Nawłoć późna
Z Wikipedii
| Nawłoć późna | |
 |
|
| Systematyka wg Reveala | |
| Domena | jądrowce |
| Królestwo | rośliny |
| Podkrólestwo | naczyniowe |
| Nadgromada | nasienne |
| Gromada | okrytonasienne |
| Klasa | Rosopsida |
| Rząd | astrowce |
| Rodzina | astrowate |
| Rodzaj | nawłoć |
| Gatunek | nawłoć późna |
| Nazwa systematyczna | |
| Solidago serotina Aiton | |
| Synonimy | |
| Solidago gigantea Aiton | |
 Galeria zdjęć i grafik |
|
Nawłoć późna, nawłoć olbrzymia (Solidago serotina Aiton) nazwa ludowa: "Drzewko Matki Boskiej" – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny astrowatych. Pochodzi z wschodniej części Ameryki Północnej. Sprowadzony został do Europy w XIX w przez ogrodników i rozprzestrzenił się w środowisku. Obecnie w Polsce rośnie na większości terytorium. Jest gatunkiem inwazyjnym, doskonale aklimatyzuje się i zaczyna nawet wypierać gatunki rodzime. Status gatunku w polskiej florze: kenofit, agriofit.
.jpg/150px-Late_guldenroede_plant_(Solidago_gigantea).jpg)
[edytuj] Charakterystyka
- Łodyga
- Wzniesiona do 1,5 m wysokości, sztywna, w dole całkowicie naga, w górze owłosiona.
- Liście
- Podługowatolancetowate albo lancetowate, o zaostrzonych końcach, brzegi ostro piłkowane. Wszystkie liście z rzadka owłosione, zmniejszające się ku wierzchołkowi łodygi.
- Kwiaty
- Koszyczki kwiatowe na krótkich, lecz wyraźnych szypułkach, dzwonkowate, zebrane w daleko odstające, jednostronnie wiechokształtne kwiatostany. Kwiaty, żółte, bardzo małe, brzeżne języczkowate, nieco dłuższe od wewnętrznych rurkowatych. Kwitnie późno w sierpniu i wrześniu. Roślina miododajna.
- Owoc
- Niełupki z puchem kielichowym, rozsiewane przez wiatr.
- Kłącze
- Silnie rozgałęzione.
- Biotop, wymagania
- Aluwia nadrzeczne, zwłaszcza nad Wisłą i Odrą, a często jako chwast w plantacji wikliny. Często tworzy gęste łany. Geofit. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla zespołu Ass. Rudbeckio-Solidaginetium.
[edytuj] Zastosowanie
- Uprawiana jako roślina ozdobna.
[edytuj] Bibliografia
- Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
- Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.
- Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
- Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1988.
- Ekoportal
