Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej 1988

Z Wikipedii

Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej 1988 UEFA Fußball-Europameisterschaft Bundesrepublik Deutschland 1988
ME 1984	ME 1992
Szczegóły turnieju
Gospodarz	RFN
Otwarcie	10 czerwca 1988, Düsseldorf
Zamknięcie (finał)	25 czerwca 1988, Monachium
Liczba drużyn	8 (z 33 federacji)
Liczba stadionów	8 (w 8 miastach)
I miejsce	Holandia
II miejsce	ZSRR
Polska	— miejsce
Statystyki turnieju
Liczba meczów	15
Liczba goli	34 (2.27 na mecz)
Król strzelców	Marco van Basten (5)
Internet

Decyzją Komitetu Wykonawczego UEFA z dnia 15 marca 1985 roku ósme finały Mistrzostw Europy w piłce nożnej odbyły się w roku 1988 na stadionach Republiki Federalnej Niemiec. Mecz otwarcia miał miejsce 10 czerwca 1988 roku na stadionie Rheinstadion w Düsseldorfie. Finał rozegrano 25 czerwca na Stadionie Olimpijskim w Monachium. W turnieju udział wzięło osiem drużyn, ekipa niemiecka nie brała udziału w eliminacjach, ponieważ była gospodarzem turnieju. Pozostałe drużyny prawo występu wywalczyło w grach eliminacyjnych, które rozpoczęły się 10 września 1986 roku. Należy dodać, że jest to jedyny tytuł mistrzowski zdobyty przez reprezentację Holandii.

Spis treści

1 Eliminacje
2 Stadiony
3 Sędziowie
4 Faza grupowa
- 4.1 Grupa A
- 4.2 Grupa B
5 Półfinały
6 Finał
7 Strzelcy

[edytuj] Eliminacje

W eliminacjach do turnieju głównego udział wzięło czterdzieści zespołów, które podzielono na siedem grup. Do finału awansował jedynie zwycięzca grupy. Zespół zachodnioniemiecki automatycznie znalazł się w ósemce najlepszych drużyn europejskich. Ostatni mecz kwalifikacyjny rozegrano w dniu 20 grudnia 1987 roku, kiedy to reprezentacja Malty walczyła o punkty z reprezentacja Portugalii (mecz zakończył się zwycięstwem gości 0:1). W turnieju udział wzięły następujące reprezentacje narodowe:

zespół Anglii (w czwartej grupie eliminacyjnej wyprzedził zespoły Jugosławii, Irlandii Północnej oraz Turcji)
zespół Danii (w szóstej grupie eliminacyjnej wyprzedził zespoły Czechosłowacji, Walii oraz Finlandii)
zespół Irlandii (w siódmej grupie eliminacyjnej wyprzedził zespoły Bułgarii, Belgii, Szkocji oraz Luksemburga)
zespół Hiszpanii (w pierwszej grupie eliminacyjnej wyprzedził zespoły Rumunii, Austrii oraz Albanii)
zespół Holandii (w piątej grupie eliminacyjnej wyprzedził zespoły Grecji, Węgier, Polski oraz Cypru)
zespół Włoch (w drugiej grupie eliminacyjnej pokonał zespoły Szwecji, Portugalii, Szwajcarii oraz Malty)
zespół Związku Radzieckiego (w trzeciej grupie eliminacyjnej pokonał zespoły Niemieckiej Republiki Demokratycznej, Francji, Islandii oraz Norwegii)

1 grupa eliminacyjna:
10 września 1986: Rumunia – Austria 4:0
15 października 1986: Austria – Albania 3:0
12 listopada 1986: Hiszpania – Rumunia 1:0
3 grudnia 1986: Albania – Hiszpania 1:2
25 marca 1987: Rumunia – Albania 5:1
1 kwietnia 1987: Austria – Hiszpania 2:3
29 kwietnia 1987: Albania – Austria 0:1
29 kwietnia 1987: Rumunia – Hiszpania 3:1
14 października 1987: Hiszpania – Austria 2:0
28 października 1987: Albania – Rumunia 0:1
18 listopada 1987: Hiszpania – Albania 5:0
18 listopada 1987: Austria – Rumunia 0:0

Msc.	Kraj	Mecze	Pkt.	Zw.	Rem.	Por.	Bramki
1.	Hiszpania	6	10	5	0	1	14:6
2.	Rumunia	6	9	4	1	1	13:3
3.	Austria	6	2	1	3	5	6:9
4.	Albania	6	0	0	0	6	2:17

[edytuj] Stadiony

Müngersdorfer Stadion (wybudowany w Kolonii w roku 1923, może pomieścić 47 000 osób)
Neckarstadion (wybudowany w Stuttgarcie w roku 1933, może pomieścić 50 000 osób)
Niedersachsenstadion (wybudowany w Hanowerze w roku 1954, może pomieścić 50 423 osób)
Olympiastadion (wybudowany w Monachium w roku 1972, może pomieścić 69 000 osób)
Parkstadion (wybudowany w Gelsenkirchen w roku 1972, może pomieścić 62 000 osób)
Rheinstadion (wybudowany w Düsseldorfie w roku 1926, może pomieścić 55 850 osób)
Volksparkstadion (wybudowany w Hamburgu w roku 1953, może pomieścić 61 200 osób)
Waldstadion (wybudowany we Frankfurcie w roku 1925, może pomieścić 61 000 osób)

