Z Wikipedii
Kocimiętka właściwa (Nepeta cataria L. ) - gatunek byliny z rodziny jasnotowatych. Występuje w Ameryce, Azji i Europie. W Polsce gatunek niezbyt pospolity.
[edytuj] Charakterystyka
- Pokrój
- Roślina zielna o przyjemnej, cytrynowej woni, osiąga wysokość od 45 do 120 cm.
- Łodyga
- Rozgałęziona, miękko owłosiona.
- Liście
- Naprzeciwległe, krótkoogonkowe, dolne trójkątne, górne podługowate, na obrzeżach ząbkowane, u nasady w kształcie serca, z wierzchu omszone w kolorze zielonym, od spodu gładkie koloru szarego.
- Kwiaty
- W postaci kielichów, od spodu zakończone okółkami. Kwitnie biało lub różowo. Dolna warga korony nakrapiana purpurowo. Okres kwitnienia przypada od czerwca do sierpnia.
- Owoc
- Poczwórna rozłupnia, gładka i naga.
- Biotop
- Rośnie na glebach mineralnych, na stanowiskach osłonecznionych i lekko zacienionych. Można ją spotkać na poboczach dróg, w ruinach, w zaroślach, przy zabudowaniach i płotach oraz na polach uprawnych (chwast). Hemikryptofit, chamefit. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla SAll. Onopordenion [1].
[edytuj] Zastosowanie
- Roślina lecznicza
- surowiec zielarski : ziele (Herba Nepetea catariae). Ziele zawiera olejek eteryczny (do 0,7%), gorycze i garbniki.
- Działanie: moczopędne, żółciopędne, uspokajające, przyspiesza proces trawienia. Stosuje się głównie do leczenia zaburzeń układu nerwowego i chorób układu trawienia.[2]
- Zbiór i suszenie: zbiera się w czasie kwitnienia rośliny, podczas suchej i słonecznej pogody. Suszy w miejscach przewiewnych i zacienionych lub w suszarni w temperaturze do 35 stopni. Surowiec przechowuje się w zamkniętych pojemnikach
- Roślina miododajna
[edytuj] Ciekawostki
- Liście wydzielają miętowo-cytrynowy zapach, który przyciąga koty (stąd nazwa – koty baraszkując w tej roślinie bardzo często doszczętnie ją niszczą).
- Niektórzy pszczelarze obsadzają kocimiętką ule, gdyż przyciąga nie tylko pszczoły ale i inne owady. Roślina występuje też pod nazwą nepeta, która pochodzi od rzymskiego miasta Nepeta. Rzymianie uprawiali ją w swoich ogrodach i używali jako przyprawy do potraw oraz do celów leczniczych.
Przypisy
- ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
- ↑ Jindřich Krejča, Jan Macků: Atlas roślin leczniczych. Warszawa: Zakł. Nar. im. Ossolińskich, 1989. ISBN 83-04-03281-3.
[edytuj] Bibliografia
- Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
- Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
Galeria zdjęć i grafik
