Lockheed U-2

Z Wikipedii

U-2R lub TR-1
Lockheed U-2 Dragon Lady
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Lockheed
Typ	samolot rozpoznawczy
Załoga	1
Historia
Data oblotu	1 sierpnia 1955
Zachowane egzemplarze	54
Dane techniczne
Napęd	Jeden silnik turboodrzutowy Pratt & Whitney J75-P-13B
Wymiary
Rozpiętość	30,9 m
Długość	19,2 m
Wysokość	4.8 m
Powierzchnia nośna	92.9 m²
Masa
Użyteczna	6,800 kg
Startowa	18,600 kg
Osiągi
Prędkość maksymalna	821 km/h
Pułap	27 400 m
Zasięg	5633 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
Brak
Użytkownicy
USAF

Lockheed U-2 - amerykański wysokościowy samolot rozpoznawczy zbudowany na zamówienie CIA, lecz użytkowany również przez USAF i NASA. Samolot otrzymał nieoficjalny przydomek "Dragon Lady".

[edytuj] Konstrukcja

Stratosferyczny jednosilnikowy odrzutowy samolot rozpoznawczy o konstrukcji półskorupowej wykonanej z duraluminium, z charakterystycznymi skrzydłami o dużej rozpiętości, nadającymi samolotowi własności lotne szybowca. Kabina z fotelem katapultowym (tylko późniejsze wersje) hermetyzowana częściowo (zapewniająca na dużych wysokościach ciśnienie odpowiadające ciśnieniu atmosferycznemu na wysokości 8800 m n.p.m.) wymaga noszenia przez pilota całkowicie ciśnieniowego kombinezonu, zbliżonego konstrukcyjnie do skafandrów astronautów (model S1034 produkcji David Clark Company).

Na godzinę przed startem, a potem w ciągu całego lotu pilot oddycha czystym tlenem, co ma obniżyć zawartość azotu we krwi, zwiększyć jej wysycenie tlenem i zredukować następstwa hipoksemii w wyniku ewentualnej dekompresji na znacznej wysokości.

Nowe wyposażenie kokpitu.
Pilot jest już odcięty od powietrza atmosferycznego, oddycha czystym tlenem z systemów pokładowych.

Na pokładzie znajdują się urządzenia radiolokacyjne i fotograficzne umożliwiające obserwację obiektów położonych do 480 km w bok od samolotu. Wiele urządzeń znajduje się w stałych zasobnikach w skrzydłach. Podwozie jednośladowe chowane, z odrzucanymi przy starcie podpórkami pod skrzydłami. W latających obecnie wersjach sukcesywnie do roku 1998 zmodernizowano napęd, wymieniając go na lżejsze i oszczędniejsze jednostki General Electric F-118-101, zapewniające jednocześnie większą siłę ciągu.

Modernizacji za ok. 1,7 mld. USD/szt. poddano również awionikę, wyposażenie kokpitu i urządzenia elektroniczne (m.in. samolot wyposażono w nowoczesny system radarowy Raytheon ASARS-2 ).

[edytuj] Znane misje

Wiadomo że U-2 latały z misjami szpiegowskimi nad terytorium ZSRR, Chin, Kuby i innych państw bloku wschodniego. Wykryły one m.in. istnienie kosmodromu Bajkonur (5 sierpnia 1957) oraz stanowiska rakiet SS-4 podczas Kryzysu kubańskiego (14 października 1962).

Nazwę U-2 świat poznał wkrótce po 1 maja 1960, kiedy to radzieckie rakiety przeciwlotnicze S-75 strąciły ten samolot pilotowany przez Francisa Gary'ego Powersa w pobliżu Swierdłowska (obecnie Jekaterynburg).

[edytuj] Ciekawostki

Szczątki usterzenia U-2 w muzeum w Hawanie, Kuba

Warto jednak dodać, że ze względu na wręcz nieprawdopodobną na owe czasy wysokość lotu konieczne było wystrzelenie w kierunku samolotu aż 14 rakiet S-75, dekonspiracja ich osiągów (w ZSRR były wtedy najnowocześniejszymi i skrzętnie je ukrywano), a akcję zestrzelenia U-2, w której uczestniczyły także 2 samoloty myśliwskie MiG-19, śledzące U-2 zakończyła się również stratą 1 samolotu radzieckiego wraz z pilotem por. S. Safranowem w wyniku tragicznego błędu w interpretacji odczytu w naziemnej stacji radiolokacyjnej i wystrzelenia kolejnych rakiet w kierunku powracających samolotów. Drugi pilot zdołał uniknąć zestrzelenia gwałtownie nurkując.

[edytuj] Historia rozwoju i wersje

• Jednomiejscowy prototyp z silnikiem Pratt&Whitney J57-P-37 oblatano 1 sierpnia 1955 roku.
• U-2A - pierwsza, jednomiejscowa wersja produkcyjna z silnikiem Pratt&Whitney J57-P-31 o ciągu 57,85 kN. Korzystało z nich zarówno CIA jak i USAF.
• U-2B - modyfikacja należących do CIA U-2A polegająca m.in. na dodaniu fotela katapultowego i wymianie silnika na Pratt&Whitney J75-P-13A o ciągu 66,75 kN.
• WU-2A - przeróbka pięciu samolotów U-2A należących do USAF na maszyny meteorologiczne, służące do pobierania próbek powietrza na dużych wysokościach.
• U-2C - przeróbka wszystkich U-2A należących do USAF polegająca na wymianie silnika na Pratt&Whitney J75-P-13B o ciągu 75,57 kN i związanym z tym powiększeniu wlotów powietrza znajdujących się przy kadłubie dokonana w 1966.
• U-2D - pięć ostatnich z pierwszej serii samolotów dla USAF. Jest to wersja przeznaczona do pomiarów telemetrycznych w czasie prób pocisków rakietowych.
• U-2CT - dwumiejscowa wersja treningowa USAF. Powstały dwa takie samoloty przerobione z jednego U-2C w 1973 i jednego U-2D w 1975.
• U-2E - modernizacja 18 należących do CIA U-2A i U-2B identyczna z U-2D.
• U-2R - jednomiejscowe rozwinięcie U-2A dla USAF i CIA z 28 sierpnia 1967. Samoloty należące do USAF i stacjonujące w Europie otrzymały na prośbę sojuszników mniej "szpiegowskie" oznaczenie TR-1A (od ang. Tactical Reconnaissance - "rozpoznanie taktyczne") jednak po 1989 wrócono do oznaczenia U-2R.
• ER-2 - wersja U-2R dla NASA pozbawiona urządzeń wojskowych, wykorzystywana m.in. do badań geologicznych .
• TR-1B - dwumiejscowa wersja treningowa TR-1. Po 1989 przemianowana na TU-2R.
• U-2S - modernizacja U-2R polegająca na wymianie silnika na General Electric F118-GE-101 o ciągu 84,5 kN oraz unowocześnieniu urządzeń elektronicznych. Wersję oblatano 23 maja 1989.
• TU-2S - dwumiejscowa wersja treningowa U-2S.

[edytuj] Zobacz też

• Strefa 51
• Zdjęcia U-2

Zobacz galerię na Wikimedia Commons:
Lockheed U-2