Patrice Mac-Mahon
Z Wikipedii
| Patrice de Mac-Mahon | |
 |
|
| Data urodzenia | 1808 |
| Data śmierci | 1893 |
| 3. Prezydent Republiki Francuskiej Współksiążę Andory |
|
| Okres urzędowania | od 24 maja 1873 do 30 stycznia 1879 |
| Poprzednik | Louis Adolphe Thiers |
| Następca | Jules Grévy |
Marie Edme Patrice Maurice de Mac-Mahon, diuk (duc) de Magenta (Marne), książę (prince) de Solferino (ur. 13 lipca 1808 w zamku Sully koło Autun, zm. 16 października 1893) – marszałek Francji i jej prezydent w latach 1873-1879. Mac Mahon był Francuzem pochodzenia irlandzkiego. Jest jedną z dwóch osób w historii pochodzącą z Irlandii, która była głową państwa na kontynencie. Drugim jest inny prezydent Francji, Charles de Gaulle, który miał również irlandzkie korzenie.
Jego rodzina była w przeszłości zwolennikami obalonego w wyniku drugiej rewolucji angielskiej króla Jakuba II i z tej racji musiała po sukcesie rewolucji emigrować do Francji.
Mac Mahon urodził się w Sully nieopodal Autun (Departament Saône-et-Loire), ukończył akademię wojskową. Brał udział w walkach w Algierii (1830), potem został komendantem Legii Cudzoziemskiej, w tej roli brał udział w wojnie krymskiej (1853-1856). Od roku 1852 pełnił funkcje generała dywizji. Walcząc na Krymie zdobył fort Małachowa pod Sewastopolem.
Zasiadał w senacie II Cesarstwa w roku 1856.
Mac-Mahon wyróżnił się podczas wojny francusko-austriackiej we Włoszech. W nagrodę otrzymał w 1859 roku tytuł marszałka i diuka Magenty.
Sprawował funkcję gubernatora-generała Algierii od 1 września 1864 aż do wybuchu wojny francusko-pruskiej. Dowodził drugą armią pod Wörth, a następnie został wzięty do niewoli pod Sedanem. Powrócił w 1871 roku, walcząc jako dowódca armii wersalskiej i tłumiąc powstanie Komuny Paryskiej.
Został wybrany prezydentem III Republiki (powstałej na gruzach II Cesarstwa Napoleona III) po obaleniu Louis Adolphe Thiersa. Podobnie jak jego poprzednik był zwolennikiem monarchii, ale w odróżnieniu od niego (zwolennika monarchii konstytucyjnej – orleańskiej) dążył do restauracji legitymistycznej i sam uważał się za "przejściowego przywódcę między powrotem Burbonów na ich prawowity tron". Po dramatycznym głosowaniu w Zgromadzeniu Narodowym, w którym jego stronnictwo klerykalno-monarchistyczne przegrało zaledwie jednym głosem walkę o obalenie Republiki (głosem deputowanego polskiego pochodzenia, Mac Mahon miał na to powiedzieć: "Zawsze mówiłem, że nie należy ufać tym Polakom" – przy czym zapewne myślał o udziale Polaków w Komunie Paryskiej). Nie poddał się i przygotował w roku 1873 obwołanie hrabiego Chambord królem poprzez decyzję senatu, w którym miał większość, ale plan runął, gdy Chambord odmówił uznania trójkolorowej flagi republiki i współrządzenia z parlamentem. Mac-Mahon zaczął wtedy, jak pokaźna część legitymistów, popierać restaurację cesarstwa Bonapartych z Napoleonem IV jako monarchą. Rok przed upływem swej siedmioletniej kadencji Mac-Mahon podał się do dymisji (1879). Jego następcą został przekonany republikanin Jules Grevy, Republika została utrwalona.
Mac Mahon zmarł 16 października 1893 roku na zamku Montcresson, Loiret. Pochowany został w Kościele Inwalidów w Paryżu.
| Poprzednik Louis Adolphe Thiers |
 |
Prezydent Francji od 1873 do 1879 |
|
Następca Jules Grevy |
| Poprzednik Louis Adolphe Thiers |
 |
Książę Nawarry od 1873 do 1876 |
|
Następca Włączenie do Andory |
| Poprzednik Louis Adolphe Thiers |
 |
Francuski książę Andory od 1873 do 1877 |
|
Następca Jules Grevy |
Achille Baraguey d'Hilliers * Aimable Pélissier * Pierre Bosquet * François Certain de Canrobert * Jacques Louis Randon * Adolphe Niel * Auguste Regnaud de Saint-Jean d'Angély * Patrice Mac-Mahon * Filip-Antoni d'Ornano * Elie Frédéric Forey * François Achille Bazaine * Edmond Le Boeuf
|
Konwent Narodowy¹ • Dyrektoriat¹ • Konsulat¹ |
|
|
Jacques-Charles Dupont de l'Eure • Komisja Wykonawcza¹ • Louis-Eugène Cavaignac • Karol Ludwik Napoleon Bonaparte |
|
|
Louis Jules Trochu • Louis Adolphe Thiers • Patrice Mac-Mahon • Jules Grévy • Marie François Sadi Carnot • Jean Casimir-Périer • Félix François Faure • Émile François Loubet • Armand Fallières • Raymond Poincaré • Paul Deschanel • Alexandre Millerand • Gaston Doumergue • Paul Doumer • Albert Lebrun |
|
|
Rząd Tymczasowy Republiki Francuskiej 1944-1947: |
Charles de Gaulle • Félix Gouin • Georges Bidault • Vincent Auriol² • Léon Blum |
|
Charles de Gaulle • Alain Poher² • Georges Pompidou • Alain Poher² • Valéry Giscard d'Estaing • François Mitterrand • Jacques Chirac • Nicolas Sarkozy |
¹ organ zbiorowy; ² tymczasowo
