Kościół św. Klary i św. Jadwigi we Wrocławiu
Z Wikipedii
Kościół św. Jadwigi we Wrocławiu wraz z dawnym klasztorem zakonu żeńskiego św. Klary należy dziś do sióstr Urszulanek Unii Rzymskiej, prowadzących tu Publiczne Gimnazjum oraz Prywatne Żeńskie Liceum Ogólnokształcące.
Klaryski sprowadziła do Wrocławia w 1257 księżna Anna Przemyślidka, wdowa po księciu Henryku II Pobożnym i ulokowała w pozostającej pod bezpośrednią władzą książęcą lewobrzeżnej części miasta . Ponadto klaryski otrzymały i aż do początków XIX wieku zarządzały także pobliskimi odrzańskimi wyspami - Bielarską i Słodową. Dysponowały najpierw drewnianym, później gotyckim klasztorem i kościołem, który - u szczytu zamożności zakonu - w latach 1696-99 został całkowicie przebudowany w stylu barokowym.
Nietypowa jest dyspozycja przestrzenna kościoła - jest on bowiem pozornie halowy, a właściwie jednonawowy, lecz przylega do niego od północy na całej długości kaplica o szerokości porównywalnej z szerokością nawy i jednakowej z nią wysokości. Obie niemalże równorzędne przestrzennie części kościoła zostały w czasach baroku podwyższone o kilka metrów i nakryte wspólnym dachem. Od południowego zachodu przylega do kościoła wieża, od końca XVII w. do II wojny światowej nakryta barokowym hełmem.
Klaryski, które przez blisko pół tysiąclecia mieszkały w tym miejscu, początkowo - do XIV wieku - przyjmowały do swego zakonu jedynie kandydatki z rodów książęcych i rycerskich, a i później, kiedy mogły do tego zakonu wstępować córki mieszczan, to zamkniętą miały możliwość piastowania wyższych godności. Opatkami mogły być przez pierwsze dwieście lat tylko córki książęce. W kaplicy (pod wezwaniem św. Jadwigi) tego naówczas elitarnego klasztoru pochowano Henryka III Białego, Henryka V Grubego i Henryka VI Dobrego, ostatniego z wrocławskich książąt, a także kilkanaście książęcych córek ze śląskich Piastów. Ocalałe płyty nagrobne są obecnie eksponowane w Mauzoleum Piastów Śląskich w kościele św. Klary. W ediculi w filarze między kaplicą a kościołem mieści się urna z sercem księżniczki Karoliny, zmarłej w 1707 ostatniej Piastówny.
W 1810 klasztor przejęły urszulanki; prowadziły one we Wrocławiu dwie szkoły dla dziewcząt: przy Ritterplatz (pl. Nankiera) i na Karłowicach, przy Corsoallee (ul. Kasprowicza, do 1928 poza granicami miasta)). W 1945 klasztor nie uległ większym zniszczeniom; urszulanki niemieckie, wobec faktu zmiany granic państwowych po wojnie zwróciły się do przełożonej prowincji polskiej Sióstr Urszulanek Unii Rzymskiej z propozycją przekazania klasztoru. Polskie urszulanki musiały zostawić na Wschodzie domy we Lwowie, Kołomyi i Stanisławowie i chętnie propozycję tę zaakceptowały. Nowa szkoła dla dziewcząt uruchomiona została formalnie w listopadzie roku 1946.
O ile uszkodzenia budynków klasztornych były niewielkie, to kościół został w 1945 zrujnowany. Zniszczeniu uległy dach i sklepienia, spłonął też barokowy hełm (do dziś nie odbudowany, przez co wieża nie stanowi jak niegdyś silnej dominanty). Dawny kościół św. Klary przestropowano żelbetową płytą, skuwając resztki uszkodzonej barokowej dekoracji i wprowadzając podziały ścian sugerujące położenie dawnych gotyckich sklepień, po czym urządzono w nim Mauzoleum Piastów. Dawna boczna kaplica św. Jadwigi, która zachowała barokowy charakter, uzyskała w ten sposób rangę głównej przestrzeni sakralnej zespołu.
