Mieczysław Mozdyniewicz

Z Wikipedii

Mieczysław Stanisław Mozdyniewicz (ur. 13 marca 1896 w Zbyszycach, powiat nowosądecki, zm. 26 października 1975 w Słupsku) - pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego.

Ukończył kurs podoficerski przy organizacji "Strzelec" (1913, pseud. Kmiotek). W czerwcu 1914 ukończył szkołę średnią w Krakowie i dwa miesiące później został zmobilizowany przez Związek Strzelecki. 16 sierpnia 1914 podjął służbę w 2 Pułku Piechoty Legionów Polskich, od 28 września t.r. jako podchorąży. Uczestniczył w walkach tego pułku, w maju 1915 został awansowany na podporucznika. Był kilkakrotnie ranny. Kolejne awanse uzyskał w kwietniu 1916 - na porucznika i w sierpniu 1917 - na kapitana. W sierpniu 1917 zakończył służbę w 2 Pułku Piechoty Legionów. Przeszedł na stanowisko zastępcy dowódcy Szkoły Podchorążych Polskich Sił Zbrojnych oraz kierownika wyszkolenia. W sierpniu 1918 przydzielono go do sztabu 2 Pułku Piechoty Polskiej Siły Zbrojnej w Warszawie. Uczestniczył w rozbrajaniu Niemców.

W listopadzie 1918 został dowódcą batalionu w Dywizji Litewsko-Białoruskiej w Ostrowi Mazowieckiej. W marcu 1919 przeniesiony do Armii Polskiej we Francji pod dowództwem Józefa Hallera. Dowodził tam 5 Batalionem, potem 6 Pułkiem Strzelców Polskich (późniejszym 48 Pułkiem Piechoty Strzelców Kresowych). W grudniu 1919 powrócił z armią Hallera do Polski.

2 stycznia 1920 rozpoczął studia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. W połowie kwietnia 1920 skierowany został do na front celem odbycia praktyki sztabowej. Służył jako oficer operacyjny w Sztabie 1 Armii, a w lipcu i sierpniu tego roku był szefem sztabu Grupy Operacyjnej generała Lucjana Żeligowskiego. W sierpniu 1920 awansowany na majora. Od października do grudnia tego roku był szefem sztabu w Brześciu.

W okresie od stycznia do września 1921 kontynuował naukę w W.S.Woj. Po ukończeniu nauki otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział na stanowisko szefa sztabu 28 Dywizji Piechoty w Warszawie (dowódca generał Mieczysław Norwid-Neugebauer)^[1].

Następnie zajmował stanowisko kierownika referatu dyslokacyjnego w I Oddziale Sztabu Generalnego WP, zastępcy dowódcy 57 Pułku Piechoty w Poznaniu, dowódcy 70 Pułku Piechoty w Pleszewie. W lipcu 1924 awansowany do stopnia podpułkownika. W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie rządowej, za co został na krótko zawieszony w czynnościach służbowych i przebywał w areszcie domowym.

W styczniu 1930 mianowany pułkownikiem dyplomowanym, we wrześniu 1935 objął dowództwo piechoty dywizyjnej 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu. W lipcu 1939 został mianowany dowódcą 55 Dywizji Piechoty Rezerwowej w Katowicach, ale nie objął tej funkcji, przeniesiony na stanowisko dowódcy 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty. Dowodził dywizją w czasie walk nad Bzurą. 17 września 1939 trafił do niewoli niemieckiej. Przebywał w siedmiu obozach, w Colditz i Doessel pełniąc funkcję komendanta Tajnej Organizacji Bojowej (zatwierdzony przez Komendę Główną Armii Krajowej). Po wyzwoleniu kierował rozładowaniem obozu w Doessel. W lipcu 1946 powrócił do Polski. Pracował poza wojskiem do emerytury w 1968. Zmarł w Słupsku i tam został pochowany (na cmentarzu parafialnym przy ul. Kaszubskiej).

Był odznaczony m.in. Srebrnym i Złotym Krzyżem Orderu Virtuti Militari, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Walecznych (czterokrotnie), Krzyżem Oficerskim Polonia Restituta, Medalami 10-lecia i 20-lecia Odzyskania Niepodległości. W 2005 jego imię otrzymało rondo w Słupsku.