Kazimierz Simm

Z Wikipedii

Kazimierz Jan Simm (ur. 9 stycznia 1884 r. w Tarnowie, zm. 24 września 1955 r. w Poznaniu) – zoolog, entomolog.

Absolwent gimnazjum w Tarnowie, które ukończył z odznaczeniem. W latach 1904-1909 odbył studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, które ukończył egzaminem dla nauczycieli. W następnych latach, do 1919 r., pracował w Katedrze Zoologii UJ pod kierunkiem prof. Antoniego Wierzejskiego. Zajmował się m. in. fauną wód słodkowodnych - z czasem został najwybitniejszym w Polsce znawcą gąbek słodkowodnych.

Od 1920 r. pracował jako profesor nowo powołanej Akademii Rolniczej w Bydgoszczy. Po jej przeniesieniu do Cieszyna i zmianie nazwy, w latach 1922–1937 był profesorem zoologii w Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Cieszynie. Wykładał tam zoologię, biologię, entomologię, genetykę i ochronę roślin przed szkodnikami. W tym czasie specjalizował się w entomologii stosowanej, ze szczególnym uwzględnieniem szkodników rolniczych. W międzyczasie w 1927 r. habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1937 r. był profesorem zoologii na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Poznańskiego. Lata II wojny spędził w Krakowie. Po wojnie powrócił na uniwersytet do Poznania.

Był autorem blisko 50 prac naukowych, ponad 50 publikacji popularnonaukowych i publicystycznych . W latach 1924-1926 był redaktorem wychodzącego w Cieszynie i wysoko ocenianego miesięcznika "Przyrodnik". Opublikował także dwa dwutomowe podręczniki akademickie: pierwszą w Polsce "Entomologię" (1924-1925) i "Zoologię" (1948-1949).

W czasie pobytu w Cieszynie pracę naukową i dydaktyczną łączył z poznawaniem uroków Pogórza Cieszyńskiego i Beskidu Śląskiego. Został członkiem cieszyńskiego Oddziału PTT "Beskid Śląski". Kierował w nim m. in. oddziałową Komisją Ochrony Przyrody. W tym czasie zwrócił uwagę na potrzebę ochrony walorów przyrodniczych tych terenów. W artykułach, zamieszczanych również w wydawnictwach turystycznych, apelował m. in. o utworzenie rezerwatu przyrody na Baraniej Górze oraz o objęcie ochroną cisów i dorodnych paklonów w rejonie Tułu. To on również w 1924 r. zaproponował dla hacquetii polską nazwę - cieszynianka wiosenna - dla zaznaczenia, że w okolicach Cieszyna ten gatunek rośliny występuje w Polsce najliczniej.

[edytuj] Wybrane publikacje

• Muzeum przyrodnicze, wskazówki do sporządzania i konserwowania zbiorów przyrodniczych. Wyd. B. Kotula, Cieszyn 1924;
• Entomologja, Cz. 1. Wyd. Ks. "Kresy", Cieszyn 1924;
• Entomologja, Cz. 2: Przegląd systematyczny z szczególnem uwzględnieniem szkodników rolniczych. Wyd. Ks. "Kresy", Cieszyn 1925;
• O cisach cieszyńskich, w: "I. Rocznik Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego «Beskid Śląski» w Cieszynie", Cieszyn 1930;
• O przyrodzie Beskidu Śląskiego, w: „Wierchy” 1931, R. 9;
• Przyroda Beskidu Śląskiego, w: "II. Rocznik Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego «Beskid Śląski» w Cieszynie", Cieszyn 1931;
• Turystyka a ochrona przyrody, w: "III. Rocznik Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego «Beskid Śląski» w Cieszynie", Cieszyn 1932;
• Osobliwość dendrologiczna Beskidu Śląskiego (paklony - przyp. aut.), w: "IV. Rocznik Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego «Beskid Śląski» w Cieszynie", Cieszyn 1933;
• Zoologia dla przyrodników i rolników, t. I Poznań 1948;
• Zoologia dla przyrodników i rolników, t. II Poznań 1949;
• Zwierzęce szkodniki Muzeów. Wyd. Związek Muzeów w Polsce, Kraków 1949;
• Gąbki Porifera, Wyd. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1953;
• Gąbki słodkowodne. Z 22 rysunkami w tekście. /Popularne Monografie Zoologiczne Nr 9/, Wyd. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1960 (oprac.);