Kodeks (książka)
Z Wikipedii
Kodeks – jedna z form książki. Jest to zbiór kart złączonych (szytych, klejonych) na jednym z brzegów nazywanym grzbietem książki. Forma ta, stosowana od końca I wieku n.e., jest obecnie najpopularniejszą formą książki, do innych zaliczmy: zwój, leporello, książkę mówioną, książkę elektroniczną.
Nazwa "kodeks" pochodzi z łac. codex – 'pień drzewa', 'kloc drzewny'.
Zaletą kodeksu jest możliwość pisania po obu stronach kart. W przypadku zwojów opistografia była rzadko stosowana (zwijać można było tylko w jedną stronę), a jeżeli już stosowano, po drugiej stronie zapisywano tekst innego dzieła. Kodeksy pozwalały więc na oszczędzanie materiału rękopiśmiennego. Częściej jednak niż zwoje podlegały uszkodzeniom. Niszczyły się zwłaszcza narożniki, ponadto często wypadały kartki. W przypadku rękopisów biblijnych rezultatem wypadania kartek jest np. brak zakończenia Ewangelii Marka (16, 9-20) oraz tzw. Pericope adulterae w Ewangelii Jana (7, 53 - 8, 11), których brak w wielu starożytnych kodeksach. Nie mają ich najważniejsze rękopisy biblijne: Kodeks Synajski i Kodeks Watykański[1].
Spis treści |
[edytuj] Początki kodeksu
Początki kodeksu sięgają I wieku i związane są z literaturą pierwszych chrześcijan. Tylko cztery spośród zachowanych dotychczas rękopisów biblijnych spisanych zostało na zwojach, ale aż trzy z nich jest tzw. opistografami, tzn. zwojami, po których drugiej stronie zapisano nowy tekst. Zachował się tylko jeden oryginalny zwój. Kodeks upowszechnił się w IV wieku i wyparł zwój[2].
Zdaniem ekspertów od kodeksów Ewangelia Marka od samego początku mogła być kodeksem. Dowodzi tego:
- Rozmiary perykop, które w wielu przypadkach są zgodne z rozmiarami zapisanych obustronnie kart papirusowych.
- Brak zakończenia Marka w kodeksach reprezentujących tekst aleksandryjski (Mk 16, 9-20). W zwojach najbardziej chronioną częścią jest koniec księgi.
- Uwaga Papiasza, iż Marek spisywał słowa i czyny Pańskie nie według kolejności, w jakiej następowały[3]. Zazwyczaj jest to interpretowane w ten sposób, iż kolejność opisywanych wydarzeń nie była zgodna z chronologią. Zdaniem jednak Skeata pisał na kartkach, które później ułożone w kodeks[4].
Również Apokalipsa mogła być kodeksem. Dowodzi tego:
- Siedem listów z rozdziałów 2-3.
- Wizja księgi zapieczętowanej z Ap 5, 1 nn. Siedem pieczęci wskazuje raczej na kodeks niż zwój.
- Księga zapisana jest od wewnątrz i zewnątrz[5].
- Księga została otwarta (Ap 5, 2-3; 6, 1 nn), nie rozwinięta.
Najstarszy rękopis Nowego Testamentu, Papirus Rylandsa 457 (p52), był kodeksem. Kodeks ten zawierał tekst Ewangelii Jana na około 130 stronach.
[edytuj] Pierwsze kodeksy
W najstarszych kodeksach pisano w kolumnach, bez odstępów między wyrazami i zdaniami. Taki sposób pisania określa się jako stychometryczny (gr. 'stichos' - rząd, linia). Już w IV wieku wchodzi w użycie kolometryczny (gr. 'kolon' - człon) system pisania, zastępujący brak interpunkcji. W każdej linii tekstu umieszczano tę część zdania, która miała wewnętrzny sens. Tę formę po dziś dzień się stosuje w przekładach poetyckich partii Pisma Świętego.
Ze względu na kształt liter kodeksy dzieli się na majuskułowe i minuskułowe.
[edytuj] Kodeksy w Europie
Kodeksy średniowieczne były to księgi zawierające teksty religijne. Pisano je na pergaminie, czyli odpowiednio wyprawionej skórze cielęcej, gdyż nie znano wówczas papieru. Przed rozpoczęciem pracy nad przepisywaniem tekstów, trzeba było zlikwidować chropowatość, wygładzając karty pumeksem lub ostrzem noża i nakreślić linie. Ozdabianie kart było bardzo pracochłonne. Iluminatorzy tworzyli niewielkie, lecz efektowne rysunki, tzw. iluminacje. Gotowe karty zszywano i oprawiano w płytki z kości słoniowej lub pozłacaną blachę wysadzaną klejnotami.
Największym rękopiśmiennym kodeksem jest Kodeks Gigas.
Po roku 1120 zaczęto pisać na papierze. Około roku 1400 papier dominował już w Europie.
[edytuj] Literatura
- David Diringer, The Book Before Printing: Ancient, Medieval and Oriental, Courier Dover Publications, New York 1982, ISBN:0486242439
- C.H. Roberts — T.C. Skeat, The Birth of the Codex, Oxford University Press, New York — Cambridge 1983.
- L.W. Hurtado, The Earliest Christian Artifacts: Manuscripts and Christian Origins, Cambridge 2006.
Przypisy
- ↑ Błądząca kartka z tekstem J 7, 53 – 8, 11 zawędrowała nawet do apokryficznej Ewangelii Hebrajczyków, o czym świadczy Euzebiusz z Cezarei (Historia Kościelna, III, 39, 17).
- ↑ L.W. Hurtado, The Earliest Christian Artifacts: Manuscripts and Christian Origins, Cambridge 2006, pp. 43-93
- ↑ Za: Euzebiusz z Cezarei, Historia Kościelna, III, 39, 15.
- ↑ C.H. Roberts – T.C. Skeat, The Birth of the Codex, Oxford University Press, New York – Cambridge 1983, pp. 38-61.
- ↑ Jako kontrargument pada ten, że w Ezch 2, 9-10 też jest mowa o księdze zapisanej z obu stron, a nie mogło być mowy o kodeksie, tym bardziej, że "zwój został rozwinięty" (Ezch 2, 10).
