Kościół Zmartwychwstania Pańskiego w Poznaniu
Z Wikipedii
Kościół Zmartwychwstania Pańskiego (zwany też Kościołem Zmartwychwstańców) - Kościół na poznańskiej Wildzie.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Kiedy w roku 1900 włączono Wildę w granice Poznania teren ten należał do Kościoła Bożego Ciała. Proboszcz tej parafii, ks. Leon Rankowski podjął starania o ustanowienie dla nowej dzielnicy własnej parafii w 1913 roku, zwłaszcza, że w latach 1904-1907 na Wildzie przy Bismarckplatz (obecnie Rynek Wildecki) wzniesiono już ewangelicko-augsburski kościół św. Mateusza (obecnie rzymskokatolicki Kościół Matki Boskiej Królowej). Ostatecznie zgodę na powstanie nowej świątyni uzyskano w 1916 roku, w 950. rocznicę chrztu Polski. Pierwszy projekt opracował Roger Sławski, jednak I wojna światowa i powojenny kryzys sprawiły, że kościół nie powstał. Do pomysłu powrócono w 1922 roku, gdy kard. Edmund Dalbor sprowadził do Poznania księży ze Zgromadzenia Zmartwychwstańców. W 1923 roku ostatecznie erygowano nową parafię, której prowadzenie powierzono właśnie zmartwychwstańcom. Nowa świątynia powstała w latach 1923-1926 według projektu Aleksandra Kapuścińskiego jako wotum poznaniaków za odzyskanie w 1918 roku niepodległości. Jej konsekracja miała jednak miejsce dopiero w 1949 roku.
W 1958 roku przy kościele powstało Niższe Seminarium Duchowne Księży Zmartwychwstańców mające od roku 1993 status niepublicznego liceum ogólnokształcącego.
[edytuj] Opis
Halowa świątynia jednonawowa na planie prostokąta z przylegającym prezbiterium w stylu neoklasycznym z elementami neorenesansowymi oraz neobarokowymi przykryta płaskim, kasetonowym stropem. Do kościoła prowadzi okazały portyk utrzymany w porządku jońskim. Na trzech kolumnach wznosi się tympanon z kartuszem przedstawiającym herb zgromadzenia zmartwychwstańców.
Na południe od zasadniczej bryły kościoła wznosi się kampanila zaprojektowana przez Tadeusza Hornunga, wznosząca się na wysokość 43 m. W drugiej połowie lat 30. XX wieku dodano na niej cztery figury polskich świętych: Andrzeja Boboli, św. Kazimierza, Stanisława ze Szczepanowa oraz Jana Kantego wykonane przez Jana Żoka. Za kościołem znajduje się grota z Matką Boską z Lourdes.
Wnętrze również utrzymane w stylu neoklasycznym, w prezbiterium, przykrytym sklepieniem kolebkowym, znajduje się stiukowa figura Chrystusa z 1923 roku, sprowadzona z Włoch, polichromowana w latach 60. XX wieku. Nawę przykrywa kasetonowy strop, zaś jej ściany zdobią półkolumny utrzymane w porządku jońskim. Po bokach prezbiterium ołtarze boczne z 1924 roku, w których znajdują się, również sprowadzone z Włoch, figury z 1924 roku: w lewym Matka Boska Niepokalanie Poczęta, a w prawym św. Józef. Kolejne dwa ołtarze boczne pochodzą z 1947 roku. W lewym znajduje się polichromowana rzeźba św. Teresy z Lisieux, zaś w prawym św. Antoni. Uwagę zwraca również drewniana ambona z 1923 roku ufundowana przez Michała Bajerleina. Znajdują się na niej rzeźby przedstawiające czterech ewangelistów, św. Pawła i Chrystusa Dobrego Pasterza. Baldachim nad amboną wieńczy figura Michała Archanioła, będąca kopią figury przeniesionej z Bramy Dębińskiej na budynek szkoły przy Słowackiego (pełnowymiarowa kopia znajduje się też na ścianie kamienicy przy Różanej 13). Konfesjonały pochodzą z lat 1946-1948, zaś empora z organami z lat 30. XX wieku.
W kruchcie znajdują się dwie tablice: z 1974 roku upamiętniająca Władysława Zapłatę, generała zgromadzenia, oraz z 1980 roku, upamiętniająca stulecie zmartwychwstańców na ziemiach polskich.
[edytuj] Bibliografia
- Jerzy Sobczak, Kościoły Poznania, Poznań 2006, Wydawnictwo Debiuty ISBN 83-922466-4-0
