możliwość donoszenia taśmy nabojowej z lewej lub prawej strony broni po odpowiednim przestawieniu elementów.

[edytuj] Służba

Wkm DSzK znajdował się w uzbrojeniu armii radzieckiej przez cały okres II wojny światowej. Służył głównie do obrony przeciwlotniczej. Występował w pododdziałach piechoty na podstawie kołowo-trójnożnej (kołowej, rozkładanej na trójnożną). Często był ustawiany na skrzyniach ciężarówek jako "samobieżny". W oddziałach pancernych, montowany był na wieżach czołgów ciężkich IS-2 i IS-3, a także ciężkich dział samobieżnych ISU. W 1943 znalazł się w uzbrojeniu LWP. Wkm-y DSzK pozostały w uzbrojeniu również po zakończeniu wojny. Początkowo był podstawowym typem wielkokalibrowego karabinu maszynowego w armiach Układu Warszawskiego. Stosowany był też w innych państwach zaopatrywanych w uzbrojenie przez ZSRR. Stał się drugim co do popularności na świecie systemem wkm-u, po amerykańskim Browning M2. Od połowy lat 50., rozpoczął się proces ich wymiany na nowsze typy wkm-ów (głównie NSW i KPW). Obecnie karabiny maszynowe DSzK i DSzKM zostały wycofane z uzbrojenia przez większość armii. W Europie jest używany przez armie krajów mające na uzbrojeniu starsze czołgi radzieckie (T-54 i T-55) np. Rumunię. DSzK jest nadal popularną bronią w krajach trzeciego świata.

[edytuj] Konstrukcja

Karabin działa na zasadzie odprowadzenia gazów prochowych przez boczny otwór w ściance lufy. Komora gazowa posiada regulator z trzema otworami o różnych średnicach. Zasilany jest taśmowo z metalowej taśmy elastycznej o ogniwach otwartych i pojemności 50 nabojów. Donośnik jest napędzany przez suwadło. Ryglowanie za pomocą rygli symetrycznych, rozchylanych w płaszczyźnie poziomej. Mechanizm uderzeniowy bijnikowy. Bijnik połączony na stałe z suwadłem. Mechanizm spustowy tylko do ognia ciągłego.