Kierdeja (herb szlachecki)
Z Wikipedii
Kierdeja - herb szlachecki
Tarcza dzielona w słup, w polu prawym błękitnym, trzy lilie w słup, pole lewe czerwone, w klejnocie trzy pióra strusie
Najwcześniejsze wzmianki:
Według źródeł był to herb nadany przez Ludwika Węgierskiego Kierdejowi, który miał być pochodzącym z Krymu potomkiem chana Tatarów Perekopskich. Ponieważ Kierdej wyróżnił się podczas zdobywania zamku bełzkiego w 1377 otrzymał w nagrodę indygenat polski. Świadectwem tego wydarzenia są lilie wzięte z herbu królewskiego rodu Andegawenów. Od tegoż Kierdeja pochodzić miały rody, które przybrały nazwiska od przypadłych im po wielkim protoplaście posiadłości: Hosckich z Hoszczy, Tajkurskich z Tajkur, Czapliców-Szpanowskich ze Szpanowa.
Herb wielu rodzin szlacheckich pochodzących z Wołynia, Litwy i ziemi chełmskiej.
Znane są średniowieczne znaki pieczętne: 1451 - Hryczko Kierdejowicz z Pomorzan, wojewoda podolski; 1454 - Wańko z Kwasiłowa, kasztelan chełmski.
Pierwszy raz pojawia się w źródłach pisanych, sądowych 1436 r.
Czaplic, Dzius, Dziusa, Dziusz, Dżusa, Girdziewicz, Girsztowt, Hojski, Hoscki, Hościł, Hoścki, Jarmund, Kierdej, Kierdeja, Kierdejowicz, Kiernicki, Koziński, Krzywicki, Krzywiecki, Mniszyński, Mylski, Pohorecki, Szpanowski, Wielhorski.
Bibliografia:
- Szymon Okolski Orbis Polonus – Kraków, 1641-1643
- Ks. Wojciech Wijuk Kojałowicz Herbarz szlachty Wielkiego Księstwa Litewskiego zwany Nomenclator - (1660) 1897
- Zbigniew Leszczyc Herby szlachty polskiej – Lwów 1908
- Tadeusz Gajl Herby szlacheckie Rzeczypospolitej Obojga Narodów – Gdańsk 2003
Zobacz też: herbarz, heraldyka, lista herbów