[edytuj] Sędziowie

Emilio Soriano Aladrén (Hiszpania)
Horst Brummeier (Austria)
Paolo Casarin (Włochy)
Erik Fredriksson (Szwecja)
Bruno Galler (Szwajcaria)
Keith Hackett (Anglia)
Ioan Igna (Rumunia)
Siegfried Kirschen (NRD)
Dieter Pauly (RFN)
Alexis Ponnet (Belgia)
José Rosa dos Santos (Portugalia)
Albert Thomas (Holandia)
Bob Valentine (Szkocja)
Michel Vautrot (Francja)

[edytuj] Faza grupowa

[edytuj] Grupa A

10 czerwca

godz. 20:15, Düsseldorf: RFN – Włochy 1:1 (0:0)
- 0:1 Roberto Mancini 52'
- 1:1 Andreas Brehme 55'
sędziował: Keith Hackett
widzów: 62 552 osób

11 czerwca

godz. 15:30, Hanower: Dania – Hiszpania 2:3 (1:1)
- 0:1 Jose Miguel Gonzalez Martin 5'
- 1:1 Michael Laudrup 24'
- 1:2 Emilio Butragueño 53'
- 1:3 Rafael Gordillo 66'
- 2:3 Flemming Povlsen 82'
sędziował: Albert Thomas
widzów: 60 366 osób

14 czerwca

godz. 17:15, Gelsenkirchen: RFN – Dania 2:0 (1:0)
- 1:0 Jürgen Klinsmann 10'
- 2:0 Olaf Thon 85'
sędziował: Bob Valentine
widzów: 64 812 osób

godz. 20:15, Frankfurt: Włochy – Hiszpania 1:0 (0:0)
- 1:0 Gianluca Vialli 73'
sędziował: Erik Fredriksson
widzów: 51 790 osób

17 czerwca

godz. 20:15, Monachium: RFN – Hiszpania 2:0 (1:0)
- 1:0 Rudi Völler 29'
- 2:0 Rudi Völler 51'
sędziował: Michel Vautrot
widzów: 72 308 osób

godz. 20:15, Kolonia: Włochy – Dania 2:0 (0:0)
- 1:0 Alessandro Altobelli 67'
- 2:0 Luigi De Agostini 87'
sędziował: Bruno Galler
widzów: 53 951 osób

Ms.	Kraj	Mecze	Pkt.	Zw.	Rem.	Por.	Bramki
1.	RFN	3	5	2	1	0	5:1
2.	Włochy	3	5	2	1	0	4:1
3.	Hiszpania	3	2	1	0	2	3:5
4.	Dania	3	0	0	0	3	2:7

[edytuj] Grupa B

12 czerwca

godz. 15:30, Stuttgart: Anglia – Irlandia 0:1 (0:1)
- 0:1 Ray Houghton 6'
sędziował: Siegfried Kirschen
widzów: 51 573 osób

godz. 20:15, Kolonia: Holandia – Związek Radziecki 0:1 (0:0)
- 0:1 Wasilij Rac 52'
sędziował: Dieter Pauly
widzów: 60 000 osób

15 czerwca

godz. 17:15, Düsseldorf: Anglia – Holandia 1:3 (0:1)
- 0:1 Marco van Basten 44'
- 1:1 Bryan Robson 53'
- 1:2 Marco van Basten 71'
- 1:3 Marco van Basten 75'
sędziował: Paolo Casarin
widzów: 63 940 osób

godz. 20:15, Hanower: Irlandia – Związek Radziecki 1:1 (1:0)
- 1:0 Ronnie Whelan 38'
- 1:1 Oleg Protasow 74'
sędziował: Emilio Soriano Aladrén
widzów: 38 308 osób

18 czerwca

godz. 15:30, Frankfurt: Anglia – Związek Radziecki 1:3 (1:2)
- 0:1 Siergiej Alejnikow 3'
- 1:1 Tony Adams 16'
- 1:2 Aleksiej Michajliczenko 28'
- 1:3 Wiktor Pasułko 72'
sędziował: José Rosa dos Santos
widzów: 53 000 osób

godz. 15:30, Gelsenkirchen: Irlandia – Holandia 0:1 (0:0)
- 0:1 Wim Kieft 82'
sędziował: Horst Brummeier
widzów: 70 800 osób

Ms.	Kraj	Mecze	Pkt.	Zw.	Rem.	Por.	Bramki
1.	Związek Radziecki	3	5	2	1	0	5:2
2.	Holandia	3	4	2	0	1	4:2
3.	Irlandia	3	3	1	1	1	2:2
4.	Anglia	3	0	0	0	3	2:7

[edytuj] Półfinały

21 czerwca

godz. 20:15, Hamburg: RFN – Holandia 1:2 (0:0)
- 1:0 Lothar Matthäus 55' (rzut karny)
- 1:1 Ronald Koeman 74' (rzut karny)
- 1:2 Marco van Basten 88'
sędziował: Ioan Igna
widzów: 61 330 osób

22 czerwca

godz. 20:15, Stuttgart: Związek Radziecki – Włochy 2:0 (0:0)
- 1:0 Giennadij Litowczenko 60'
- 2:0 Oleg Protasow 62'
sędziował: Alexis Ponnet
widzów: 61 606 osób

[edytuj] Finał

25 czerwca

godz. 15:30, Monachium: Związek Radziecki – Holandia 0:2 (0:1)
- 0:1 Ruud Gullit 32'
- 0:2 Marco van Basten 54'
- w 73 minucie meczu Igor Biełanow (Związek Radziecki) nie wykorzystał rzutu karnego
sędziował: Michel Vautrot
widzów: 72 308 osób