Ludwig Heinrich Buchholtz

Z Wikipedii

Ludwig Heinrich von Buchholtz (1740-1811) – dyplomata pruski, rezydent pruski w Warszawie w latach 1780-1787, poseł nadzwyczajny i minister pełnomocny króla Prus Fryderyka Wilhelma II w Rzeczypospolitej w latach 1787-1789 i od sierpnia 1792 do września 1794.

13 października 1788 na Sejmie Czteroletnim ogłoszono jego deklarację, w której przestrzegał zgromadzonych przed wiązaniem się sojuszem wojskowym z Rosją przeciwko Turcji, ofiarując w zamian przymierze polsko-pruskie, gwarantujące całość i niepodległość Rzeczypospolitej. Jego działania przyczyniły się walnie do zawarcia sojuszu polsko-pruskiego w 1790 i zrzucenia istniejącego nieprzerwanie od 1768 rosyjskiego protektoratu nad Rzecząpospolitą.

Na sejmie grodzieńskim w 1793 przeprowadził ratyfikację traktatu II rozbioru Polski. Został prezydentem Prus Południowych.

Bucholtz uważał, że poseł rosyjski Osip Igelström, przez swą nieudolność sprowokował Polaków do powstania w 1794 roku. Sam Bucholtz znany był z taktu i przyjaznego usposobienia.

W liście z 2 kwietnia 1794 roku^[1] Buchholtz poinformował swojego króla, o tym, ze poseł hiszpański w Polsce Domingo de Iriarte y Nieves Ravelo podzielił sie z nim wiescmi z hiszpańskiej ambasady w Konstantynopolu, ze tamtejszy przedstawiciel Francji Marie Louis Descorches cieszy sie na zbliżające sie powstanie w Polsce, a wiec ostrzegał Prusaka przed insurekcją 1794 roku.

[edytuj] Bibliografia

Ludwig Heinrich Buchholtz, Powstanie kościuszkowskie w świetle korespondencji posła pruskiego w Warszawie, z rękopisu przełożył, wstępem i przypisami opatrzył Henryk Kocój, Warszawa 1983
Henryk Kocój, Relacje posła pruskiego Ludwiga Buchholtza o insurekcji kościuszkowskiej, Wydawnictwo UJ Kraków 2004.
Henryk Kocój, Targowica i sejm grodzieński 1793 w relacjach posła pruskiego Ludwiga Buchholtza, Wydawnictwo UJ.
Historia Dyplomacji Polskiej tom II