Pałeczka zapalenia płuc

Z Wikipedii

Pałeczka zapalenia płuc
Śluzowy wygląd kolonii na agarze MacConkeya.
Systematyka
Królestwo	bakterie
Typ	proteobakterie
Klasa	Gammaproteobacterie
Rząd	Enterobacteriales
Rodzina	Enterobacteriaceae
Rodzaj	Klebsiella
Gatunek	Klebsiella pneumoniae
Nazwa systematyczna
Klebsiella pneumoniae
(Schroeter 1886) Trevisan 1887

Pałeczka zapalenia płuc (Klebsiella pneumoniae) – otoczkowa, nieprzetrwalnikująca, bezrzęskowa bakteria Gram ujemna o dużej zjadliwości. Została opisana po raz pierwszy przez Friedländera w 1883 roku^[1]. Jest częstą przyczyną zakażeń szpitalnych, statystyki mówią o około 8% z wszystkich zachorowań.

[edytuj] Fizjologia i profil biochemiczny

Pałeczki Klebsiella pneumoniae wytwarzają ureazę, fermentują laktozę, glukozę; potrafią wykorzystać kwas malonowy i cytrynian sodu jako źródło węgla. Hodowla odbywa się na agarze zwykłym, agarze z z krwią oraz podłożu MacConkeya. Śluzowy wygląd kolonii pozwala na kwalifikację do prawidłowej rodzaju, dalsza identyfikacja wymaga testów biochemicznych^[1]. Mikroskopowo przyjmują wygląd pałeczek.

[edytuj] Chorobotwórczość

Pałeczka zapalenia płuc występuje bardzo często w drogach oddechowych i przewodzie pokarmowym u pacjentów przebywających w szpitalu^[2]. Może spowodować zapalenie płuc, zakażenia w obrębie przewodu pokarmowego, kości, stawów i dróg moczowych, przy czym zakażenie tego ostatniego prowadzi czasami do sepsy. U noworodków jest ponadto czynnikiem etiologicznym zapalenia opon mózgowych.

[edytuj] Leczenie i oporność na antybiotyki

Bakteria posiada wrodzoną oporność na penicyliny związaną z wytwarzaniem penicylinazy, przy czym także penicyliny z inhibitorem wykazują niezadawalającą aktywność. Część szczepów - w Polsce jest to około 60% - wytwarza enzym rozkładający antybiotyki o szerokim spektrum substratowym (ESβL), który wyklucza stosowanie cefalosporyn wszystkich generacji. Pierwsze szczepy oporne wyizolowano w 1983 roku, a ich selekcja jest jednym z negatywnych skutków stosowania antybiotyków o szerokim spektrum działania. Część pałeczek jest ponadto oporna na aminoglikozydy.

Aktywność zachowują: kolistyna, kotrimoksazol, fluorochinolony, karbapenemy, aminoglikozydy i cefalosporyny.

Przypisy

↑ ^1,0 ^1,1 Podstawy Mikrobiologii Lekarskiej. PZWL, Warszawa 1979. Praca pod redakcją Leona Jabłońskiego. ISBN 83-200-0181-1. Strona 265-269
↑ 1-6% u zdrowych osób ; około 20% u hospitalizowanych. Według: Mikrobiologia lekarska. Maria Lucyna Zaremba i Jerzy Borowski. Wydawnictwo PZWL, wydanie III (dodruk). ISBN 83-200-2896-5. Strona 207