Rak nerki
Z Wikipedii
 |
Nowotwór złośliwy nerki za wyjątkiem miedniczki nerkowej |
| ICD-10: |
C64
|
|
C64.0 {{{X.0}}} |
|
| C64.1 {{{X.1}}} | |
| C64.2 {{{X.2}}} | |
| C64.3 {{{X.3}}} | |
| C64.4 {{{X.4}}} | |
| C64.5 {{{X.5}}} | |
| C64.6 {{{X.6}}} | |
| C64.7 {{{X.7}}} | |
| C64.8 {{{X.8}}} | |
| C64.9 {{{X.9}}} | |
_Nephrectomy.jpg/300px-Renal_clear_cell_ca_(1)_Nephrectomy.jpg)
Rak nerkowokomórkowy - (łac. - carcinoma renis, ang. - renal cell carcinoma - RCC), określany w języku potocznym jako rak nerki, jest nowotworem złośliwym, wywodzącym się w zdecydowanej większości przypadków, z komórek nabłonka cewek krętych bliższych. Ze względu na fakt, że nabłonek cewek nerkowych wywodzi się z mezodermy a nie jak w innych narządach z ektodermy nie należy on do grupy gruczolakoraków. Pod względem histopatologicznym rozróżnia się 5 typów raka nerkowokomórkowego:
- rak jasnokomórkowy stanowiący 65 - 75% raka nerkowokomórkowego. Dawna historyczna nazwa raka jasnokomórkowego nerki to nadnerczak lub guz Grawitza- sądzono, że rozwija się on z wtrętów nadnerczowych w miąższu nerki.[1]
- rak brodawkowaty, zwany także chromofilnym (10 - 15% przypadków)
- rak chromofobny (5 % przypadków).
- rak z cewek zbiorczych
- rak sarkomatoidalny
Rak nerkowokomórkowy stanowi 3,6% wszystkich przypadków nowotworów złośliwych u mężczyzn i 2,6% u kobiet. Rak nerkowokomórkowy występuje dwukrotnie częściej u płci męskiej, średni wiek wystąpienia tego nowotworu szacuje się na 60 lat.
Spis treści |
[edytuj] Etiologia
Etiologia nie jest znana, a w jego rozwoju postuluje się następujące czynniki:
- predyspozycja genetyczna (np. zespół von Hippla i Lindaua)
- palenie papierosów
- otyłość współistniejąca z nadciśnieniem tętniczym (czynnik ryzyka głównie u kobiet)
- zawodowe narażenie na wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne np. trichloroetylen oraz kadm, azbest
- nabyta torbielowatość nerek u osób z mocznicą leczonych dializami
- po napromienieniu
- terapia estrogenowa
- fenacetyna i acetaminofen
[edytuj] Objawy chorobowe
W 5% przypadków stwierdza się klasyczne objawy zwane triadą Virchova:
Zwykle towarzyszą im objawy ogólne, pod postacią osłabienia, utraty masy ciała, częte gorączki lub stany podgorączkowe. Inne niespecyficzne objawy to:
- żylaki powrózka nasiennego zwłaszcza po stronie lewej
- powiększenie szyjnych lub nadobojczykowych węzłów chłonnych wskutek przerzutów
- obrzęki kończyn dolnych
- nadciśnienie tętnicze wskutek wydzielania reniny przez komórki guza
- wyniszczenie
W badaniach dodatkowych stwierdza się następujące odchylenia:
- niedokrwistość, ale może też wystąpić czerwienica spowodowana nadprodukcją przez guz erytropoetyny
- hiperkalcemia
- zwiększenie stężeń AlAT, AspAT, fosfatazy alkalicznej pomimo braku przerzutów do wątroby (tzw. zespół Stauffera) oraz także kreatyniny i mocznika
Potwierdzenie rozpoznania uzyskuje się wykonując badania obrazowe, takie jak USG, urografia, tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny, scyntygrafia, angiografia nerkowa. Należy dodać, że w 60% przypadków rozpoznanie guza nerki następuje przypadkowo, podczas badania USG jamy brzusznej.
[edytuj] Leczenie
Podstawowym sposobem leczenia jest wykonanie nefrektomii radykalnej czyli wycięcia nerki łącznie z torebką tłuszczową, nadnerczem, regionalnymi węzłami chłonnymi oraz blaszkami powięzi nerkowej. W niektórych przypadkach (gdy chory posiada już tylko jedną nerkę, guz ma wymiar poniżej 4 centymetrów i jest zlokalizowany w obrębie bieguna nerki) możliwe jest usunięcie tylko samej masy guza z pozostawieniem miąższu nerki.
Stosowana jest również embolizacja tętnicy nerkowej, bądź jako zabieg przygotowujący do nefrektomii, bądź jako leczenie paliatywne.
Dotychczas stosowana chemioterapia jest nieskuteczna. W 2005 i 2006 opublikowano badania i na ich podstawie zarejestrowano 2 leki będące inhibitorami kinazy tyrozynowej[2] (Sorafenib i Sunitinib), jednakże ich działanie wymaga dalszych obserwacji. Czasami jako leczenie adjuwantowe (u osób obarczonych dużym ryzykiem nawrotu) stosuje się interferonα. Opisywane są też próby leczenia z zastosowaniem interleukiną- 2, nie zaobserwowano jednak przy tym leczeniu przedłużenia życia.[3]
[edytuj] Rokowanie
5 - letnie przeżycie osiąga około 60% chorych. W przypadku stwierdzenia przerzutów liczba ta spada do 20%.
Przypisy
[edytuj] Bibliografia
- "Choroby wewnętrzne" pod red. A. Szczeklika, str. 1349 - 1352 ISBN 83-7430-069-8
- Patologia znaczy słowo o chorobie. / T. 2 cz. 1, Patologia narządowa / Jerzy Stachura, Wenancjusz Domagała ; [aut. t. 2 Maria Chosia et al.], Kraków 2005, ISBN 83-88857-91-6
