Kościół św. Antoniego w Nowej Soli

Z Wikipedii

Kościół pw. św. Antoniego w Nowej Soli autorstwa berlińskiego architekta Friedricha Augusta Stülera, utrzymany w stylistyce neoromanizmu. Kamień węgielny położono 9 kwietnia 1835. Budowę ukończono w 1839.

Wybudowany z charakterystycznej czerwonej cegły, jednoprzestrzenny, stroną prezbiterialną skierowany na północ. Założony na rzucie prostokąta z wydzieloną we wnętrzu półkolistą absydą. Od północy przylega pięcioboczna zakrystia, od południa ośmioboczna wieża z zegarem. Wnętrze opięte dwukondygnacyjnymi emporami, wspartymi na filarach. Elewacje ze schodkowymi szczytami zdobione bogatymi gzymsami. Wieża sześciokondygnacyjna, zakończona tarasowo.

Olejny obraz Wniebowstąpienia Chrystusa, kopię Antoniego Allegri, ufundował Kronprinz pruski.

Organy zbudował prawdopodobnie mistrz organowy Georg Ludwig Hartig. Trzy dzwony odlał w 1839 Puchler w akordzie d-moll. Dwa z nich zostały w 1917 zabrane na cele wojskowe. Nowe dzwony odlał Geitner we Wrocławiu. Ale i tych nie oszczędziły wojny.

Po wojnie w świątyni rozpoczęli swoją posługę oo. kapucyni. W 1950 roku dekretem Kurii we Wrocławiu powstała tu parafia pw. św. Antoniego. Wnętrze świątyni dostosowane zostało do liturgii katolickiej. Kościół pw. św. Antoniego został odmalowany, otrzymał trzy nowe ołtarze, dwa nowe dzwony (wykonane w odlewni Jana Felsztyńskiego w Przemyślu) oraz nowoczesne witraże zaprojektowane przez Marię Powalisz Bardońską z Poznania.

Na terenie parafii znajduje się kościółek pw. św. Barbary. Został on zbudowany w 1900 przez starokatolików. Należy do zabytków kultury materialnej, ponieważ wzniesiono go w stylu czystego neogotyku angielskiego. Klasztor oo. kapucynów mieści się w odbudowanym przez zakon szpitalu joannitów z 1861.

Zamknięcie prezbiterium	Prezbiterium	Nawa	Witraż po lewej stronie
Empory	Kruchta	Elewacja kościoła	Kruchta fragment
Pomnik Jana Pawła II	ogólny wygląd kościoła (przód)	ogólny wygląd kościoła (tył)